ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1407

ข้างในบ้านซูมีเสียงร้องของเสี่ยวสวินสวินดังออกมา

ซืออี้หรันดึงสติกลับมา ก่อนที่เขาจะเก็บพืชน้ำลงแล้วเอ่ยขึ้น “เธอเข้าบ้านก่อนเถอะ!”

ซู่เป่าพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ พี่อี้หรันเองก็รีบกลับบ้านเถอะ”

เธอโบกมือให้เขาไปมา ก่อนที่จะคิดขึ้นมาได้ว่าปีที่แล้วกับปีนี้เหมือนกันเลย ก่อนกลับบ้านก็ได้เจอเขา

เธอยังเคยบอกพี่เขาเลย ว่าปีใหม่จะไปที่บ้านตระกูลซือ

ซืออี้หรันเดินไปได้สองก้าว อยู่ๆ ก็หันหลังกลับมา เขาลังเลสักพักก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ปีนี้...พี่ฉลองปีใหม่ที่บ้านเธอได้ไหม?”

ซู่เป่าโบกมือปฏิเสธไปมา “ไม่ดีกว่า!”

ซืออี้หรันเม้มริมฝีปาก ก่อนที่จะได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยออกมา “เดี๋ยวฉันจะไปฉลองปีใหม่กับคุณลุงคุณป้าดีกว่า!”

นัยน์ตาของซืออี้หรันมีแสงสว่างวาบขึ้นมา เขาพยักหน้ารับ เขายืนมองจนซู่เป่าวิ่งเข้าบ้านไปแล้ว ถึงได้เดินจากมา

**

คุณนายซูยกลูกชิ้นรากบัวออกมา อยู่ๆ ก็ทันเห็นว่าเสี่ยวสวินสวินที่นอนเล่นอยู่ดีๆ ก็ปีนออกมาแล้ววิ่งไปข้างนอก!

ซูอิ๋งเอ่อร์จับไว้ได้ทัน “เด็กดื้อ จะวิ่งไปไหน!”

เสี่ยวสวินสวินตะโกนงอแง “ปล่อย ปล่อย! จะออก! ฮือๆ!”

ซูอิ๋งเอ่อร์หัวเราะออกมา “จะไปไหนล่ะ ด้านนอกหนาว คนบ้าเท่านั้นล่ะที่ออกไป...”

ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็เห็นคุณนายซูพุ่งตัวออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ผ่านร่างของเขาไปนั้น ยังไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นตีผ่ากลางหัวของเขาขึ้นเสียงดัง

ซูอิ๋งเอ่อร์ “???”

ซูอีเฉินลุกพรวดขึ้นมา ก่อนที่จะหยิบผ้าคลุมไหล่หนาๆ ขึ้นมาแล้วเดินตามไป

เหยาหลิงเยว่วิ่งผ่านหน้าเสี่ยวสวินสวินที่กำลังวิ่งเป๋ไปเป๋มาไปยังด้านนอก “เสี่ยวสวินสวิน เดี๋ยวแม่ออกไปดูให้”

เสี่ยวสวินสวิน “...”

คุณนายซูเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หิมะปลิวไสว แต่ในดวงตาของเธอเห็นเพียงร่างผอมที่เดินอยู่ด้านนอกประตูเท่านั้น

เหยาหลิงเยว่อกมาทั้งที่ยังใส่รองเท้าแตะ “ซู่เป่า!”

คุณนายซูแสบจมูกไปหมด

ซู่เป่าสูงขึ้นเยอะเลย ผอมลงเยอะมากด้วย ปีที่แล้วแก้มยังกลมๆ อยู่เลย ตอนนี้หน้าเริ่มเรียว เริ่มโตเป็นสาวแล้ว

เด็กดีของยาย!

