ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1408

ซูอีเฉินเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว ซู่เป่ารีบกลับมามาก เลยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่เหมาะกับฤดูกาล

น่าจะกลับมาพร้อมซืออี้หรัน ถ้าเดาไม่ผิดเสื้อขนเป็ดนี้ก็เป็นของซืออี้หรัน

แต่ว่า ซืออี้หรันกลับมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?

ซูอีเฉินเหม่อมองไปหน้าประตู ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมา “ซืออี้หรันไม่มากินข้าวด้วยกันเหรอ?”

มาถึงหน้าบ้านแล้ว กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปก็ได้นี่

ซู่เป่าโบกมือไปมา “เขาต้องรีบกลับบ้าน คุณน้าเวินทำกับข้าวรอแล้ว เขากลัวว่าคุณน้าเวินจะรอนาน”

ซูอีเฉินพยักหน้ารับ เธอกลับมาพร้อมซูอี้หรันจริงๆ ด้วย

แต่เขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก เขารู้ดีว่าซู่เป่าไม่ได้คิดอะไร ซู่เป่าคิดว่าซืออี้หรันเป็นเหมือนพี่ชายคนนึง ความสัมพันธ์เป็นเหมือนเพื่อนสนิทกัน

ส่วนซืออี้หรันนั้น...ช่างเถอะ อย่าพึ่งไปพูดถึงซืออี้หรันเลย

ซูอีเฉินเงียบไม่ได้พูดอะไร เสี่ยวสวินสวินดิ้นไปมาพร้อมร้องโวยวาย “พี่คะ! พี่! อุ้มหน่อย!”

ซู่เป่าหันไปมองเธออย่างดีใจ “เสี่ยวสวินสวินพูดได้แล้วเหรอ!”

เธอยื่นมือจะไปรับเสี่ยวสวินสวินมาอุ้ม ซูเหอเวิ่นกลับฉวยโอกาสนั้น ถลาเข้ามากอดซู่เป่าเสียก่อน

หานหานช้าไปก้าวหนึ่ง แต่ก็ไม่สนใจ เข้ามาแย่งกอดด้วย

ทั้งสองคนแย่งกันกอดซู่เป่า เสียงเจี้ยวจ้าว

หานหาน “ซู่เป่า~~~กลับมาแล้วซู่เป่า~~~พี่จะบอกให้ พี่ฝึกการปีนกำแพงแบบใหม่มาได้แล้วนะ เดี๋ยวพี่จะทำให้ดู!”

ซู่เป่า “...”

“น้องรัก!” ซูเหอเวิ่นสะอึกสะอื้น “ในที่สุดน้องก็กลับมาแล้ว! พี่จะบอกนะ พี่เลื่อนขั้นแล้ว ตอนนี้พี่เป็นเทพท่องราตรีขั้นสูงสุดแล้ว!”

ซู่เป่า “ว้าว! พี่เก่งจังเลย!”

เทพท่องราตรีขั้นสูงสุดในโลกมนุษย์ ในยมโลกก็นับเป็นแค่ขั้นต้นเท่านั้น นั้นหมายความว่าเขาสามารถที่จะไปมาระหว่างโลกมนุษย์และยมโลกได้แล้ว

ตอนนี้ทั้งสองคนสูงพอๆ กันแล้ว ซู่เป่าชื่นชมเขาพร้อมตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ

ซูเหอเวิ่นและหานหานนั้นกอดซู่เป่าแน่นไม่ยอมปล่อย ทำเอาซู่เป่าแทบจะยืนไม่อยู่อยู่แล้ว อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงทางเข้าบ้าน แต่โดนรั้งไว้ทำให้เข้าไปไม่ถึงในบ้านเสียที

คุณนายซูมองเด็กๆ ไม่ละสายตา ปากก็บ่นไม่หุด “เข้าไปก่อน รีบเข้าบ้านก่อน!”

ซูเหอเหวินหัวเราะออกมา “โตขนาดนี้แล้ว อายไหม?”

เขายื่นเสี่ยวสวินสวินไปหาซู่เป่า เด็กน้อยกอดคอซู่เป่าทันที ซู่เป่ารีบกอดอีกฝ่ายไว้แน่น

ซูเหอเวิ่นและหานหานนั้นโดนดันไปอยู่อีกฝั่ง ซูเหอเหวินถือโอกาสนี้มายืนอยู่ด้านข้างซู่เป่าแล้วชวนคุย “รีบเข้าไปกันเถอะ!”

ซู่เป่าเห็นซูจื่อซีที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้าง เธอยิ้มกว้างออกมา “พี่จื่อซี!”

ซูจื่อซียิ้มออกมาแล้วพยักหน้ารับ “อืม!”

ซู่เป่าเอ่ยทักทายขึ้นมา “ลุงใหญ่ ลงหก ลุงเล็ก!”

ซูจิ่นม่อ “อ๊ยย่ะ! ซู่เป่าเด็กดี!”

ซูอี้เซิน “เร็วเข้า รีบเข้ามา”

ในห้องรับแขก ในที่สุดนายท่านซูก็อดรนทนไม่ไหวลุกพรวดขึ้นมา แล้วเดินเร็วๆ ไปยังหน้าห้องรับแขกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “มีอะไรถึงเข้ามาคุยกันในบ้านไม่ได้ แต่ละคนมัวแต่รั้งซู่เป่ากันอยู่ทำไม?”

ซูเยว่เฟยแกล้งมองไปทางอื่น อยากขำแต่ไม่กล้า ซูจื่อหลินยังเป็นคนพูดน้อยเช่นเดิม ทว่าใบหน้านั้นมีความอบอุ่นปรากฎอยู่

ซู่เป่าอุ้มเสี่ยวสวินสวินเดินเข้ามาในบ้านแล้วมาหยุดด้านหน้านายท่านซู เธออุ้มเสี่ยวสวินสวินด้วยมือเดียว แล้วเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข “คุณตา! หนูกลับมาแล้ว!”

นายท่านซูเหมือนอยากจะพูดอะไร ทว่าเขากลับแสบตาเหมือนมีอะไรเข้าตา พูดออกมาได้แค่ “ดีๆ ๆ กลับมาก็ดีแล้ว!”