ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1339

ซู่เป่านึกถึงพู่กันชี้ชะตาของตัวเองขึ้นมา

อธิบายตามหลักการนี้ พู่กันชี้ชะตาของเธอก็น่าจะมีวิญญาณอาวุธ แต่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน?

ซืออี้หรันกดเสียงให้ต่ำลงและพูดต่อว่า “เข็มเล่มนั้นอาจจะเป็นอาวุธที่มีวิญญาณก็ได้ พวกเราต้องหาทางกำราบมันให้ได้”

อาวุธที่มีวิญญาณถ้าถูกกำราบแล้วถือว่าเป็นของดีที่หาได้ยาก อาวุธที่ยอมภักดีต่อนายจะไม่มีวันทรยศเจ้านาย นอกจากว่าเจ้านายจะเสียชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นวิญญาณอาวุธบางตัวแม้เจ้านายตายไปก็ไม่ยอมรับคนอื่นเป็นเจ้านายอีก

“เมื่อถึงเวลานั้น ก็จะมอบเข็มเล่มนี้ให้เป็นอาวุธของเธอ อาวุธที่เล็กอย่างเข็ม เหมาะสมกับวิญญาณของเธอ” ซืออี้หรันพูด

ซู่เป่าพยักหน้ารัวๆ “ดีๆๆ! อาวุธที่มีขนาดเล็กอย่างเข็ม เหมาะสมที่จะใช้จิตเทพในการลอบทำร้าย…”

ซืออี้หรัน “อืม”

ซู่เป่า “อืม!”

อสูรน้อยที่ได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง “…”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็ขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นว่า “จริงด้วยพี่อี้หรัน สถานที่จิ่วโยวเป็นส่วนที่ลึกที่สุดของนรกใช่ไหม? ถ้าอย่างงั้นพวกเราตรงไปที่นรกก่อน”

เดินทางมานานขนาดนี้ ยิ่งเดินก็ยิ่งลงสู่ด้านล่าง ทางเดินในเวลานี้กำลังดิ่งลงด้านล่างแล้ว

พวกเขาทั้งสองไม่ใช่ผี ไม่สามารถลอยตัวขึ้นมาได้ บางครั้งที่สามารถ “ลอย” ได้สักพัก ก็เป็นเพราะว่ากำลังเหยียบยันต์หรือค่ายกลส่งตัวไว้

ตอนนี้ถนนดิ่งลงล่าง แม้จะไม่ยากเกินความสามารถทั้งสอง แต่ก็ต้องเดินอย่างลำบาก

จึงคิดว่าลงไปนรกโดยตรงเลย พญายมอย่างเธอก็ต้องรู้จักนรกอยู่แล้ว แค่ล่องหนไปก็ได้แล้ว

ซืออี้หรันส่ายหน้า “นรกกว้างใหญ่มาก ถ้าพวกเราลงไปแล้ว จะหาทางเดินลงถนนโซ่ได้ยังไง?”

ซู่เป่า “ออ!”

เกือบลืมไปเลย

พวกเขากำลังจะไปสถานที่จิ่วโยวเพื่อถอดโซ่ออก

เป้าหมายไม่ใช่นรก และไม่ใช่การลอบทำร้ายพี่อี้หรัน เฮ้อ…

ยิ่งเดินลงด้านล่าวก็ยิ่งหนาว ซืออี้หรันถามขึ้นว่า “หนาวไหม?”

เขาหยิบเสื้อกันหนาวขนเป็ดออกมาจากแหวนหนึ่งตัว เป็นเสื้อขนเป็ดสีดำที่เขาใส่ตอนปีใหม่

ซู่เป่าส่ายหน้า “ยังพอทนได้”

ซืออี้หรันเอาเสื้อขนเป็ดคลุมไว้บนตัวเธอ และรูดซิปขึ้นมา

เสื้อขนเป็ดทรงยาว เมื่อสวมอยู่บนตัวซู่เป่า ก็ยาวจนถึงข้อเท้าของเธอ

ซืออี้หรันช่วยพับแขนเสื้อที่ยาวออกมาให้เธอและพูดขึ้นว่า “แบบนี้ก็ใส่ได้แล้ว”

ซู่เป่าขยับตัวไปมา เสื้อขนเป็ดมีขนาดใหญ่ “ดูเหมือนแบบนี้จะขยับตัวลำบาก”

ซืออี้หรัน “ใส่ไว้ก่อน”

เมื่อถึงเวลาต้องขยับตัวค่อยว่ากัน

ซู่เป่าแสดงท่าที ก็ได้!

มุดหน้าครึ่งหนึ่งเข้าไปในเสื้อ เหมือนจะขยับตัวได้คล่องแคล่วมากขึ้น เพราะพี่อี้หรันมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ

เข็มเงินนั้นเคลื่อนไหวขึ้นมาอีก และค่อยๆเข้ามาใกล้ ลอยอยู่ด้านหลังซืออี้หรันในระยะครึ่งเมตร

“มาอีกแล้ว!” ซืออี้หรันขนลุกซู่

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาถึงรู้สึกได้ว่าอันตรายมาก พลังของอีกฝ่ายไม่ด้อยไปกว่าเขา หรืออาจจะสูงกว่าเขาอีก

ยมโลกอันกว้างใหญ่ ก็ต้องมีสัตว์ประหลาดที่บำเพ็ญสูงส่งซ่อนตัวเอาไว้!

“พี่อี้หรัน พี่มองเห็นมันไหม?” ซู่เป่าเข้าใกล้ซืออี้หรัน พูดพึมพำคนเดียวท่าทางเหมือนมีเรื่องอะไร