ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1321

มือและขาที่ฟกช้ำดำเขียวไปทั่ว ใบหน้าที่ดูคล้ำเพราะถูกเผาไหม้ เนื้อหนังบนตัวไร้ซึ่งร่องรอยของ “ไขมัน” ดูยังไงก็เป็นศพแห้ง ๆ ร่างหนึ่งเท่านั้น

ซู่เป่าอดคิดไปถึงเมื่อตอนที่เจอกับป้าสะใภ้ใหญ่ครั้งแรกไม่ได้ ป้าสะใภ้ใหญ่เองก็มีสภาพเหมือนซอมบี้เช่นกัน

เพราะความสัมพันธ์ในชั้นนี้ทำให้ซู่เป่าลดความตึงเครียดที่มีต่อหญิงสาวปริศนาไปได้เล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายแล้วถามขึ้น “เธอเป็นใครกันแน่น่ะ ?”

ในยามที่ยังไม่รู้แน่ชัด เธอก็ยังไม่อาจลดความหวาดระแวงที่มีแต่อีกฝ่ายได้

หญิงสาวปริศนาหันไปมองอสูรน้อยที่อยู่บนต้นไม้พลางส่งเสียงเหอะ ๆ ออกมา

ซู่เป่าเหลือบมองตาม “เธอหิวแล้วงั้นเหรอ ? เธออยากกินมันใช่ไหม ?”

หญิงสาวลูบแหวน แล้วก็ลูบน้ำเต้าวิญญาณ ก่อนจะหยิบปลาภูเขาหิมะพันลี้ออกมาได้หนึ่งตัว

เพราะปลาภูเขาหิมะพันลี้ตัวใหญ่เกินไป ตอนนี้ซู่เป่าไร้ซึ่งเรี่ยวแรง จึงอุ้มมันด้วยความยากเย็น

“อยากกินอันนี้ไหม ?” หญิงสาวเหลือบตามา ดูเหมือนว่าไม่สนใจนัก แล้วก็มองไปยังอสูรน้อยต่อ

ซู่เป่ามาลองคิดดูแล้ว ถึงอย่างไรสัตว์ปีศาจกับสัตว์อสูรก็ต่างกันอยู่ดี

ผีบำเพ็ญกลืนกินสัตว์อสูรเพื่อเพิ่มตบะของตนเอง แล้วพวกมันเองก็กินสัตว์ปีศาจเพื่อเพิ่มตบะได้เช่นกัน

ซู่เป่าไม่กินสัตว์อสูร แต่กินสัตว์ปีศาจ เพราะตอนนี้เธอยังเป็นมนุษย์อยู่ สำหรับเธอแล้วสัตว์ปีศาจก็เหมือนกับวิญญาณ “ไม่อร่อย”

ด้วยลักษณะของสัตว์ปีศาจกับสัตว์อสูรถึงอย่างไรก็มีความต่างกัน สัตว์อสูรสามารถมองว่าเป็นวิญญาณของสัตว์หลังจากตายไปแล้วบำเพ็ญจนกลายเป็นอสูรได้ ส่วนสัตว์ปีศาจนั้นเรียกได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิต

ซู่เป่าจับเอาปลาภูเขาหิมะพันลี้ที่ดิ้นสะบัดโยนกลับลงไปในน้ำเต้าวิญญาณ

จากนั้นก็ชี้ไปยังอสูรน้อยที่อยู่บนกิ่งไม้ “ถ้าเธอบอกฉันว่าเธอเป็นใคร ฉันจะช่วยเธอจับมันมาให้เธอกิน”

อสูรน้อยที่อยู่บนต้นไม้ “!!!”

พี่ยมบาลตัวน้อย ! ท่านมันไม่ใช่คน !

ราวกับว่าผู้หญิงปริศนาสนใจข้อเสนอนั้น หรืออาจจะฟังออกขึ้นมาเสียแล้ว

เธอหันกลับมาอีกครั้งแล้วจ้องมองไปยังซู่เป่า

ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด แต่ซู่เป่าก็ถูกต้องจนขนลุกชันไปทั้งตัว มือก็หยิบกระทะแบนขึ้นมาตามสัญชาตญาณ

ซู่เป่ารู้สึกว่าหากคนตรงหน้ายังจ้องมองเธออยู่อีกละก็ เห็นทีเธอต้องอดไม่ได้ที่จะเขกหัวผู้หญิงปริศนานี้เป็นแน่

แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็พูดประโยคแรกออกมา

เสียงของหญิงสาวปริศนาแหบแห้งยิ่งกว่าอะไร ราวกับว่ากล่องเสียงเคยถูกทำลายมาก่อน ซู่เป่าต้องพยายาม “ปะติดปะต่อ” เสียง จึงจะพอฟังที่ผู้หญิงคนนั้นพูดได้เข้าใจ

“ยมบาลตัวน้อยเหรอ ?”

ซู่เป่าได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้า “ใช่แล้ว ฉันเอง !”

ผู้หญิงคนนั้นนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วจึงค่อยถามออกมาเมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ “ธิดา... แห่งเฟิงตูงั้นเหรอ ?”

ซู่เป่าพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว จักรพรรดิเฟิงตูคือพ่อของฉันเอง”

คราวหน้าหญิงสาวปริศนานิ่งอึ้งไปในทันที

เธอจ้องมองซู่เป่าอยู่เนิ่นนาน รอบดวงตาที่แห้งเหี่ยวเสียจนเป็นบุ๋มลึกลงไป ลูกตาที่นูนยื่นออกมาเด่นชัด ในที่สุดก็เริ่มมีแววตาที่แปลกแตกต่างออกไปแล้ว

“จักรพรรดิ... เฟิงตู... ซู่เป่า... !”

คราวนี้ซู่เป่าเป็นฝ่ายตกตะลึงบ้าง

“เธอรู้จักฉันเหรอ ?“

น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว !

ภูเขาหลีนี้เธอเองก็เพิ่งมาเป็นครั้งแรก อีกทั้งยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อน บิดาของเธอเองก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับคนคนนี้