ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1353

ทั้งสองหันมาสบตากัน จึงตัดสินใจให้พระแม่ธรณีถูกมัดไปก่อน

พระแม่ธรณีทำใจนิ่งสงบ ไอหยินในร่างกายโคจรเคลื่อนไหว…

ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นมา!

กริ๊งๆ…

โซ่เหล็กยังผูกมัดอยู่บนร่างกายของเธอ

ด้านหน้ามีเด็กสองคนนั่งอยู่นิ่งๆ ท่าทางเรียบร้อยมีระเบียบ สองมือวางอยู่บนหน้าตัก

ท่าทางละอายใจและรู้สึกผิด

ก็คือซู่เป่ากับซืออี้หรันนั่นเอง

“ว่าอย่างไร?” พระแม่ธรณีจับโซ่เหล็กขึ้น แล้วแกว่งไปมา

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “ต้องขออภัยพระแม่ธรณีด้วย พวกเราไม่สามารถเปิดประตูจิ่วโยวได้ จึงต้องให้ท่านถูกมัดแบบนี้ไปก่อน…อ่อ ไม่ใช่ ต้องให้ท่านฝึกบำเพ็ญอยู่ที่ไปก่อนชั่วคราว!”

พระแม่ธรรณี “…”

ไหนบอกว่าจักรพรรดิชิงหัวสามารถเปิดประตูจิ่วโยวได้ล่ะ?

“หรือว่าความจำของเจ้ายังไม่ฟื้นกลับคืนมา?” พระแม่ธรณีเอามือเท้าคาง จ้องไปที่ซืออี้หรัน

ซืออี้หรันพยักหน้าอย่างซื่อตรง “อืม ตอนนี้ ผมก็คือผม”

พระแม่ธรณีเบะปาก

ช่างเถอะ

เธอชูมือขึ้น และขยับนิ้วมือที่ยาวเรียวสวย สัมผัสได้ถึงพลังที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในฝ่ามือ

พระแม่ธรณีรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ นึกไม่ถึงว่ากฎแห่งวิถีใหม่ที่เธอตัดสินใจเลือกนี้ ก็ไม่ได้แย่ไปกว่ากฎแห่งวิถีเก่า

เธอยังสัมผัสได้ว่า รอให้กฎแห่งวิถีใหม่สมบูรณ์ กฎแห่งวิถีเก่าก็จะถูกทลวงอย่างแน่นอน

แบบนี้ก็หมายความว่า หลังจากนี้การบำเพ็ญทั้งหมดของเธอ คงหนีไม่พ้นที่จะต้องพึ่งพาพญายมน้อย

ถ้าพญาน้อยดีเธอก็ดีตาม ถ้าพญายมน้อยไม่ดี กฎแห่งวิถีของเธอก็บำเพ็ญต่อไปไม่ได้

ซู่เป่ามองดูพระแม่ธรณีที่กำลังจ้องดูมือของเธอ จึงพูดขึ้นว่า “ว้าว พระแม่ธรณี ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันท่านก็ฝึกบำเพ็ญถึงขั้นพญาผีแล้ว เก่งจริงๆ!”

พระแม่ธรณี “…”

ทันใดนั้นก็ไม่แน่ใจว่าเธอพูดชมเชยหรือพูดประชด

แต่แววตาของพญาน้อยเปี่ยมด้วยความจริงใจ คงจะเป็นการพูดชมเธออย่างแน่

แต่สำหรับสถานะที่เป็นถึงพระแม่ธรณีและระดับการบำเพ็ญของเธอ ระดับพญาผีในตอนนี้เหมือนจะเป็นการประชดเธออยู่เล็กน้อย

“ช่างเถอะ รีบไปหาพ่อของเจ้าได้แล้ว!” พระแม่ธรณีเบะปาก “ข้ารู้สึกเหมือนเขากำลังจะรื้อทั้งภูเขาหลีแล้ว”

พระแม่ธรณีรู้สึกไม่ผิด

มู่กุยฝานตามหาร่องรอยของซู่เป่ามาตลอดทาง สุดท้ายเมื่อซู่เป่าได้เก็บอสูรน้อยเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ วินาทีนั้นบรรพบุรุษก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงทิศทางอีกต่อไป

ก่อนหน้านี้ยังมีสัมผัสที่ชัดเจน ภายหลังเมื่อสัมผัสไม่ได้ สีหน้าของมู่กุยฝานกับบรรพบุรุษก็ย่ำแย่สุดขีด

“ภูเขาหลีประหลาดมาก พวกเราเดินวนไปตั้งหลายรอบ หรือว่าซู่เป่าก็เดินวนภูเขาหลีหลายรอบเหมือนกัน?” มู่กุยฝานขมวดคิ้ว

เขาเดาถูกแล้ว ตอนที่ซู่เป่าได้สอนให้ซืออี้หรันใช้จิตเทพ และได้เดินหาโซ่จิ่วโยวไปด้วย ตอนนั้นก็ได้เดินวนภูเขาหลีไปหลายรอบจริงๆ สุดท้ายก็ออกไปจากภูเขาหลี

ไม่อย่างนั้นมู่กุยฝานก็คงไม่เข้าใจผิด นึกว่าซู่เป่ายังอยู่ในภูเขาหลี

ในเวลานี้ เขาสัมผัสได้ถึงความอันตรายอย่างหนึ่ง!

บรรพบุรุษก็สัมผัสได้เช่นกัน สันหลังเย็นวาบ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “เกรงว่าคงจะเป็นชายชุดดำคนนั้น!”

มู่กุยฝานยังไม่เคยเห็นชายชุดดำมากอ่น แต่เวลานี้กลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง