ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1405

ซู่เป่าหลับตา คิดว่าตนเองเป็นสาหร่ายน้ำจริงๆ

ก่อนที่วงล้อจะมาถึง คลื่นน้ำสั่นคลอนเล็กน้อย เส้นขนทุกเส้นก็ปลิวไสวตามคลื่นน้ำ เธอสามารถสัมผัสถึงได้

พลังของวงล้อแข็งแกร่งมากขนาดไหน เธอก็จะถูกผลักออกไปไกลมากเท่านั้น อยู่ที่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าสถานการณ์ที่ต้องตายแบบนี้ ใครจะมีความกล้าที่จะไม่ขยับร่างมากกว่า

ซ่า...

ซู่เป่ารู้สึกว่าตนถูกซัดไปอีกด้าน

วงล้อกลิ้งผ่านร่างของเธอ ซู่เป่าลืมตาขึ้น และเห็นแสงสว่างแสบตาอีกครั้ง

วินาทีนั้นเธอรู้สึกว่าโลกหยุดนิ่ง

มือของซู่เป่าโซเซราวกับสาหร่ายน้ำ เธอยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาทั้งไร้แวว และไร้ความรู้สึก

ในโลกสีขาวที่ทำคนสูญเสียการมองเห็นไปชั่วขณะ เธอรู้สึกถึงกฎเกณฑ์และมิติที่เวลาและมิติเหนี่ยวรั้ง

เวลาและมิติไม่ได้หยุดนิ่งตลอด ทั้งเวลาและมิตินั้นเหมือนกัน ไหลหายไปเงียบๆ

ซู่เป่ารู้สึกราวกับกำลังยืนอยู่ในแม่น้ำแห่งกาลเวลา เบื้องหน้าของเธอปรากฏเป็นผืนป่า

เธอมองไปห้านาที แต่ผืนป่านั้นก็เหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง

เวลาเริ่มหมุนเร็วขึ้น เมื่อแสงเงาทับซ้อนกัน ผืนป่าตรงหน้าเธอก็เริ่มขยับขึ้นมา กิ่งไม้แผ่ขยายออกไปเรื่อยๆ เมื่อถึงจุดยอดก็เหี่ยวแห้ง กิ่งไม้แห้งมีต้นอ่อนงอกขึ้น มันเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว จากนั้นเหี่ยวลงอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าผ่านการงอกเงยและแห้งเหี่ยวไปกี่หน ผืนป่าแห่งนี้หายไป กลายเป็นดินเหลืองแผ่นกว้าง เมื่อกาลเวลาผ่านไป บนดินเหลืองเริ่มงอกเป็นผืนหญ้า ดำรงการแปรผันของผืนป่าต่อ

จู่ๆ มิติตรงหน้าถูกดึงห่างออกไป ในสายตาของซู่เป่าแผ่นหญ้านี้ยิ่งอยู่ยิ่งเล็ก จนสุดท้ายในสายตาของซู่เป่ากลายเป็นโลกทั้งใบ โลกกำลังเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เพียงแต่ครั้งนี้เธอเห็นการหมุนตัวของโลกได้อย่างชัดเจน มันหมุนรอบดวงอาทิตย์ พร้อมหมุนรอบตัวเองและวิ่งไปด้านหน้า

ดูแล้วเหมือนโลกยังอยู่ที่เดิม แต่จริงๆ มิติที่มันอยู่นั้นได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว

นี่น่ะเหรอคือมิติ...

จู่ๆ เบื้องหน้าของซู่เป่าก็มีลำแสงหนึ่งปรากฏขึ้น เมื่อจดจ้องลำแสงนั้น จะพบว่าด้านในมีลวดลายซับซ้อนมากมาย...

เธอวาดตามลวดลายซับซ้อนเหล่านั้นโดยสัญชาตญาณ ยิ่งวาดยิ่งถนัด ยิ่งวาดยิ่งชัดเจน

ซู่เป่าค้นพบอย่างตะลึงว่า นี่ไม่ใช่กฎปริภูมิ แต่เป็นวิถีมิติ

กฎเกณฑ์และวิถีนั้นไม่เหมือนกัน หากพูดง่ายๆ วิถีคือสิ่งที่สูงชั้นกว่า

การตระหนักอยู่แค่ชั่วพริบตานั้น

ซู่เป่ารู้สึกได้ว่าวิถีในร่างกำลังคำราม เพื่อประสาน ยอมรับ และอยาร่วมกับวิถีมิติตรงหน้า...

บนร่างเธอยากที่หยั่งถึงมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว และในเวลานี้เอง ซู่เป่าได้เข้าใจวิถีของเวลาและมิติแล้วจริงๆ

เธอยกมือ เห็นวงล้อแสงขนาดใหญ่ที่หมุนเข้ามาหาเธออีกครั้ง

เพียงแต่ครั้งนี้ เธอหยั่งรู้วิถีมิติแล้ว เพียงยกมือก็สามารถทำให้วงล้อแสงที่พุ่งเข้ามาอย่างดุดันหยุดนิ่งได้

ทั้งโลกใต้บึงหยุดนิ่ง กระทั่งสาหร่ายน้ำยังหยุดพลิ้วไหว

“แบบนี้นี่เอง...”

แต่ไม่นานนักใต้บึงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม วงล้อเวลาขนาดใหญ่กลิ้งผ่านข้างเธอ

ซู่เป่าจดจ้องลำแสงนั้น

“ฉันเข้าใจแล้วว่าต้องหยุดเวลายังไง งั้นฉันสามารถระบุมิติ แล้วข้ามไปเลยได้ไหม”

อย่างเช่น ระบุเป็นคฤหาสน์ซู แล้วก็ข้ามไปที่นั่นเลย

ซู่เป่าไม่รู้ว่าความคิดนี้ของเธอจะทำได้ไหม แต่เธออยากลองดู ดังนั้นเธฮจึงตกสู่สถาวะเรียนรู้วิถีอีกครั้ง...

อสูรน้อยในอ้อมกอดของซู่เป่าลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งอย่างระมัดระวัง

หือ มันยังอยู่ดี

จากนั้นมันลืมตาอีกข้างหนึ่งขึ้น แถมยังอยู่ในอ้อมกอดของนายน้อยด้วย