ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1401

เมื่อในมือไม่มีดาบยักษ์ ซู่เป่าจึงได้แต่หลบหลีกการโจมีของอสูรใหญ่ด้วยการเคลื่อนไหวของตน

ไม่ว่าเธอจะเก่งขนาดไหน แต่เมื่อเทียบกับปีศาจระดับเก้าสมบูรณ์ หรือเทียบเท่ากับระดับจักรพรรดิสมบูรณ์แล้ว ก็ยังห่างชั้นกันอีกนิด

ซู่เป่ากำลังหาโอกาส เธอในตอนนี้ได้หมดกำลัง แข้งขาของเธอเริ่มอ่อนแรง

แต่เพราะผ่านการต่อสู้กับชายชุดดำ และการฟาดเคราะห์อัสนียบาตก่อนหน้านี้แล้ว อสูรใหญ่ตนนี้จึงไม่ใช่สิ่งที่อันตรายมากที่สุด ในใจของเธอเชื่อมั่นเป็นอย่างมาก ยังไงเธอก็ต้องเอาชนะได้แน่ๆ

เมื่อซู่เป่าหลบหลีกได้อีกครั้ง เธอหอบอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับถึงขีดจำกัดแล้ว

เดิมทีอสูรใหญ่ยังระวังแผนเหลี่ยมของเธอ บัดนี้เห็นเธอเริ่มแสดงท่าทีเสียเปรียบ ดวงตาแดงก่ำจึงเผยแววเย้ยหยัน

ไม่ว่าสิ่งใดเมื่ออยู่ต่อหน้ามันก็เป็นเพียงตัวตลก

กำลังใจของอสูรใหญ่ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง คิดถึงหางที่ถูกตัดขาดของตน มันก็เกรี้ยวกราดอย่างทนไม่ได้

“กร๊อซ...”

ซู่เป่าหลบอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเพิ่งหมุนตัว ไม่รู้ทำไม สัตว์ปีศาจที่ยังอยู่ด้านซ้ายเมื่อครู่ กลับปรากฏอยู่ที่ด้านขวา

รูม่านตาของเธอหดเกร็ง นี่มันยังไงกัน

วินาทีนั้น เธอคิดถึงสิ่งที่พ่อพูด ใต้บึงนี้มีกฎปริภูมิ คือแสงที่คล้ายกับแสงสะท้อนกระจกเหล่านั้น...แต่เมื่อครู่ไม่มีแสงอะไรเลยนี่นา

การประมาทเพียงครั้งเดียว ทำให้ซู่เป่าถูกอสูรใหญ่กลืนลงไปทันที

ก่อนที่จะถูกกลืน ซู่เป่าใช้จิตเทพทั้งหมดห่อหุ้มอสูรน้อยในอ้อมกอด พร้อมโยนมันออกไปไกล

เธอเองก็อยากใช้จิตเทพห่อหุ้มและโยนตนเองออกไป แต่ครั้งนี้ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น “วงเวทดูดซับ” ของอสูรใหญ่เก่งกาจเกินไป หนำซ้ำยังมีกฎปริภูมิแปลกๆ นั่นอีก

ซู่เป่าเพิ่งโดนมันกัด วินาทีต่อมาก็ปรากฏในกระเพาะมันทันที...

ไม่ได้ถูกมันกลืนลงมา แต่ถูก “ส่ง” ลงมา

ปากของเจ้าอสูรใหญ่ตนนี้เก่งกาจจริงๆ ด้วย

กลิ่นเหม็นเปรี้ยวด้านล่างพุ่งตีหน้าเธอ

จิตเทพของซู่เป่าเห็นน้ำย่อยเหนียวๆ ของมันก่อนแล้ว เมื่อเห็นว่าจะตกลงไป...

