ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1404

เมื่อยืนยันว่าปลอดภัย ซู่เป่าจึงให้จิตเทพจมลงไปในน้ำเต้าวิญญาณ กำสาหร่ายน้ำขึ้นมาสัมผัสอย่างละเอียด

เหมือนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ บนสาหร่ายน้ำนี้ก็มีกฎเกณฑ์พิลึกบางอย่าง หรืออาจเป็นกฏเกณฑ์นี้ที่สามารถต้านทานกับเวลาและมิติ จึงไม่ถูกโจมตี

หากข้อสันนิษฐานนี้เป็นจริง งั้นหมายความบนโลกนี้มีของที่เวลาและมิติไม่มีวันลักไปได้ หรือก็คือ...อมตะเหรอ

ซู่เป่ารู้สึกว่าความคิดนี้เหลวไหลเป็นที่สุด ในทุกสิ่งอย่างที่เธอรู้จัก ไม่มีสิ่งใดที่เป็นอมตะ

“หรืออาจแค่เหมือนอสูรใหญ่ ที่รู้วิธีหลบหลีกการโจมตีของแสงเงาและวงล้อใหญ่”

ซู่เป่าคิดถึงอสูรใหญ่ มันสามารถหลอมย่อยของทุกอย่างที่มันกลืนเข้าไป

งั้นเธอก็ลองหลอมสาหร่ายน้ำดูดีกว่า

จิตเทพของซู่เป่าค่อยๆ ปกคลุมบนสาหร่ายน้ำ เพื่อตามหาร่องรอยของแสงเหล่านั้น

จากนั้น...

แสงสีเขียวอ่อนถูกหลอมออกมาอย่างเชื่องช้า และหล่อรวมกับทะเลดาวจิตเทพของซู่เป่า

“ทะเลดาว” แรกเริ่มมีแสงสีเขียวเพิ่มขึ้น ซู่เป่าจมดิ่งอยู่ในแสงเหล่านั้น และพบกับจุดวิเศษ

แสงสีเขียวยืดหยุ่นเป็นอย่างมาก มันล่องลอยอย่างไร้ชีวิต แต่เมื่อจิตเทพของเธอตั้งใจจะสัมผัสแสงเหล่านั้น แสงที่เบาหวิวกลับถูกผลักไปอีกด้านตามแรงของเธอ

แรงยิ่งมาก มันจะถูกผลักออกไปยิ่งไกล

เหมือนซู่เป่าจะเข้าใจแล้ว

ความรู้สึกเหมือนตอนอาบน้ำ แล้วพบว่าในน้ำมีฝุ่นลอยอยู่

หากยื่นมือไปจับอย่างแรงคงจับไม่โดนแน่ เพราะเมื่อเอามือไปจับ คลื่นน้ำจะพัดฝุ่นเหล่านั้นปลิวออกไป

ฝุ่นเหล่านั้นเบาเกินไป ต่อให้ค่อยๆ ยื่นมือเข้าไปจับ เมื่อยกมือออกจากผิวน้ำ ฝุ่นเหล่านั้นอาจซึมหายไปตามซอกนิ้ว

บัดนี้วงล้อใหญ่นั้นก็เหมือนมือใหญ่คู่นั้น ที่ล้วงผ่านใต้น้ำอย่างไว สาหร่ายน้ำที่อ่อนนุ่มและเบาหวิวเคลื่อนไหวตามคลื่นน้ำ ถูกซัดมายังขอบเขตที่ถูกโจมตีได้

เหตุผลที่สาหร่ายน้ำที่สามารถหลบหลีกวงล้อก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เพียงแต่เป็นในทางตรงกันข้าม...กำลังที่พุ่งไปหามันยิ่งแรง มันก็จะยิ่งถูกเขวี้ยงออกนอกเขตกำลัง

จริงๆ ก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรพิเศษ เพียงแค่เหมาะสมจึงดำรงอยู่รอด...

“ทุกสรรพสิ่ง ต่อให้เป็นของที่เล็กที่สุดก็มีวิถีดำรงชีวิตของมัน...”

ซู่เป่ารู้สึกวิเศษมาก

เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง และมองไปยังใต้บึง เธอพบความวิเศษของสาหร่ายน้ำ

ทุกครั้งที่มีลำแสงสว่างขึ้น สาหร่ายน้ำใต้บึงจะถูกซัดไปอีกฝั่ง แต่มันก็พลิกตัวและหาที่ปักหลักใกล้ๆ ลำแสงเหล่านั้นต่อ

ใต้บึงมีสาหร่ายน้ำมากขนาดนี้ ทั้งรอบๆ ลำแสง และในที่มืด แต่ไม่มีช่อไหนที่อยู่ในลำแสงเลย

“จ้ากๆ ” จู่ๆ อสูรน้อยก็ร้องขึ้นมาอย่างร้อนรนอีกครั้ง

วงล้อแสงอันใหญ่ที่หายไปเมื่อครู่ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง หนำซ้ำรอบนี้มันกลิ้งมาจากอีกด้าน

ในใจซู่เป่ามีแผน เธอคิดจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง

วงล้อแสงขนาดใหญ่สามารถกลืนกินได้ทุกสิ่ง ดังนั้นน้ำบึงจึงมืดสนิทราวกับราตรี ราวกับไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่สามารถดำรงอยู่

แต่น้ำบึงก็ยังคงเป็นน้ำ สาหร่ายน้ำที่เป็นผู้อยู่รอดยังคงที่เดิมของมัน...

บางทีที่นี่อาจเคยมีสาหร่ายน้ำเป็นหมื่นเป็นพันต้น แต่ถูกวงล้อยักษ์ซัดไป จนเหลือเพียงแค่สาหร่ายน้ำชนิดนี้

ปรับตัวให้เข้ากับแสงที่ดับมอด เรียนรู้กฎวิถี และดำรงชีวิตอยู่...

ซู่เป่าร่าเริงขึ้นมาในทันที ที่แท้ทุกอย่างมันง่ายขนาดนี้นี่เอง

มิน่าล่ะเจ้าอสูรใหญ่จึงอยู่ในนี้ได้อย่างง่ายดาย เพราะจริงๆ แล้วมันไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่เธอคิด

“ไป เราเข้าไปกันเถอะ” ซู่เป่าเข้าใจหลักการของมัน ตอนนี้จะทดลองด้วยตนเอง

เมื่อวงล้อแสงขนาดใหญ่กลิ้งทับเข้ามาอีกครั้ง ซู่เป่าไม่ขับแต่นิด ดวงตาของอสูรน้อยสั่นคลอน มันกลัวโดยสัญชาตญาณ และขัดขืนอย่างรุนแรง

ซู่เป่ากอดมัดไว้แน่นพร้อมหลับตา

“อย่าขยับ”

“เชื่อใจฉันไหม ถ้าเชื่อก็หลับตาแล้วอย่าขยับ”

อสูรน้อยอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก มันเชื่อเธอนะ แต่มันทำไม่ได้

แค่เห็นวงล้อที่อยู่ยิ่งใกล้เข้ามา จวนจะกลิ้งผ่านหัวของมัน เจ้าอสูรน้อยคิดถึงขนที่ถูกตัดออกเมื่อครู่ ร่างกายมันก็แข็งทื่อ และขยับตัวไม่ได้เพราะความกลัว

จบเห่แล้ว ทุกคน จบแน่ๆ