ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1403

อสูรน้อยพุ่งเข้าไปในอ้อมอกของซู่เป่า ขาทั้งสี่ของมันเกาะเธอไว้แน่น

มันเงยหน้าพร้อมดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ราวกับได้รับความอึดอัดเป็นอย่างมาก พร้อมจะร้องไห้ออกมาในวินาทีต่อไป

ซู่เป่าอุ้มมันไว้ด้วยความเคยชิน พร้อมลูบหัวของมัน “ไม่ร้องน้าๆ...”

เธอคิดถึงเจ้าก้อนคนที่ร้องไห้ไปด้วยพร้อมต่อสู้ไปด้วย

ร้องไห้ก็ร้องจริงๆ แต่ลงมือก็โหดเหี้ยมจริงๆ

นะ...นี่คือนิสัยอะไรกัน

“จ้ากๆ ๆ จ้ากๆ ๆ ๆ...” อสูรน้อยพูดบ่นด้วยน้ำตา

“เอาน่าๆ ” ซู่เป่าลูบขนมันอย่างปลอบประโลม และถามปรึกษา “เจ้าเขี่ยเนื้อไปเยอะขนาดนี้ เอาออกมาย่างกินด้วยกันดีไหม”

อสูรน้อยส่ายหัวอย่างถี่ระรัว มันกลัวซู่เป่าจะเข้าใจผิด จึงอธิบาย “จ้าก...”

(ใต้น้ำย่างไม่ได้)

ซู่เป่าตั้งใจหยอกมัน “งั้นเราก็กินสดเลย”

อสูรน้อยเบิกตาโพล่ง มองซู่เป่าอย่างเหลือเชื่อ

ซู่เป่าขำพรูดออกมา พร้อมเอ่ย “ล้อเล่นน่ะ”

แต่การต่อสู้ครั้งนี้ทำเธอสูญเสียพลังงานไปมากจริงๆ แต่เธอก็ได้รับประโยชน์มามากเช่นกัน ซู่เป่ามองไปทางดาบยักษ์ในมือ จากนั้นเก็บเข้าไปในแหวน

เธอมองไปที่ใต้บึงด้วยความสงสัย

ในจิตเทพ เธอสามารถมองเห็นพระราชวังใต้บึงได้อย่างชัดเจน ไม่รู้ว่าพระราชวังของใครจมลงมาอยู่ในใต้บึงกัน

คุณพ่อเคยบอกว่ารู้สึกถึงความอันตรายใต้บึง หนึ่งคือสิ่งปริศนาที่พุ่งชนเข้ามา...ซึ่งน่าจะเป็นปีศาจ และสองคือแสงเหล่านั้นและวงล้อแสงขนาดใหญ่

ซู่เป่าเดาว่า แสงและวงล้อแสงเหล่านั้นคือเวลาและกฎปริภูมิ อสูรใหญ่เรียนรู้ได้เป็นผิวเผิน มันจึงอาศัยอยู่ที่นี่ได้

ทั้งๆ ที่ที่นี่อันตรายมาก แต่มันกลับไม่ยอมจากไป หมายความว่ามันเรียนรู้เวลาและกฎปริภูมิ จนสามารถหลบหลีกอันตรายเหล่านั้นได้อย่างชำนาญแล้ว

ซู่เป่ามองดาบยักษ์ในมือ ตัดสินใจที่จะขึ้นฝั่งก่อน เมื่อร่างกาฟื้นฟู เธอคอยวางแผนใหม่

แต่แล้วขณะที่เธอกำลังจะไป ใต้บึงกลับมีแสงมืดทอขึ้น แสงนั้นหักเหเป็นทางเดิน ‘กระจก’ ยาวๆ ใต้น้ำ...

อย่างที่คุณพ่อพูดเลย

ล้อขนาดใหญ่ปรากฏอย่างกะทันหัน และหมุนทับมาทางเธอด้วยความเร็วสูง

ซู่เป่ารับรู้ถึงความอันตราย ขนหัวของเธอตั้งชัน เธอหมุนร่างคิดหนี แต่แล้วกลับชนเข้ากับเงาแสงเบื้องหลังเข้าอย่างไม่ทันตั้งตัว

รูม่านตาของเธอหดเกร็ง ในวินาทีเฉียดฉิว ร่างของเธอบิดหลบได้ด้วยท่ายากจะเชื่อ...เธอเรียนรู้มาจากชายชุดดำ

เธอหลบหลีกการโจมตีอันตรายนั่นได้ แต่ผมดังโงะที่มัดไว้ของเธอกลับถูกตัดขาดไปครึ่งหนึ่ง และปล่อยสยายลงมาโดยสิ้นเชิง

อสูรน้อยก็เช่นกัน เดิมทีมันมีขนบดบังดวงตา ตอนนี้ภาพตรงหน้ามันกลับชัดเจนขึ้น

ซู่เป่ามองเรือนผมดำสลวยของตนหายไปในแสงเงาอย่างกะทันหันกับตา

“......”