ซู่เป่าใช้จิตเทพห่อหุ้มตัวเองไว้ภายในเวลาพริบตา

เธอหยุดลงแล้วจริงๆ และค้างอยู่กลางอากาศ

ที่แท้ในวินาทีเมื่อกี้สิ่งที่ซู่เป่าคิดคือ จิตเทพสามารถยกของผ่านอากาศ สามารถหยิบเข็มเงินได้ ทำไมเธอถึงอุ้มตนเอง ยกตัวเองไว้กลางอากาศไม่ได้ล่ะ

เมื่อความคิดนี้เกิดขึ้น เธอก็ลอยอยู่กลางอากาศทันที

ซู่เป่าคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง เธอจะเจอวิธีการใช้จิตเทพแบบใหม่ในสถานการณ์แบบนี้

เทพเซียนที่สามารถบินได้ในตำนานโบราณ เป็นหลักการนี้เหมือนกันหรือเปล่า

ใช้จิตเทพอุ้มตนเองไว้...จู่ๆ เธอก็คิดถึงฉากที่เอาขาซ้ายเหยียบขาขวาแล้วหมุนตัวขึ้นฟ้า

เอ่อ

แต่มันไม่สมจริง…

เธอคิดถึงฉากในหนังต่อ พลังของแหวนประมุขนั้นเก่งกาจ จึงสามารถลอยตัวขึ้นได้...

อืม แบบนี้ค่อยน่าเป็นไปได้หน่อย

เมื่อความคิดเหล่านี้แวบผ่าน ซู่เป่ารีบสัมผัสตำแหน่งของดาบยักษ์ทันที

น่าเสียดาย ที่แผนไม่สำเร็จ

แผนของเธอคือเมื่อดาบยักษ์หลุดมือ เธอดึงดูดความสนใจของอสูรใหญ่อยู่ด้านหน้า จิตเทพควบคุมดาบยักษ์ลอบสังหารอสูรใหญ่จากทางด้านหลัง

อสูรใหญ่ตั้งใจมอง มันคืออสูรน้อยที่ถูกโยนออกไปเมื่อครู่

มันมองอสูรน้อยที่พุ่งเข้ามาอย่างเย้ยหยัน

ภายใต้พลังกดดันของอสูรใหญ่ อสูรน้อยแทบขยับร่างไม่ได้เลย

นี่เป็นการข่มเหงโดยธรรมชาติ

นัยน์ตาอสูรน้อยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา นั่นคือนายน้อยของมัน ไอ้บัดซบนี่กลืนนายน้อยของมันลงไป

วินาทีที่อสูรน้อยจะพุ่งมาถึงเบื้องหน้า ด้านหลังของมันมีตราประทับใหญ่ๆ สว่างขึ้น เป็นสมิงขาวตัวยักษ์ ซึ่งขนาดตัวไม่ต่างไปจากอสูรใหญ่

อสูรน้อยคำรามทีหนึ่ง สมิงขาวด้านหลังของมันก็คำรามออกมาเช่นกัน และพุ่งตัวเข้าไปกัดอสูรใหญ่

อสูรน้อยที่ดื่มวารีอัสนีเข้าไป ก็เพิ่งขึ้นเป็นระดับเก้าจากระดับแปดก่อนหน้านี้

แต่ระดับเก้าและระดับเก้าสมบูรณ์นั้นแตกต่างกันเป็นอย่างมาก มันไม่ใช่ตู่ต่อสู้ของอสูรใหญ่แต่นิด

สมิงขาวถูกอสูรใหญ่กัดจนคอขาด แสงที่ทอสว่างดับมอดในทันที

อสูรน้อยไม่ยอมใจ ดวงตาของมันแดงก่ำ มันคำรามทีหนึ่ง รอบนี้ด้านหลังของมันปรากฏเป็นตรามังกรมรกต

มันคือราชันแห่งอสูร...ราชันน้อยก็ราชันเช่นกัน

“ฟ่อ...”

เสียงคำรามนี้น่าเกรงขามกว่าเสียงจ้ากๆ ด้านหลังมันสว่างเป็นตราแล้วตราเล่า

มังกรมรกต สมิงขาว หงส์แดง เต่าทมิฬ

สัตว์ตำนานทั้งสี่ กระทั่งอสูรใหญ่ยังตะลึงอย่างอดไม่ได้

มันไม่กล้าประมาทอีกต่อไป ฉีกกัดกับสัตว์ตำนานทั้งสี่พร้อมคำราม ทันใดนั้นน้ำบึงตีเป็นคลื่นยักษ์ กระทั่งปีศาจที่แอบมองอยู่ทิศไกลยังโซซัดโซเซ ตื่นกลัวเป็นที่สุด