ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1354

ชายชุดดำเพิ่งจะคิดได้ รอให้เขาหลอมหมดทั้งภูเขาหลี ฟื้นฟูแดนจักรพรรดิอย่างสมบูรณ์ สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือกำจัดคนที่ข่มเหงเขาได้มากที่สุดนั่นก็คือพญายมน้อย…

ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดกลางอากาศดังขึ้นข้างหู ทำให้เขาขนลุกซู่ทันที และหลบซ่อนตัวไม่ทัน!

ตู้ม…

ทั้งหัวสมองก็ถูกระเบิดแตกกระจาย

ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงว่าจะมีคนคอยซุ่มโจมตี เมื่อกี้ก็ได้สำรวจดูแล้วว่าไม่มีอันตรายอะไร!

ชายชุดดำวิญญาณดับสลายจนเป็นควัน ความสามารถทั้งหมดที่มีถูกเอามาใช้จนหมด แล้วใช้เวทมนตร์ลับหลบหนี ถึงได้รอดพ้นจากความอันตรายในครั้งนี้!

“เจ้านี่เอง…!”

การออกโจมตีของมู่กุยฝาน ทำให้ตัวตนถูกเปิดเผยออกมา แต่ซูจิ่นอวี้กับบรรพบุรุษยังคงอยู่ในค่ายกลซ่อนเร้น

มู่กุยฝานยกมุมปากขึ้นอย่างดุร้าย “ไม่เจอกันตั้งนาน ขยะน้อย”

“เมื่อก่อนไม่กล้าสู้หน้าคน คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ก็ยังไม่กล้าสู้หน้าคนเหมือนเดิม”

เขาจ้องมองชายชุดดำด้วยสายตาดุร้าย

เขาใช้เวลาหลายวันในการตามหาเจ้าตัวเล็กแต่ก็ยังหาไม่เจอ ที่แท้ก็ต้องหลบซ่อนเจ้าสิ่งนี้

ตอนแรกมู่กุยฝานยังรู้สึกกังวล แต่เมื่อได้ยินคำตะโกนด่าของชายชุดดำ เห็นทีคงจะโดนซู่เป่ากับซืออี้หรันร่วมมือกันทำร้ายจนสาหัส

เขากลับรู้สึกโล่งอกขึ้นมา ชายชุดดำถูกทำร้ายจนต้องหลบหนี แสดงว่าเจ้าตัวเล็กของเขาสู้ชนะแล้ว

ในเมื่อชนะแล้ว อาจจะมีการบาดเจ็บ แต่คงไม่อันตรายถึงชีวิต ไม่อย่างนั้นคนเจ้าเล่ห์อย่างชายชุดดำคงจะฉวยโอกาสเอาชีวิตของเจ้าตัวเล็ก คงจะไม่หลบหนีอย่างน่าเวทนาเช่นนี้

ชายชุดดำรู้สึกโกรธมาก “จักรพรรดิเฟิงตู!”

มู่กุยฝานยกมือขึ้น ดาบยาวประกายไฟก็ปรากฎขึ้นที่มือของเขา

เขายกมุมปากขึ้นอย่างเยือกเย็น พูดอย่างเย็นชาว่า “ปู่ของแกอยู่ที่นี่!”

เพิ่งพูดจบดาบยาวประกายไฟก็ผ่าลงบนตัวชายชุดดำ

ชายชุดดำที่กำลังบาดเจ็บสาหัส เดิมทีร่างกายก็มีแผลเต็มตัวอยู่แล้ว เมื่อถูกฟันลงไปก็ทำให้หัวสมองแตกกระจุยอีกครั้ง ตอนนี้ไม่สามารถรวบรวมร่างเดิมได้แล้ว

เขากลายเป็นเงาชิ้นหนึ่ง ไม่เหมือนคนไม่เหมือนผี ไม่มีรูปร่างที่สมบูรณ์อีกต่อไป

“เจ้า…”

เมื่อชายชุดดำตระหนักดีว่าไม่สามารถต่อสู้กับมู่กุยฝานอีกต่อไป สิ่งแรกที่นึกขึ้นได้ก็คือหนี

เขาไม่เคยทุลักทุเลเช่นนี้มาก่อน เขาเป็นถึงระยะสุดท้ายของแดนจักรพรรดิ ทำไมแค่ระยะต้นของจักรพรรดิสองคนถึงสามารถต่อสู้กับเขาได้!