เด็กดีของยายกลับมาแล้ว

คุณนายซูยืนรออยู่หน้าประตู เหมือนแม่ที่เฝ้ารอลูกกลับบ้านมาในวันสิ้นปี มือทั้งสองข้างจับกันแน่น น้ำตาเอ่อล้นออกมา ใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความยินดี

เธอรู้สึกหนาวนิดหน่อย เพราะว่าดีใจเกินจนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองสวมเพียงเสื้อผ้าบางๆ เท่านั้น

ซูอีเฉินเปิดประตูออกมา แล้วเอาผ้าคลุมไหล่หนาๆ มาคลุมให้เธอ ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเบา “ข้างนอกหนาว เข้าไปรอในบ้าน”

คุณนายซูดื้อดึงเหมือนเด็กน้อย “ไม่!”

ซูเหอเหวินเดินออกมาอุ้มเสี่ยวสวินสิวนที่เดินออกมาด้วยเท้าเปล่า ซูเหอเวิ่น หานหาน ซูจื่อซีโผล่หัวออกมาดู

ซูจิ่นม่อ ซูอี้เซินเองก็เดินออกมา ซูจื่อหลินกับซูเยว่เฟยนั่งอยู่กับนายท่านซูบนโซฟา นายท่านซูเอ่ยออกมา “จริงๆ เล้ย มีอะไรถึงให้ต้องออกไปแบบนั้น รอข้างในก็ได้ อายุขนาดนี้ออกไปไม่กลัวหนาวตายหรือยังไง เดี๋ยวก็ไม่สบายอีก...”

ซูเยว่เฟยยิ้มอย่างอ่อนโยน “ใช่ๆ ๆ”

ที่จริงแล้วนายท่านเองก็นั่งแทบไม่ติด แอบมองประตูอยู่ตลอด คอยดูว่ากลับเข้ามากันหรือยัง

ซู่เป่ารีบวิ่งเข้าไปหาพวกเขาทันที

เหยาหลิงเยว่บินเข้าไปหาเธอ

ซู่เป่าที่เห็นคุณยายยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ เธอรู้ดีว่าถ้าเธอยิ่งช้าอีกเท่าไหร่ คุณยายก็ต้องทนหนาวไปเท่านั้น

ดังนั้นเธอเดินไปก้าวเดียวก็ไปอยู่หน้าคุณยายแล้ว จากนั้นก็กอดอีกฝ่ายแน่น

เหยาหลิงเยว่ที่พุ่งตัวเข้าไปหาแต่ยังไม่ถึง “???”

นี่เธอมาเก้อเหรอเนี่ย!

คุณนายซูรู้สึกว่าตัวเองแก่แล้วจริงๆ สมองเริ่มจะสับสน

เมื่อกี้พึ่งเห็นซู่เป่าเปิดประตูเข้ามา ทำไมพริบตาเดียวถึงมาอยู่ในอ้อมกอดเธอแล้วล่ะ

อย่างกับเวทมนต์ คิดว่าตัวเองเห็นภาพหลอนเสียอีก!

แต่ว่าในอ้อมกอดของเธอนั้นคือซู่เป่าจริงๆ

“ซู่เป่า!” คุณนายซูน้ำตาล้นเอ่อ มือที่มีแต่รอยย่นนั้นลูบหลังอีกฝ่ายไปมา ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “กลับมาเองเหรอ? ไกลหรือเปล่า? กินข้าวหรือยัง หิวไหม?”

ซู่เป่าแสบจมูกไปหมด เธออยากจะร้องไห้

“คุณยาย หนูหิวแล้ว” เธอยิ้มพร้อมกับสะอื้น ในเสียงสะอื้นนั้นเต็มไปด้วยความออดอ้อน ก่อนที่น้ำเสียงจะเปลี่ยนไปเป็นดีใจเป็นอย่างมาก

คุณนายซูจับมือของเธอ “ยายทำของอร่อยๆ ให้กิน รีบเข้ามาเร็วเข้า ข้างนอกหนาว!”

ซูอีเฉินมองเสื้อขนเป็ดสีดำ รวมทั้งเท้าเปล่าที่โผล่พ้นเสื้อขนเป็ดออกมา...

เธอ...คงรีบกลับมาสินะ?

จะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ...