ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1353

ทั้งสองหันมาสบตากัน จึงตัดสินใจให้พระแม่ธรณีถูกมัดไปก่อน

พระแม่ธรณีทำใจนิ่งสงบ ไอหยินในร่างกายโคจรเคลื่อนไหว…

ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นมา!

กริ๊งๆ…

โซ่เหล็กยังผูกมัดอยู่บนร่างกายของเธอ

ด้านหน้ามีเด็กสองคนนั่งอยู่นิ่งๆ ท่าทางเรียบร้อยมีระเบียบ สองมือวางอยู่บนหน้าตัก

ท่าทางละอายใจและรู้สึกผิด

ก็คือซู่เป่ากับซืออี้หรันนั่นเอง

“ว่าอย่างไร?” พระแม่ธรณีจับโซ่เหล็กขึ้น แล้วแกว่งไปมา

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “ต้องขออภัยพระแม่ธรณีด้วย พวกเราไม่สามารถเปิดประตูจิ่วโยวได้ จึงต้องให้ท่านถูกมัดแบบนี้ไปก่อน…อ่อ ไม่ใช่ ต้องให้ท่านฝึกบำเพ็ญอยู่ที่ไปก่อนชั่วคราว!”

พระแม่ธรรณี “…”

ไหนบอกว่าจักรพรรดิชิงหัวสามารถเปิดประตูจิ่วโยวได้ล่ะ?

“หรือว่าความจำของเจ้ายังไม่ฟื้นกลับคืนมา?” พระแม่ธรณีเอามือเท้าคาง จ้องไปที่ซืออี้หรัน

ซืออี้หรันพยักหน้าอย่างซื่อตรง “อืม ตอนนี้ ผมก็คือผม”

พระแม่ธรณีเบะปาก

ช่างเถอะ

เธอชูมือขึ้น และขยับนิ้วมือที่ยาวเรียวสวย สัมผัสได้ถึงพลังที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในฝ่ามือ

พระแม่ธรณีรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ นึกไม่ถึงว่ากฎแห่งวิถีใหม่ที่เธอตัดสินใจเลือกนี้ ก็ไม่ได้แย่ไปกว่ากฎแห่งวิถีเก่า

เธอยังสัมผัสได้ว่า รอให้กฎแห่งวิถีใหม่สมบูรณ์ กฎแห่งวิถีเก่าก็จะถูกทลวงอย่างแน่นอน

แบบนี้ก็หมายความว่า หลังจากนี้การบำเพ็ญทั้งหมดของเธอ คงหนีไม่พ้นที่จะต้องพึ่งพาพญายมน้อย

ถ้าพญาน้อยดีเธอก็ดีตาม ถ้าพญายมน้อยไม่ดี กฎแห่งวิถีของเธอก็บำเพ็ญต่อไปไม่ได้

ซู่เป่ามองดูพระแม่ธรณีที่กำลังจ้องดูมือของเธอ จึงพูดขึ้นว่า “ว้าว พระแม่ธรณี ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันท่านก็ฝึกบำเพ็ญถึงขั้นพญาผีแล้ว เก่งจริงๆ!”

พระแม่ธรณี “…”

ทันใดนั้นก็ไม่แน่ใจว่าเธอพูดชมเชยหรือพูดประชด

แต่แววตาของพญาน้อยเปี่ยมด้วยความจริงใจ คงจะเป็นการพูดชมเธออย่างแน่

แต่สำหรับสถานะที่เป็นถึงพระแม่ธรณีและระดับการบำเพ็ญของเธอ ระดับพญาผีในตอนนี้เหมือนจะเป็นการประชดเธออยู่เล็กน้อย

“ช่างเถอะ รีบไปหาพ่อของเจ้าได้แล้ว!” พระแม่ธรณีเบะปาก “ข้ารู้สึกเหมือนเขากำลังจะรื้อทั้งภูเขาหลีแล้ว”

พระแม่ธรณีรู้สึกไม่ผิด

มู่กุยฝานตามหาร่องรอยของซู่เป่ามาตลอดทาง สุดท้ายเมื่อซู่เป่าได้เก็บอสูรน้อยเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ วินาทีนั้นบรรพบุรุษก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงทิศทางอีกต่อไป

ก่อนหน้านี้ยังมีสัมผัสที่ชัดเจน ภายหลังเมื่อสัมผัสไม่ได้ สีหน้าของมู่กุยฝานกับบรรพบุรุษก็ย่ำแย่สุดขีด