สมควรตาย!

เงามืดแสดงท่าทางโมโห ร้องคำรามจนกลายเป็นเงามืดอันใหญ่ มุ่งเข้าไปหามู่กุยฝาน!!

ภายในค่ายกลซ่อนเร้น ซูจิ่นอวี้ปิดปากเอาไว้ กลัวว่าตัวเองจะตกใจจนร้องเสียงดัง ทำให้มู่กุยฝานต้องลำบาก!

บรรพบุรุษนั่งเฉยๆไม่ไหวแล้ว ตลอดทางเขารับรู้ถึงระดับขั้นของมู่กุยฝาน ระยะต้นเขตแดนจักรพรรดิ

แม้เขาจะเป็นเขตแดนยมบาล แต่ก็ทนเห็นมู่กุยฝานตกอยู่ในอันตรายไม่ได้

เวลานี้เงามืดกำลังหันหลังให้ค่ายกลซ่อนเร้น

บรรพบุรุษออกมาเมื่อไหร่ เขาคงไม่ทันสังเกตเห็น บรรพบุรุษโจมตีอย่างได้เปรียบ คนยังไม่ได้ก้าวออกจากค่ายกลซ่อนเร้นก็ได้โยน “ระเบิด” ใส่เขาไปแล้ว…

พวกเขาทั้งสองต่างพุ่งเข้าไปที่รอยแยกนั้น ดาบยาวประกายไฟของมู่กุยฝานก็มุ่งไปทางนั้นเช่นกัน

เหอๆ เจ้าโง่!

ฉวยโอกาสนี้ เงามืดที่แตกกระจุยก็แสดงละครต่อไป ล้มตัวลงไปเหมือนโมโหเพราะถูกจับได้ แท้จริงแล้วตัวตนจริงของเขา…ไอหยินกระแสหนึ่ง…หลุมเล็กๆข้างรอยแยกที่ถูกระเบิดออกมา แอบหนีไปอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ซูจิ่นอวี้ยังอยู่ในค่ายกลซ่อนเร้น…

ในมือของซูจิ่นอวี้ถือปืนไว้หนึ่งกระบอก

มู่กุยฝานบอกว่า ถ้าเธอมีโอกาส ก็เล็งไปได้เลย แค่ขยับไกปืนก็ได้แล้ว!

แม้จะไม่รู้ว่าอาวุธยอดฮิตของแดนมนุษย์จะใช้ได้ผลหรือไม่ แต่เธอเชื่อในมู่กุยฝาน

เมื่อเห็นไอหยินนี้ยิ่งอยู่ยิ่งเข้ามาใกล้!

แววตาซูจิ่นอวี้เผยความดุดัน ยิ้มเยือกเย็นอยู่ในใจ มาแล้วน้องชาย!

ปัง!!

เสียงปืนดังขึ้น

ลูกกระสุนสีทอง ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมคมปะทุกลางอากาศดังขึ้น ปักอยู่บนเงามืดที่ค่อยๆคืบคลานอยู่บนพื้น

ความทรงจำ วิญญาณ และตัวตนของชายชุดดำ ทั้งหมดนี้รวมอยู่ในกระแสไอหยินนี้

คิดไม่ถึงเลยว่า ความประมาทครั้งเดียวยังพอเข้าใจ แต่นี่ประมาทถึงสองครั้ง…

ชายชุดดำกระอักเลือดและโมโหจนดวงตาแทบฉีกขาด…