ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1402

ในท้องของอสูรใหญ่

เมื่อไม่สามารถวาร์ปได้ ซู่เป่าจึงได้แต่ใช้จิตเทพห่อหุ้มตนเองและพยายามเดินขึ้นไป

เมื่อครู่บริเวณคอของอสูรใหญ่สัมผัสถึงความกดดันรุนแรง

นั่นเป็นพลังกดดันของระดับเก้าสมบูรณ์

พลังกดดันในร่างปีศาจรุนแรงกว่านอกร่างปีศาจจริงๆ เมื่ออยู่ด้านนอก ซู่เป่ายังกัดฟันทนได้ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่สามารถต้านทานได้เลย

เธอใช้ยันต์ทองลองวาร์ปอีกครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จเช่นเคย

เวลานี้เธอได้แต่ทะลวงส่วนคอของอสูรใหญ่ และออกไปจากที่นี่

ซู่เป่าใช้จิตเทพตรวจดู กล่องเสียงเป็นหนึ่งในส่วนที่อสูรใหญ่อ่อนแอที่สุด เพียงแต่อสูรใหญ่ไม่มีทางยืนนิ่งให้ดาบยักษ์เล็ง

เธอกำลังคิดอยากให้บางอย่างก่อกวนอสูรใหญ่

ไม่คิดว่าจู่ๆ รอบด้านจะสั่นคลอนอย่างรุนแรง จิตเทพของซู่เป่าเห็นภาพด้านนอก เธอตะลึงในทันที...

นี่คืออสูรน้อยที่กลัวจนเอาแต่หลบอยู่อ้อมกอด และใช้ขาทั้งสี่เกาะเธอไว้แน่นงั้นเหรอ

อสูรน้อยยังคงเป็นก้อนเล็กๆ เช่นเคย แต่ด้านหลังมันมีตราสว่างขึ้น สัตว์ตำนานทั้งสี่ต่างล้อมรอบอยู่ข้างกายมัน

ดวงตาของมันแดงก่ำ ท่าทีพิโรธเป็นอย่างมาก มันควบคุมตราด้านหลังสู้กับอสูรใหญ่อย่างสูสี

“อสูรน้อยของฉันเก่งชะมัด...” ซู่เป่าตะลึง

เธอไม่ปล่อยโอกาสที่ดีขนาดนี้ไป เธอยกมือพร้อมสั่งเสียงเย็น “กลับมา”

ดาบใหญ่ที่หลบอยู่ใต้บึงมืดและเตรียมสำหรับการโจมตีตลอด จู่ๆ ก็รู้สึกถึงการอัญเชิญจากซู่เป่า

หลังมันถูกปล่อย จริงๆ มันสามารถจากไปได้ในทันที แต่มันไม่ทำ

มันรออยู่อีกด้าน รอเป็นเวลานานก็ไม่ได้ยินการอัญเชิญของซู่เป่า มันรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย

มันไม่คิดว่าซู่เป่าจะตาย มันคิดเพียงทำไมเธอยังไม่อัญเชิญมันอีก หรือเมื่อกี้เธอพูดจริง เธอไม่เอามันแล้วเหรอ

เมื่อกำลังลังเล จู่ๆ คมดาบของมันสั่นคลอน ในที่สุดมันก็สัมผัสถึงการอัญเชิญของเธอ

ดาบยักษ์ไม่มีการลังเลแต่อย่างใด ราวกับแสงทมิฬลำหนึ่ง ที่ไวยิ่งกว่าแสง ปาดผ่านคอของอสูรใหญ่เป็นเสียงพรูด และมาถึงข้างกายซู่เป่า

กลับมาอยู่ในมือซู่เป่าอีกครั้ง

อย่างไรอสูรใหญ่ก็คิดไม่ถึง ดาบยักษ์จะเคลื่อนไหวเร็วจนปาดคอของมันขาดในทันที

มันดิ้นรนขึ้นมาอย่างรุนแรง คิดจะสั่งสอนดาบยักษ์นี้ดีๆ หากไปอยู่ในท้องมัน ต่อให้เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่คมคายแค่ไหนต้องพัง

แต่แล้วตราของอสูรน้อยยังคงมาพัวพันกับมัน แค่สัตว์ตำนานทั้งสี่ก็รับมือยากแล้ว ตราแสงที่อยู่ด้านหลังยังคอยเติมพลังให้เหล่าสัตว์เทพอย่างไม่หยุดหย่อน มันจึงถอนตัวออกมาไม่ได้ชั่วคราว

ซู่เป่ากระตุกมุมปาก เธอมองไปที่ดาบยักษ์พร้อมเอ่ยเสียงต่ำ “เป็นดาบที่ดีอย่างที่คิดเลย แต่รอบหน้าเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม หลังอัญเชิญ ฉันให้เวลาแกแค่วิเดียว”

ดาบใหญ่สั่นคลอน

มันกลับมาได้เร็วกว่านี้แน่ แต่เธอต้องไม่พูดคำว่า ‘กลับมา’ ง่ายๆ แค่สองคำ

มันก็มีชื่อนะ

ขอเพียงแค่เรียกชื่อของมัน ไม่ว่าจะไกลขนาดไหน มันก็สามารถรับรู้ได้ในเวลาแรก

เมื่อกี้เพราะเธอไม่ได้เรียกชื่อของมัน นับตั้งแต่ที่เธอเรียกมัน สัมผัสถึงมัน และมันรับรู้ถึงการอัญเชิญ ก็ใช้เวลาไปสองวิแล้ว

ซู่เป่ามองต่ำลงไป พวกเธออ่านใจกันได้ จู่ๆ เธอจึงเข้าใจ

“หลงหยา...แกชื่อหลงหยาเหรอ”

ดาบยักษ์สั่นคลอน