ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1355

ลูกกระสุนพุ่งออกไป ปักอยู่บนกระแสไอหยินนั้น

เงาร่างกายของซูจิ่นอวี้ก็ถูกเปิดเผยออกมาจากค่ายกลซ่อนเร้น

ชายชุดดำจะเป็นบ้าแล้ว อยากจะเข้าไปกัดซูจิ่นอวี้ให้ตาย ผีผู้หญิงที่อ่อนแอขนาดนี้ ใช้เวลาแค่วินาทีเดียวก็ฆ่าตายได้แล้ว!

แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้การหนีเอาตัวรอดสำคัญกว่า แค่วินาทีก็ไม่อยากให้เสียไป

จึงจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงผีผู้หญิงที่อ่อนแอนี้ รู้สึกเจ็บใจมาก ชายชุดดำทั้งโกรธทั้งแค้น เหมือนกำลังจะควบคุมไว้ไม่อยู่แล้ว

ทำได้แค่เก็บความโกรธแค้นไว้ หนีไปอีกทางหนึ่งอย่างไม่พูดไม่จา

ไม่รู้ว่ากระสุนนี้คืออะไร ร้ายกาจจริงๆ ทำให้เขาโดนปักจนขยับตัวไม่ได้ เขาจึงต้องยอมละทิ้งจิตเทพส่วนที่ถูกปักไว้นั้น ใช้มีดตัดทิ้งอย่างรวดเร็ว

ปรากฎว่าเมื่อหันตัวกลับมา ก็เห็นมู่กุยฝานกับตาแก่กำลังไล่ฆ่าเข้ามาแล้ว

ที่แท้เมื่อกี้พวกเขาทั้งสองกำลังหลอกเขา!

ไร้ยางอาย…คนต่ำช้าสารเลว!!

ชายชุดดำทั้งตกใจทั้งโกรธทั้งร้อนใจ หนีไปอย่างเร่งรีบ แต่กลับเห็นว่าทางออกถูกปิดกั้นหมดแล้ว

ทางออกทางเดียวนั้นกลับมีซูจิ่นอวี้ขวางอยู่ เธออ่อนแอที่สุด แม้จะถือปืนไว้ในมือ แต่ก็คือทางออกที่สามารถฝ่าฟันได้ง่ายที่สุด

สิ่งที่น่าเสียดายก็คือมู่กุยฝานได้มายืนอยู่ด้านหน้าเธอแล้ว!

ชายชุดดำกระอักเลือดอีกครั้ง รู้อย่างนี้เมื่อกี้ไม่น่าหันหลังหนีเลย ผีผู้หญิงที่อ่อนแอขนาดนี้เขาน่าจะพุ่งเข้าไปโดยตรง!

มู่กุยฝานไม่พูดอะไรมาก ภายหลังจากนั้นแทบจะไม่พูดออกมาสักคำ ดาบยาวประกายไฟผ่าลงไปอย่างจัง ทำลายชีวิตของชายชุดดำ!

ถ้าชายชุดดำเป็นระยะท้ายของแดนจักรพรรดิ แท้จริงแล้วมู่กุยฝานจะต้องเป็นฝ่ายที่ถูกทำลาย

แม้ว่าเมื่อสักครู่ชายชุดดำจะเหลือแค่ร่างที่ฉีกขาด มู่กุยฝานก็อาจจะต้องพ่ายแพ้…

ถึงยังไงตอนที่ต่อสู้กับชายชุดดำ ก็เป็นการที่ซู่เป่ากับซืออี้หรันร่วมมือกัน ซู่เป่าเป็นระยะต้นสมบูรณ์ของแดนจักรพรรดิ ยังมีกฎแห่งวิถีใหม่ แต่ที่นี่มีแค่มู่กุยฝานคนเดียว เขาเป็นแค่ระยะต้นของแดนจักรพรรดิ

สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ ชายชุดดำที่ระมัดระวังเกินเหตุ สิ่งแรกที่ตัดสินใจทำก็คือหนี

ถ้าเขาทุ่มสุดกำลังต่อสู้กับมู่กุยฝาน ไม่แน่ว่ามู่กุยฝานอาจจะพ่ายแพ้ให้เขาก็ได้

ซูจิ่นอวี้รู้สึกโล่งอกไปที และถามขึ้นว่า “เขาสมควรตายไหม?”

