ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1320

อสูรน้อยอยากจะหนีเหลือเกิน แต่มันกลับหนีไม่ได้เสียแล้ว

มันเอาหัวของตัวเองซุกลงในกองใบไม้ที่ร่วงหล่น เหลือไว้เพียงก้นที่โด่งชี้ฟ้าพร้อมกับชนหางกระจุกนั้นที่โผล่ขึ้นมาลุกตั้งด้วย

ซู่เป่าจ้องมองอสูรน้อย ได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักขึ้นอีกครั้ง เธอเองก็ไม่กล้าประมาท ถ้าเกิดว่าเป้าหมายของหญิงสาวปริศนาผู้นี้ไม่ใช่อสูรน้อยแต่เป็นตัวเธอเหมือนเดิม ถ้าอย่างนั้นเธอคงได้จบเห่เป็นแน่

ฉะนั้นเธอจึงต้องคอยระวังตัวรอบทิศ ใช้ประสาทสัมผัสในการสัมผัสถึงตัวตนของผู้หญิงปริศนานี้

ขณะหัวก็ยิ่งปวดมากขึ้นทุกที

ปวดเสียจนซู่เป่าแทบจะหายใจไม่ได้อยู่แล้ว

เธอพยายามฝืนทนให้ตัวเองยืนหยัดอยู่ให้ได้ ขณะที่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากกระจุกหางของอสูรน้อยเลย

รวบรวมสมาธิ แล้วปล่อยพลังจิตไปคอยระแวดระวังรอบทิศ

เสียงหัวใจเต้นตึกตักราวกับว่าทำให้หัวใจของเธอเต้นตามไปด้วย ยามนี้หัวใจของเธอนั้นเต้นไปพร้อมกับเสียงใจเต้นนั้นเสียได้ ทำให้ซู่เป่ารู้สึกทรมานจนหัวและอกของเธอแทบจะระเบิดออกมา

[อดทนอีกหน่อยน่า... อดทนอีกสักวิเดียว....]

[อดทนอีกสักครั้งวิ...]

ซู่เป่าพยายามให้กำลังใจตัวเองไม่หยุด ในยามนี้เธอมองไม่เห็นแม้แต่ฟ้าหรือดิน เหลือเพียงแค่ความคิดที่ว่าต้องสู้เท่านั้น !

ในที่สุด เธอก็มองเห็นว่าบิดเบี้ยวไปแปลก ๆ แล้วใบหน้าของหญิงสาวปริศนาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ครั้งนี้ซู่เป่าเห็นได้ชัดกว่าครั้งใด ๆ

หญิงสาวจ้องมองอสูรน้อยที่พื้น อ้าปากกว้าง แล้วกัดมันด้วยสีหน้าอันน่ากลัว

“จี๊ด ๆ !!” อสูรน้อยตกใจจนปัสสาวะราด

มันตกใจกลัวจริง ๆ เพราะตอนที่ซู่เป่ายื่นมือไปหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับใช้พู่กันวาดเป็นแสงสีทอง ก็รู้สึกได้ถึงหยดน้ำชื้น ๆ บนหลังมือของเธอ

เธอไม่มีเวลามาตรวจเช็ก แต่เลือกที่จะเหาะออกไปทันที คิดจะกระชากผมของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ เพื่อดึงออกมาจาก “อากาศ” ให้ได้

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับหายตัวไปอีกครั้ง !

ซู่เป่ารู้สึกได้ว่าตัวเองขยับตัวได้ยากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อขาอ่อนแรง เธอก็ทรุดลงคุกเข่ากับพื้นทันที !

ลำพังแค่กระบวนท่านี้ พลังหยินในจุดตันเถียนสีม่วงของเธอก็ถูกใช้ไปจนหมดสิ้นซะแล้ว !

นี่มันเกิดอะไรขึ้น... ทั้งที่เธอเองก็คำนวณไว้แล้วว่าพลังหยินในจุดตันเถียนของเธอน่าจะพอให้ใช้พู่กันชี้ชะตาได้อีกสามครั้ง แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่เหลือพลังแล้วล่ะ !

บิดาเคยบอกไว้ว่าไม่ว่าตอนไหนก็ต้องเหลือทางหนีทีไล่ให้ตัวเองไว้บ้าง เพราะอย่างนั้นในตอนที่ใช้พู่กันชี้ชะตา เธอจึงไม่ได้ใช้พลังวิเศษ [ผานกู่เบิกฟ้า] เลย

แม้ว่าเมื่อครู่นี้จะเพิ่งต่อสู้กับพวกพลังหยินไป เธอก็ยังคอยเก็บงำซุกซ่อนไว้ เพราะกลัวว่าถ้าวันหนึ่งต้องประชันกับชายชุดคลุมดำ แล้วไม่ได้เตรียมพร้อมต่อสู้ให้ดี ต่อให้สังหารอีกฝ่ายไม่ได้ ตนเองก็ยังสามารถหนีไปได้

แต่พลังหยิบที่เธอเก็ลไว้เพื่อใช้หนี กลับถูกใช้ไปจนหมดสิ้นในตอนนี้แล้ว

เธอทำอะไรไปอย่างนั้นเหรอ ?

เธอก็แค่เอื้อมมือออกไปจับผมของผู้หญิงคนนั้นไว้... จับไม่ได้ด้วยซ้ำ

นอกจากนั้นแล้วเธอก็แค่ใช้พู่กันชี้ชะตาไปตามปกติ ไม่น่าจะเป็นแบบนี้นี่นา !

ไม่มีเวลาให้ซู่เป่าได้คิดมากอีกแล้ว