“ภูเขาหลีประหลาดมาก พวกเราเดินวนไปตั้งหลายรอบ หรือว่าซู่เป่าก็เดินวนภูเขาหลีหลายรอบเหมือนกัน?” มู่กุยฝานขมวดคิ้ว

เขาเดาถูกแล้ว ตอนที่ซู่เป่าได้สอนให้ซืออี้หรันใช้จิตเทพ และได้เดินหาโซ่จิ่วโยวไปด้วย ตอนนั้นก็ได้เดินวนภูเขาหลีไปหลายรอบจริงๆ สุดท้ายก็ออกไปจากภูเขาหลี

ไม่อย่างนั้นมู่กุยฝานก็คงไม่เข้าใจผิด นึกว่าซู่เป่ายังอยู่ในภูเขาหลี

ในเวลานี้ เขาสัมผัสได้ถึงความอันตรายอย่างหนึ่ง!

บรรพบุรุษก็สัมผัสได้เช่นกัน สันหลังเย็นวาบ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “เกรงว่าคงจะเป็นชายชุดดำคนนั้น!”

มู่กุยฝานยังไม่เคยเห็นชายชุดดำมากอ่น แต่เวลานี้กลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง

ตอนนี้ถูกค่ายกลซ่อนเร้นคลุมตัวไว้ ทั้งสามก็ได้ “หายตัว” ไปจากที่เดิม

ในวินาทีนี้ ห่างออกไปไม่ไกลมีเงาดำปรากฎขึ้น!

ก็คือชายชุดดำที่ได้รับบาดเจ็บ!

ชายชุดดำหายใจอย่างแรง

นึกถึงตัวเองที่ต้องหลบหนีมาถึงที่นี่อย่างทุลักทุเล ตลอดทางจึงก็ไม่กล้าประมาท จนมาถึงที่ภูเขาหลี

รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสุนัขจนตรอก ทั้งอับอายทั้งน่าสงสาร

แต่ก็ไม่มีทางอื่น ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงว่าพญายมน้อยกับซืออี้หรันจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ เกือบจะทำให้เขาต้องเสียชีวิต

ตอนนี้เขาจึงต้องมาที่ภูเขาหลี เพราะว่าทั้งภูเขาหลีถูกหลอมโดยร่างศพของพระแม่ธรณี

เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นแค่เงาตัวนี้ แผนการที่วางไว้ทั้งหมดก่อนหน้านี้…ผลสุดท้ายคือการทำให้เขาแยกออกจากร่างกายเดิม ตัวเขาก็ยังคง “ไม่ใช่คน”

เขาหลอมพระแม่ธรณีนั้นมีเป้าหมาย ภูเขาหลีตั้งอยู่ไม่ไกลจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน ก็จะถูกภูเขาศักดิ์สิทธิ์ค่อยๆส่งผลกระทบโดยไม่รู้ตัว

จนเมื่อเขาได้หลอมภูเขาหลีอย่างหมดจน เสี้ยววิญญาณของพระแม่ธรณีก็จะดับสลายไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งภูเขาหลีก็จะค่อยๆก่อตัวขึ้นมาเป็นร่างกายใหม่

กลายเป็นของเขาอย่างแท้จริง ไม่ต้องเป็นเงาของร่างกายผู้อื่นอีกต่อไป!

“ถ้าเข้ามาในภูเขาหลี ก็จะปลอดภัย…” ชายชุดดำเหนื่อยล้าสุดขีด เมื่อมาถึงภูเขาหลี ก็สำรวจดูบริเวณรอบๆอย่างระมัดระวังสักพัก เมื่อสัมผัสไม่เจอความอันตราย ถึงได้รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

“เป็นแผนการที่ดีจริงๆ…!” ชายชุดดำพูดด่าเสียงทุ้มต่ำ “พญายมน้อยที่สมควรตาย จักรพรรดิชิงหัวที่สมควรตาย!”

แต่ว่า อีกไม่นานเขาจะกลับมาใหม่!

เสี้ยววิญญาณของพระแม่ธรณีน่าจะดับสลายไปแล้ว

รอให้เขาหลอมภูเขาหลีจนหมด ไม่เพียงแต่บาดแผลบนร่างกายของเขาจะหายดี อีกอย่างพลังในตัวก็จะเพิ่มมากขึ้น ไม่ต้องเป็นระยะสุดท้ายของแดนจักรพรรดิ แต่เป็นระยะสมบูรณ์ของแดนจักรพรรดิ!

ถึงเวลานั้น…