ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1323

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังจะลุกขึ้นยืน แต่พระแม่ธรณีกลับห้ามเธอ

“เขามาแล้ว อย่าออกไป”

ซู่เป่าถามลองเชิงว่า “ตี้จั้งหวังเหรอคะ”

พระแม่ธรณีส่งเสียงเชอะทีหนึ่งก่อนจะพูดว่า “เขาคู่ควรหรือ?”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมๆ ดังนั้นคุณกำลังพูดถึงคนเลวทรามต่ำช้าที่กักขังคุณไว้เหรอคะ ทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ ลับๆ ล่อๆ แกล้งทำเป็นยโสโอหัง แต่ความจริงแล้วขี้ขลาด เหลี่ยมจัด ทำได้แค่ซ่อนตัวในความมืดเท่านั้น”

พระแม่ธรณีแสดงสีหน้าชื่นชมและเห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำเปรียบเปรยของซู่เป่า “ใช่ ถูกต้องแล้ว”

ซู่เป่าจึงเข้าใจในทันที ที่แท้พระแม่ธรณีก็สามารถรับรู้ถึงชายชุดดำคนนั้นได้

“ถ้าอย่างนั้นคุณยังรับรู้ได้อีกไหม ลองดูหน่อยสิคะว่าพ่อของหนูมาหรือยัง”

พระแม่ธรณีหันไปทางซู่เป่า แววตานั้นเหมือนกำลังพูดว่าเธอเห็นฉันเป็นเครื่องตรวจจับหรือไง

“ข้ารับรู้ได้แค่เขาเท่านั้น” พระแม่ธรณีส่งเสียงเชอะก่อนจะหันไปจ้องอสูรน้อยต่อ และพูดว่า “ในรัศมีสิบลี้”

ซู่เป่าอึ้งไปชั่วขณะ รัศมีสิบลี้?

นั่นยังอีกไกลมากไม่ใช่เหรอ

เธอคิดว่าชายชุดดำใกล้เข้ามาแล้วซะอีก เมื่อครู่ยังวิ่งเร็วมาก

เธอหมดแรงแล้ว แม้แต่การวาร์ปหายตัวที่เธอชำนาญก็สามารถวาร์ปได้ทีละนิดเท่านั้น ถือว่าเป็น “ระยะที่สั้นมาก”

ไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่วิ่งอย่างตื่นตระหนกแบบนี้ แต่ก็น่าทึ่งมากที่เธอสามารถสร้าง “ลิฟต์” ลงไปยังโลกใต้พิภพโดยตรง

แต่เธอก็หมดแรงเช่นกัน...

ซู่เป่าทิ้งตัวนั่งลง แล้วท้องก็ร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา “หนูก็หิวแล้ว”

“กินปลาภูเขาหิมะพันลี้สักตัวพอประทังชีวิตไปก่อนแล้วกัน”

พระแม่ธรณี “...”

ดูพูดเข้ามาสิ

นางมองซู่เป่าจับปลาตัวที่ดิ้นกระแด่วๆ เมื่อครู่ และล้วงไฟแช็กออกมาอีกอันด้วยสีหน้าจนใจ ไม่รู้ว่าเธอเอาอุปกรณ์เหล่านี้มาจากไหน แต่มีทั้งถังแก๊สขนาดเล็กและหัวเตาแก๊สอีกด้วย

พระแม่ธรณีหน้าดำคร่ำเครียด “หัวเตาแก๊ส... แล้วเจ้าหยิบไฟแช็กมาทำไม”

ซู่เป่าพูดว่า “มันติดมือมาด้วยค่ะ”

พระแม่ธรณีพูดไม่ออก

ได้แต่มองเธอวางหัวเตาแก๊สลงบนก้อนหินพร้อมเปิดแก๊ส แล้ววางกระทะก้นแบนลงบนเตา จากนั้นเทน้ำจากขวดที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนอีกใส่ในกระทะ

“น้ำแร่จิตวิญญาณ?” นางอึ้งไปชั่วขณะ

ซู่เป่าถามว่า “อืม คุณเอาไหมคะ”

พระแม่ธรณีพูดว่า “ให้ข้าหน่อยหนึ่ง”

นางบอกว่านิดเดียว แต่ไม่ใช่นิดเดียวอย่างที่นางว่า ซู่เป่าเอาให้นางดื่มหมดไปถึงสามขวดเต็มๆ นางถึงหยุด

“ถ้าหนูปล่อยคุณ คุณไม่กินอสูรน้อยได้ไหมคะ” ซู่เป่าถามลองเชิง

พระแม่ธรณีดื่มน้ำไปสามขวดแล้ว แต่กลับยิ่งรู้สึกหิวยิ่งกว่าเดิม พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ไม่ได้ ข้าหิวมาก ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว”

ซู่เป่าและอสูรน้อย “...”

ช่างมันเถอะ มัดไว้แบบนี้แหละ

จากนั้นซู่เป่าก็หยิบเขียงออกมาอีกอันพลางพึมพำว่า “ขอโทษน๊าเจ้าปลาตัวน้อยๆ”

ปลาภูเขาหิมะพันลี้มีขนาดใหญ่มาก แต่เธอสามารถอุ้มออกมาได้แค่ตัวที่เล็กที่สุดเท่านั้น ดังนั้นจึงต้องกินมัน

ปลาตัวน้อยดิ้นกระแด่วๆ ดูน่าสงสารมาก ซู่เป่าก็ทนดูไม่ได้