ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1407

ข้างในบ้านซูมีเสียงร้องของเสี่ยวสวินสวินดังออกมา

ซืออี้หรันดึงสติกลับมา ก่อนที่เขาจะเก็บพืชน้ำลงแล้วเอ่ยขึ้น “เธอเข้าบ้านก่อนเถอะ!”

ซู่เป่าพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ พี่อี้หรันเองก็รีบกลับบ้านเถอะ”

เธอโบกมือให้เขาไปมา ก่อนที่จะคิดขึ้นมาได้ว่าปีที่แล้วกับปีนี้เหมือนกันเลย ก่อนกลับบ้านก็ได้เจอเขา

เธอยังเคยบอกพี่เขาเลย ว่าปีใหม่จะไปที่บ้านตระกูลซือ

ซืออี้หรันเดินไปได้สองก้าว อยู่ๆ ก็หันหลังกลับมา เขาลังเลสักพักก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ปีนี้...พี่ฉลองปีใหม่ที่บ้านเธอได้ไหม?”

ซู่เป่าโบกมือปฏิเสธไปมา “ไม่ดีกว่า!”

ซืออี้หรันเม้มริมฝีปาก ก่อนที่จะได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยออกมา “เดี๋ยวฉันจะไปฉลองปีใหม่กับคุณลุงคุณป้าดีกว่า!”

นัยน์ตาของซืออี้หรันมีแสงสว่างวาบขึ้นมา เขาพยักหน้ารับ เขายืนมองจนซู่เป่าวิ่งเข้าบ้านไปแล้ว ถึงได้เดินจากมา

**

คุณนายซูยกลูกชิ้นรากบัวออกมา อยู่ๆ ก็ทันเห็นว่าเสี่ยวสวินสวินที่นอนเล่นอยู่ดีๆ ก็ปีนออกมาแล้ววิ่งไปข้างนอก!

ซูอิ๋งเอ่อร์จับไว้ได้ทัน “เด็กดื้อ จะวิ่งไปไหน!”

เสี่ยวสวินสวินตะโกนงอแง “ปล่อย ปล่อย! จะออก! ฮือๆ!”

ซูอิ๋งเอ่อร์หัวเราะออกมา “จะไปไหนล่ะ ด้านนอกหนาว คนบ้าเท่านั้นล่ะที่ออกไป...”

ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็เห็นคุณนายซูพุ่งตัวออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ผ่านร่างของเขาไปนั้น ยังไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นตีผ่ากลางหัวของเขาขึ้นเสียงดัง

ซูอิ๋งเอ่อร์ “???”

ซูอีเฉินลุกพรวดขึ้นมา ก่อนที่จะหยิบผ้าคลุมไหล่หนาๆ ขึ้นมาแล้วเดินตามไป

เหยาหลิงเยว่วิ่งผ่านหน้าเสี่ยวสวินสวินที่กำลังวิ่งเป๋ไปเป๋มาไปยังด้านนอก “เสี่ยวสวินสวิน เดี๋ยวแม่ออกไปดูให้”

เสี่ยวสวินสวิน “...”

คุณนายซูเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หิมะปลิวไสว แต่ในดวงตาของเธอเห็นเพียงร่างผอมที่เดินอยู่ด้านนอกประตูเท่านั้น

เหยาหลิงเยว่อกมาทั้งที่ยังใส่รองเท้าแตะ “ซู่เป่า!”

คุณนายซูแสบจมูกไปหมด

ซู่เป่าสูงขึ้นเยอะเลย ผอมลงเยอะมากด้วย ปีที่แล้วแก้มยังกลมๆ อยู่เลย ตอนนี้หน้าเริ่มเรียว เริ่มโตเป็นสาวแล้ว

เด็กดีของยาย!

เด็กดีของยายกลับมาแล้ว

คุณนายซูยืนรออยู่หน้าประตู เหมือนแม่ที่เฝ้ารอลูกกลับบ้านมาในวันสิ้นปี มือทั้งสองข้างจับกันแน่น น้ำตาเอ่อล้นออกมา ใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความยินดี

เธอรู้สึกหนาวนิดหน่อย เพราะว่าดีใจเกินจนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองสวมเพียงเสื้อผ้าบางๆ เท่านั้น

ซูอีเฉินเปิดประตูออกมา แล้วเอาผ้าคลุมไหล่หนาๆ มาคลุมให้เธอ ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเบา “ข้างนอกหนาว เข้าไปรอในบ้าน”

คุณนายซูดื้อดึงเหมือนเด็กน้อย “ไม่!”

ซูเหอเหวินเดินออกมาอุ้มเสี่ยวสวินสิวนที่เดินออกมาด้วยเท้าเปล่า ซูเหอเวิ่น หานหาน ซูจื่อซีโผล่หัวออกมาดู

ซูจิ่นม่อ ซูอี้เซินเองก็เดินออกมา ซูจื่อหลินกับซูเยว่เฟยนั่งอยู่กับนายท่านซูบนโซฟา นายท่านซูเอ่ยออกมา “จริงๆ เล้ย มีอะไรถึงให้ต้องออกไปแบบนั้น รอข้างในก็ได้ อายุขนาดนี้ออกไปไม่กลัวหนาวตายหรือยังไง เดี๋ยวก็ไม่สบายอีก...”

ซูเยว่เฟยยิ้มอย่างอ่อนโยน “ใช่ๆ ๆ”

ที่จริงแล้วนายท่านเองก็นั่งแทบไม่ติด แอบมองประตูอยู่ตลอด คอยดูว่ากลับเข้ามากันหรือยัง