ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1406

ความสุขและทุกข์ของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน

ในตอนที่นายหญิงซูกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยอย่างอิ่มเอมใจอยู่นั้น อสูรน้อยก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

ในหัวนั้นเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์สมมุติ ว่าควรจะขอขมาบรรพบุรุษอย่างไรดี

ในตอนนั้นเอง เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมา “ไม่ต้องร้องแล้ว....ฉันยังไม่ตาย!”

อสูรน้อย “!!!”

ซู่เป่าได้สติขึ้นมา ในใจก็ยังคงหวาดผวา

เธอกลับมาที่โลกมนุษย์ได้แล้วจริงๆ!

แต่ว่าเธอเองก็พึ่งได้เรียนเกี่ยวกับการควบคุมมิติเวลา “จีพีเอส” ของเธอยังไม่แม่นยำนัก

“เฮ้อ ปักจุดผิดที่ซะแล้ว” ซู่เป่าพึมพำกับตัวเอง

อสูรน้อย “?”

อะไรคือปักจุดผิดที่ ปักจุดอะไรกัน??

ซู่เป่าก้มหน้าลงแล้วเอ่ย “ไม่มีอะไร เมื่อกี้ฉันลองควบคุมมิติเวลา แต่ยังคงทำได้ไม่ดี...แต่ก็ไม่มีอะไรหรอก! เดี๋ยวหลังปีใหม่ค่อยลองเรียนใหม่!”

อสูรน้อย “...”

บอกว่าไม่มีอะไรหรอกได้ไง??

ควบคุมมิติเวลา!

สามารถไปสวรรค์ภูมิทะลุถึงนรกภูมิได้ตามใจเนี่ยนะ!

ยังจะบอกว่าไม่มีอะไรหรอกอีก!

อสูรน้อยมองเจ้านายของตนอย่างตกตะลึง น้ำตาที่อยู่หางตายังไม่ทันได้เช็ดออก ก็หยดติ๋งลงมาเสียก่อน

ซู่เป่าลูบหัวมัน ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน”

ไม่รู้ตอนนี้วันไหนแล้วเนี่ย ผ่านปีใหม่ไปหรือยัง?

เมื่อซู่เป่าคิดถึงคุณยาย ก็เริ่มร้อนใจขึ้นมา

เธอไปอยู่ในก้นบึงนานขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าที่โลกมนุษย์จะเลยปีใหม่ไปแล้วหรอกเหรอ?

คงไม่ได้ผ่านไปหลายปีแล้วหรอกนะ?

ในตอนที่เธออยู่ก้นบึงนั้น ได้เห็นพืชน้ำเติบโตและเหี่ยวเฉาไปมา ซู่เป่าค่อนข้างที่จะสับสนกับวันเวลา ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าขึ้นมาที่โลกมนุษย์วันไหนและเวลาไหน

เธอรีบกลับบ้านทันที แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เธอที่ได้เรียนรู้เรื่องการควบคุมมิติเวลาแล้วนั้น สามารถวาบได้แล้ว

เมื่อมาอยู่บนโลกมนุษย์ ซู่เป่าก็จับพิกัดได้ดีขึ้น ครั้งนี้ “ปักหมุด” ตรงตามสถานที่แล้ว——

วินาทีต่อมา เธอก็ปรากฎตัวขึ้นหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลซู

คฤหาสน์ตระกูลซูเปิดไฟสว่าง ด้านในมีเสียงครึกครื้น อีกทั้งยังมีเสียงร้องของเสี่ยวสวินสวินออกมาอีกด้วย

ซู่เป่าดีใจเป็นอย่างมาก ในตอนที่กำลังจะผลักประตูเข้าไปนั้น ก็รู้สึกว่าหนาว เมื่อก้มลงมองตัวเองถึงได้รู้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองนั้นขาดไปหมด

เธอรีบหยิบเสื้อขนเป็ดออกมาใส่ แต่กลับพบว่าเสื้อขนปิดของปีที่แล้วเหมือนจะเล็กกว่าตัวเธอ แม้ว่าตอนนี้ต่อให้เธอจะไม่ใส่เสื้อขนเป็ด เธอก็ไม่กลัวหนาวหรอก แต่เธอกลัวว่าคุณยายจะมาเห็นเข้า

หรือว่าจะถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนข้างนอกเลย? มันจะดูไม่ดีเท่าไหร่นะ ไม่ได้การณ์ล่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตำหนักพญายมดีกว่า!

ในตอนที่ซู่เป่ากำลังจะเข้าไปในตำหนักพญายมนั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ซู่เป่า”

ซู่เป่าหันกลับไปมอง พบร่างที่ค่อนข้างผอม แต่ดูดียืนอยู่ใต้แสงไฟ

พืชน้ำ “?” ต้องย้ายบ้านอีกแล้วเหรอ?

ซืออี้หรัน “?” ของฝาก?

ซู่เป่าเอ่ย “นี่เป็นของที่ฉันได้มาจากก้นบึงดวงตาอสูร ก้นบึงดวงตาอสูรคืออีกมิติและเวลาหนึ่งที่ไม่เหมือนกับที่นี่”

“พี่ดู!”

ซู่เป่ายกมือขึ้น หิมะที่กำลังโปรยปรายก็หยุดนิ่งลง

เหมือนว่าโลกทั้งใบกำลังโดนกดหยุด ซืออี้หรันตะลึงงัน เพราะว่าตอนนี้เขาลองขยับตัวแต่ไม่สามารถจะขยับได้!

คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจว่าของสิ่งนี้สำคัญเพียงใด แต่เขาเข้าใจดี——

สมมุติว่าตอนนี้กำลังต่อสู้อยู่กับชายชุดดำ ซู่เป่าสามารถควบคุมเวลาได้

หยุดเวลา ให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง ใครก็ขยับไม่ได้——มีแค่เธอคนเดียวที่ยังสามารถขยับได้!

ถ้าอย่างนั้นชายชุดดำก็จะเหมือนเป็นปลาที่อยู่บนเขียง รอวันโดนเชือด ถึงตอนนั้นต่อสู้กันก็ไม่ยากแล้ว...

ซืออี้หรันในหัวคิดอะไรไปเรื่อย เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก วินาทีต่อมาทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ซู่เป่ายิ้มแก้มปริก่อนเอ่ยถาม “เก่งไหม?”

ซืออี้หรันยังคงตะลึงงัน เขาพยักหน้ารับ “เก่งมาก”

ซู่เป่าเอ่ย “แต่ว่าจะใช้มั่วๆ ไม่ได้นะ”

เธอเงยหน้ามองหิมะที่โปรยปรายลงมา ก่อนที่จะอธิบาย “การที่หยุดเวลาไว้ มันจะทำให้เวลาบนโลกหมุนวนสับสน ถ้าหยุดแค่วินาทีสองวินาทีก็ไม่เป็นไร แต่ถ้านานกว่านั้น อาจทำให้โลกนี้ล่มสลายก็เป็นได้”

ซืออี้หรันพยักหน้ารับ

จบแล้ว แล้วแบบนี้จะตามไปทันยังไง...เขาหมายถึงจะตามทันความสามารถของเธอได้ยังไง

เขาไม่อยากโดนทอดทิ้ง เขายังจะเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ไปพร้อมกับเธอ