ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1402

ในท้องของอสูรใหญ่

เมื่อไม่สามารถวาร์ปได้ ซู่เป่าจึงได้แต่ใช้จิตเทพห่อหุ้มตนเองและพยายามเดินขึ้นไป

เมื่อครู่บริเวณคอของอสูรใหญ่สัมผัสถึงความกดดันรุนแรง

นั่นเป็นพลังกดดันของระดับเก้าสมบูรณ์

พลังกดดันในร่างปีศาจรุนแรงกว่านอกร่างปีศาจจริงๆ เมื่ออยู่ด้านนอก ซู่เป่ายังกัดฟันทนได้ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่สามารถต้านทานได้เลย

เธอใช้ยันต์ทองลองวาร์ปอีกครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จเช่นเคย

เวลานี้เธอได้แต่ทะลวงส่วนคอของอสูรใหญ่ และออกไปจากที่นี่

ซู่เป่าใช้จิตเทพตรวจดู กล่องเสียงเป็นหนึ่งในส่วนที่อสูรใหญ่อ่อนแอที่สุด เพียงแต่อสูรใหญ่ไม่มีทางยืนนิ่งให้ดาบยักษ์เล็ง

เธอกำลังคิดอยากให้บางอย่างก่อกวนอสูรใหญ่

ไม่คิดว่าจู่ๆ รอบด้านจะสั่นคลอนอย่างรุนแรง จิตเทพของซู่เป่าเห็นภาพด้านนอก เธอตะลึงในทันที...

นี่คืออสูรน้อยที่กลัวจนเอาแต่หลบอยู่อ้อมกอด และใช้ขาทั้งสี่เกาะเธอไว้แน่นงั้นเหรอ

อสูรน้อยยังคงเป็นก้อนเล็กๆ เช่นเคย แต่ด้านหลังมันมีตราสว่างขึ้น สัตว์ตำนานทั้งสี่ต่างล้อมรอบอยู่ข้างกายมัน

ดวงตาของมันแดงก่ำ ท่าทีพิโรธเป็นอย่างมาก มันควบคุมตราด้านหลังสู้กับอสูรใหญ่อย่างสูสี

“อสูรน้อยของฉันเก่งชะมัด...” ซู่เป่าตะลึง

เธอไม่ปล่อยโอกาสที่ดีขนาดนี้ไป เธอยกมือพร้อมสั่งเสียงเย็น “กลับมา”

ดาบใหญ่ที่หลบอยู่ใต้บึงมืดและเตรียมสำหรับการโจมตีตลอด จู่ๆ ก็รู้สึกถึงการอัญเชิญจากซู่เป่า

หลังมันถูกปล่อย จริงๆ มันสามารถจากไปได้ในทันที แต่มันไม่ทำ

มันรออยู่อีกด้าน รอเป็นเวลานานก็ไม่ได้ยินการอัญเชิญของซู่เป่า มันรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย

มันไม่คิดว่าซู่เป่าจะตาย มันคิดเพียงทำไมเธอยังไม่อัญเชิญมันอีก หรือเมื่อกี้เธอพูดจริง เธอไม่เอามันแล้วเหรอ

เมื่อกำลังลังเล จู่ๆ คมดาบของมันสั่นคลอน ในที่สุดมันก็สัมผัสถึงการอัญเชิญของเธอ

ดาบยักษ์ไม่มีการลังเลแต่อย่างใด ราวกับแสงทมิฬลำหนึ่ง ที่ไวยิ่งกว่าแสง ปาดผ่านคอของอสูรใหญ่เป็นเสียงพรูด และมาถึงข้างกายซู่เป่า

กลับมาอยู่ในมือซู่เป่าอีกครั้ง

อย่างไรอสูรใหญ่ก็คิดไม่ถึง ดาบยักษ์จะเคลื่อนไหวเร็วจนปาดคอของมันขาดในทันที

มันดิ้นรนขึ้นมาอย่างรุนแรง คิดจะสั่งสอนดาบยักษ์นี้ดีๆ หากไปอยู่ในท้องมัน ต่อให้เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่คมคายแค่ไหนต้องพัง

แต่แล้วตราของอสูรน้อยยังคงมาพัวพันกับมัน แค่สัตว์ตำนานทั้งสี่ก็รับมือยากแล้ว ตราแสงที่อยู่ด้านหลังยังคอยเติมพลังให้เหล่าสัตว์เทพอย่างไม่หยุดหย่อน มันจึงถอนตัวออกมาไม่ได้ชั่วคราว

