ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1409

ซูเหอเวิ่น หานหาน ซูจื่อซีวิ่งตามขึ้นบ้านไปตั้งนานแล้ว

ในห้อง

ซูเหอเวิ่นและหานหานพูดไม่หยุด

หานหานหยิบชุดเซ็ทแสนเท่สีดำออกมา “ใส่นี่!”

“ตัวนี้พี่กับคุณยายออกไปซื้อด้วยกัน! แต่พี่คิดว่ามันสีชมพูไป พวกเราก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วยจะใส่ชมพูอะไรขนาดนั้น! ตอนหลังก็เลยแอบเลือกสีใหม่มาให้!”

ซูเหอเวิ่นเอ่ย “ผู้หญิงจะใส่สีดำทะมึนแบบนี้ทำไมกัน? ต้องใส่สีชมพูสดใสสิ ถึงจะสวย!”

เขาหยิบเสื้อผ้าสีสันเข้ากันออกมา “ใส่นี้สิ!”

ซูจื่อซีที่ถือชุดอยู่บ้านธรรมดาอยู่ในมือนั้น รีบยัดเสื้อผ้าใส่มือซู่เป่า “รีบไปเปลี่ยน!”

ซู่เป่ามือนึงถือเสื้อผ้า อีกมือนึงก็ดึงข้าวของออกมามากมาย

“พี่คะ อันนี้ให้พี่!”

“นี่ของพี่ซูจื่อซี!”

“นี่ของพี่หานหาน มันคือยาไขกระดูก แม้จะทำให้เป็นเซียนไม่ได้ แต่ว่ามีประโยชน์มาก ร่างกายของพี่จะเหมือนเป็นคนใหม่ มีพลังมากกว่าเดิม!”

หานหาน “มีของดีแบบนี้ด้วย?!”

ทั้งสามคนมองของที่ตนเองได้อย่างดีใจ ของที่มาจากยมโลกต้องเป็นของดีอย่างแน่นอน!!

ซู่เป่ารีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

ถ้ายังชักช้า พวกพี่ๆ จะต้องทะเลาะกันเรื่องจะให้เธอใส่เสื้อผ้าที่ใครเลือกอย่างแน่นอน!

ในตอนที่ซู่เป่ากำลังอาบนั้น ในกลุ่มแชทบ้านตระกูลซูก็เริ่มที่จะคึกครื้นขึ้นมา

นายท่านซูเอ่ยขึ้นมาเป็นการเปิดหัวคนแรก “ซู่เป่ากลับมาแล้ว นี่สิถึงจะเป็นบ้านที่พร้อมหน้าพร้อมตา”

ซูอิ๋งเอ่อร์รีบเอ่ยสมทบ เขาตบโต๊ะก่อนเอ่ยเน้นย้ำ “มีแต่ของกินที่ซู่เป่าชอบทั้งนั้นเลย!”

ซูเยว่เฟย “ฉลองปีใหม่แบบพร้อมหน้าพร้อมตา”

ซูอี้เซินถอนหายใจออกมาอย่างมีความสุข “พร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว ครอบครัวเรามันต้องพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้”

ซูจิ่นม่อทำสติ๊กเกอร์คำพูด จากนั้นก็ส่งรูปซู่เป่ายิ้มตาหยีลงในกลุ่มแล้วส่งข้อความตามไปว่า “สวัสดีปีใหม่!”

รูปนี้เป็นรูปที่เมื่อกี้ ไม่รู้ว่าซูจิ่นม่อแอบไปถ่ายมาตอนไหน

ซูอีเฉินเมื่อเห็นเข้า ก็เอ่ยชมมาทันที “ซู่เป่าสวยขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

ซูจื่อหลินไม่ได้ออกความเห็นอะไร เขาเพียงส่งรูปตอนที่ซู่เป่าพึ่งกลับมาแล้วทุกคนเข้าไปล้อมรอบอย่างดีใจ

เหยาหลิงเยว่ส่งสติ๊กเกอร์คนถือดอกไม้ไฟสองมือไว้ ก่อนจะมี “เสียงออกมาว่า” “ครอบครัวกลมเกลียว! ครอบครัวกลมเกลียว!”

ซูเหอเวิ่นส่งรูปกระบี่ยาวไปอย่างได้ใจ “ดูสิ ของขวัญจากน้องสาวที่ได้รับมาไม่เหมือนใคร!”

ซูจื่อซีส่งรูปแหวนมา “น้องเลือกให้ ไม่เลวเลย”

หานหานได้ยามา “ฮ่าๆ ๆ ๆ! ฉันจะต้องได้เป็นเซียน! ความสุขไม่มีที่สิ้นสุด!”

คุณนายซู “เล่นโทรศัพท์กันทำไมนักหนา? กินข้าว!”

ตระกูลกู้ ที่อยู่อีกด้านนึง

ซูลั่วกำลังกอดเด็กน้อยอยู่ เขาเอ่ยปลอบเด็กน้อยเสียงเบา “ไม่ร้องนะ เดี๋ยวแม่กินข้าวเสร็จก็มาแล้ว ให้แม่กินข้าวก่อนดีไหม?”

เด็กน้อยพึ่งอายุสี่ห้าเดือน เป็นช่วงที่งอแงมากที่สุด