ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1340

ซู่เป่าไม่ได้คิดจะลอบทำร้ายซืออี้หรันจริงๆ

และไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะทำร้ายเขา สิ่งที่เธอต้องการคือในช่วงเวลาที่วิกฤตสุดขีด บังคับให้เขาใช้พลังจิตให้ได้

เมื่อกี้ที่แทงโดนสะโพกของเขา เป็นอุบัติเหตุจริงๆ

ซู่เป่าใช้จิตเทพควบคุมเข็มเงินไว้ และต้องการให้เขาสัมผัสได้ถึงความอันตรายถึงชีวิต ยังจะต้องป้องกันไม่ให้เขาถูกทำร้าย สำหรับเธอแล้วถือว่าเป็นบททดสอบอันยิ่งใหญ่

ลองคิดดูว่า ถ้าไม่ได้ไปทำร้ายคนอื่น จะเกิดความแค้นขึ้นมาได้อย่างไร?

ให้พี่อี้หรันตกอยู่ในมือของชายชุดดำ ความเคียดแค้นก็จะรุนแรงยิ่งขึ้น เกิดความอันตรายอย่างแท้จริง แต่ถ้าพลั้งมือขึ้นมาก็ต้องถึงแก่ชีวิตจริงๆ

ซู่เป่าก็เลยต้องทำแบบนี้ พยายามใช้จิตเทพควบคุมเข็มเงิน และต้องลงมือกระทำต่อซืออี้หรันอย่างจริงจัง

ซู่เป่าต้องการให้เกิดเหตุการณ์วิกฤตและต้องควบคุมระดับการลงมือ ถือว่ายากมาก

แต่ซืออี้หรันไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเห็นสิ่งของในที่ลับนี้เป็นศัตรูอย่างแท้จริง พยายามต่อสู้อย่างสุดกำลัง

ฉึก…

ฟุ่บ!

ชิ้ว...

ตูม!

เดินไปด้วย สู้ไปด้วย

เสื้อของซืออี้หรันถูกทิ่มจนขาดกระจุย เข็มเล็กนิดเดียวแต่กลับทำให้เสื้อของเขามีสภาพเหมือนเสื้อขอทาน เห็นได้ว่าร้ายกาจเพียงใด

หัวสมองของเขาปวดจนชาไปแล้ว ข้างกายยังมีซู่เป่า เขาจะต้องปกป้องซู่เป่าให้ดี ฉะนั้นเหตุการณ์อันตรายเช่นนี้ เขาจะต้องกำราบให้ได้…

ช่วงเวลาที่กดดันและถูกบีบ ซืออี้หรันรู้สึกดวงตามืดมัว ซู่เป่าได้ประคองตัวเขาเอาไว้

“พี่อี้หรัน ช่างมันเถอะนะ…” ซู่เป่าถอนหายใจเงียบๆ

ดูเหมือน…พรสวรรค์ของพี่อี้หรันไม่ดีสักเท่าไหร่?

(ผีบำเพ็ญตัวอื่น?? บ้าไม่แล้ว เธอยังหาว่าเขาไม่มีพรสวรรค์ที่ดี?)

ซืออี้หรันยังคงมีสีหน้าตั้งมั่น “ไม่”

เขาต้องฝึกให้ได้

ถึงแม้…แต่ก็อดพูดไม่ได้ว่า ครั้งนี้เป็นโอกาสการฝึกฝนที่หาได้ยาก เหมือนสร้างขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

ด้านหลังเป็นอะไรเขาไม่รู้ แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือสิ่งนี้ได้ขวางอยู่ตรงกลางระหว่างการถูกฆ่าและการตอบโต้ที่เขาทำได้ จะต้องทำให้ได้อย่างสมดุล

แบบนี้คือคู่ต่อสู้ และเป็นอุปสรรคที่ยากลำบาก

เขาต้องฝึกให้ได้!

ซู่เป่าถอนหายใจขึ้นมาอีกครั้ง ภายหลังเธอยิ่งฝึกยิ่งคล่อง ใช้จิตเทพควบคุมเข็มเงิน ยังคล่องแคล่วยิ่งกว่าใช้มือจับไว้อีก!

จิตเทพควบคุมเข็มเงินแม้จะมีรูปร่างและความเร็วอย่างไรก็ต่อสู้ได้

แต่ซืออี้หรันก็ค่อยๆคุ้นชินกับพลังนี้ อีกอย่างซู่เป่าก็ไม่สามารถฆ่าเขาหรือทิ่มแทงไปในตำแหน่งที่อันตราย สุดท้ายซืออี้หรันสัมผัสถึงความอันตรายได้ยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง

ฉะนั้นเมื่อผ่านการเดินทางมาระยะหนึ่ง ก็ได้มาถึงนรกแล้ว

ข้ามผ่านนรกสิบแปดขุม มุ่งหน้าไปจุดที่ลึกที่สุด สถานที่จิ่วโยวก็อยู่ที่นั่น

สถานที่จิ่วโยวอันกว้างใหญ่ไพศาลและลอดผ่านจุดที่ลึกที่สุด ข้ามผ่านนรกขุมมูลเดือด นรกขุมภูเขาเหล็ก นรกขุมกรรไกร…

ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ เหมือนกับ “สาหร่าย” ที่ลอยอยู่ในทะเล โดยไม่มีผีตัวไหนมองเห็น

“หยุดเดี๋ยวนี้! ที่นี่ข้ามไปไม่ได้!” ซู่เป่ากับซืออี้หรันเพิ่งจะเหยียบลงที่ประตูนรก ก็ถูกยมทูตขวางเอาไว้

สีหน้าอันโหดร้ายของยมทูต ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งดั่งกระดิ่งทอง ท่าทางดื้นรั้นหัวแข็ง