มู่กุยฝานขมวดคิ้ว เงามืดและไอหยินข้างกายหายไปแล้ว คล้ายกับว่าเขาได้สิ้นชีวิตไปแล้วจริงๆ

และมองไม่เห็นร่องรอยการหลบหนี

“ตายหรือไม่ตาย…ใช้มีดแทงดูก็รู้แล้ว”

ใช้ดาบยาวประกายไฟฟันลงไป ฟันลงที่เดิม จนกลายเป็นหลุม!

คิดๆดูแล้วแม้ว่าอีกฝ่ายจะแกล้งตายแล้วหลบซ่อนตัว ก็ไม่มีทางไปได้เกินกว่าระยะรัศมีห้าเมตร เขาขุดทั่วระยะรัศมีห้าเมตรค้นหาอย่างละเอียดรอบคอบ

ภูเขาหลีเกิดเสียงดังโครมคราม มู่กุยฝานลงมืออย่างเด็ดขาดต้องการจะค้นหาให้ทั่วบริเวณห้าเมตร

ใต้ดินมีความลึกถึงสิบเมตร…

ไอหยินเส้นเดียวของชายชุดดำที่จิตอ่อนแอ จิตทั้งหมดมีแต่ความเคียดแค้น

ถ้าเขาถูกจักรพรรดิตงเยว่ไล่ฆ่า ยังมีความรู้สึกที่ดีกว่านี้

แต่ไหนแต่ไรมา คนที่เขาเห็นเป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริง มีแค่จักรพรรดิตงเยว่เท่านั้น

พลังอำนาจทั้งหมดที่เขาพยายามสร้างขึ้นมา ก็เพราะจะใช้ป้องกันจักรพรรดิตงเยว่

สุดท้ายบรรพบุรุษก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปเถอะ ไปตามหาเจ้าตัวเล็กกันต่อ ข้ากังวลว่านาง…”

เด็กหายไปหลายวัน ถ้าบาดเจ็บจะทำยังไง หิวแล้วจะทำยังไง ร้องไห้จะทำยังไง…

บรรพบุรุษแสดงแววตาจริงจัง และมุ่งหน้าไปอีกทิศทางหนึ่ง “ข้าสัมผัสถึงอสูรน้อยได้แล้ว ไป!”

**

แดนมนุษย์

หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง เงียบสงบร่มเย็น

ตรงกลางไหล่เขามีเรือนเล็กหลังหนึ่ง แม้จะดูเก่าทรุดโทรม แต่มีสภาพสะอาดเรียบร้อย

มีชายชรานุ่งชุดพระถือพู่กันกำลังเขียนหนังสืออยู่ ทันใดนั้นพู่กันในมือก็สั่นไหว น้ำหมึกตกลงกระดาษหนึ่งหยด

ชายชราไม่พูดไม่จา วางพู่กันลง

เขาหันหลังนั่งอยู่ริมโต๊ะน้ำชา ค่อยๆชงน้ำชา รินให้ตัวเองหนึ่งแก้ว และรินให้ฝั่งตรงข้ามหนึ่งแก้ว

ฝั่งตรงข้ามก็คือจุดที่ซู่เป่าเคยมาท่องจิต

ชายชราถอนหายใจ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “แม้ว่าเขาจะควบคุมข้าไว้ ผนึกข้าไว้ที่นี่”

“แต่ถ้าข้าอยากจะไป ข้าก็สามารถไปได้”

“แต่ข้ากลับไม่ไป แต่ยังได้เพิ่มกรอบขังตัวเองอีกหลายชั้น ใช้พลังของเขาควบคุมข้าให้ติดอยู่ในไหล่เขานี้…เจ้าหนูน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะอะไร?”

ตรงข้าม ไม่มีใครตอบ…

ชายชรานิ่งเงียบ เหมือนกำลังตั้งใจฟัง สุดท้ายก็พูดว่า “เพราะการควบคุมข้า ก็เท่ากับควบคุมเขา ผนึกข้า ก็คือการผนึกตัวเขา…”