ซู่เป่ากระตุกมุมปาก เธอมองไปที่ดาบยักษ์พร้อมเอ่ยเสียงต่ำ “เป็นดาบที่ดีอย่างที่คิดเลย แต่รอบหน้าเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม หลังอัญเชิญ ฉันให้เวลาแกแค่วิเดียว”

ดาบใหญ่สั่นคลอน

มันกลับมาได้เร็วกว่านี้แน่ แต่เธอต้องไม่พูดคำว่า ‘กลับมา’ ง่ายๆ แค่สองคำ

มันก็มีชื่อนะ

ขอเพียงแค่เรียกชื่อของมัน ไม่ว่าจะไกลขนาดไหน มันก็สามารถรับรู้ได้ในเวลาแรก

เมื่อกี้เพราะเธอไม่ได้เรียกชื่อของมัน นับตั้งแต่ที่เธอเรียกมัน สัมผัสถึงมัน และมันรับรู้ถึงการอัญเชิญ ก็ใช้เวลาไปสองวิแล้ว

ซู่เป่ามองต่ำลงไป พวกเธออ่านใจกันได้ จู่ๆ เธอจึงเข้าใจ

“หลงหยา...แกชื่อหลงหยาเหรอ”

ดาบยักษ์สั่นคลอน

ใต้บึงลึก กังวานไปด้วยคำรามที่เกรี้ยวกราดและเจ็บใจของอสูรใหญ่

แต่อสูรใหญ่ระดับเก้าสมบูรณ์ไม่ได้ตายง่ายๆ แม้จะถูกตัดหัว แต่มันยังคงเก่งกาจเช่นเดิม ผีเวลาโดนตัดหัวยังไม่ตาย อสูรอย่างมันโดนตัดหัวก็ย่อมไม่ตายเช่นกัน

เพียงแต่อสูรน้อยไม่ปล่อยให้มันได้มีโอกาสตั้งตัวใหม่

กระทั่งสัตว์ตำนานโบราณกาลทั้งสี่มันยังเอาชนะได้ ก็อตซิลล่าตนนี้มันก็ต้องเอาชนะได้เช่นกัน...ขอแค่ให้โอกาสมัน

แต่ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุด

อสูรน้อยพุ่งตัวเข้าไป ขณะที่อสูรใหญ่ยังไม่ทันตอบสนอง มันเขี่ยหัวขนาดใหญ่ของฝ่ายตรงข้าม จากนั้นรีบชักขาหนี

การเอาชนะ จริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ความสามารถเสมอไป ใช้ไหวพริบก็ได้

ตราเบื้องหลังอสูรน้อยสว่างขึ้น รอบนี้ไม่เพียงแค่สัตว์ตำนานโบราณกาลทั้งสี่ แต่ตราของผีและปีศาจนานาต่างปรากฏขึ้นมาเช่นกัน มันโยนหัวของอสูรใหญ่เข้าไปไหนตำราสะสมตราสัญลักษณ์ อสูรใหญ่ถูกลากเข้าไปในแสงสว่างจ้าภายใต้เสียงคำราม

อสูรน้อยกัดฟัน ข่มตราสัญลักษณ์ไว้อย่างสุดกำลัง ค่อยๆ เก็บแสงสว่างเบื้องหลังทีละนิด จนแสงนั้นหายไปในร่างกายมันจนหมด

เมื่อข่มหัวของอสูรใหญ่ได้ ร่างกายก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้ว อสูรน้อยเห็นซู่เป่าที่เสื้อผ้าปลิวไสว สายตาดุดัน กำลังใช้ดาบยักษ์ตัดร่างของอสูรใหญ่ออกเป็นหลายๆ ส่วน

มันรีบวิ่งขึ้นไป ปีศาจตัวเล็กๆ เขี่ยชิ้นนี้ที เขี่ยชิ้นโน้นที จนเก็บอสูรใหญ่ร่างมหึมาเข้าไปในปลอกคอของตนเองจนหมด

ซู่เป่าอึ้งจนอ้าปากค้าง

เจ้าก้อนขนที่เก็บกวาดอสูรใหญ่ตรงหน้า ดุแต่ดูน่ารักเหลือเกิน ดวงตาของมันกระพริบแววมืด

เมื่อมันหันมาเห็นเธอมันชะงักไปทีหนึ่ง และวิ่งเข้ามาหาเธอพร้อมดวงตาที่น้ำตาเอ่อล้น

“จ้ากๆ”

......