ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1400

ดาบยักษ์ไม่ได้เจอเลือดมานานแล้ว

ปีศาจที่มันฟันครั้งนี้เป็นปีศาจระดับเก้าขั้นสมบูรณ์

มันถนัดการเลือกผู้เก่งกาจ เพราะมีเพียงจักรพรรดิที่สามารถดำรงอยู่ในกาลเวลาและไม่สูญสลายไปเท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์เป็นเจ้าของมัน

นับแต่ที่มันกำเนิดจนตอนนี้ ยังไม่มีผู้ที่สามารถยกมันขึ้นมา และใช้มันในการต่อสู้ได้จริงๆ ทุกคนที่เคยยกมันขึ้นมาได้ต่างตายอยู่ใต้คมดาบของมัน

มันถูกผู้คนขานว่าเป็นดาบชั่วร้าย พวกเขาหาว่ามันฆ่าผู้เป็นนาย และหาว่ามันเป็นปีศาจ

เมื่อพวกเขาครอบครองไม่ได้ จึงคิดจะทำลายทิ้ง พวกเขาบูชามันไว้ในวัด ฝังลงยมโลก ไม่ให้มันได้เจอโลกภายนอกอีก

ทั้งๆ ที่พวกมันไม่สามารถต้านทานไอคมบนตัวของมันได้เอง แต่สุดท้ายกลับมาโทษมัน หาว่ามันฆ่าผู้เป็นนายและบอกว่ามันเป็นดาบชั่วร้าย

มีสิทธิ์อะไรกัน

นี่เป็นคนแรกที่สามารถยกมันขึ้นมาต่อสู้ได้จริงๆ

ตัวดาบเริ่มสั่นเล็กน้อย ปลายดาบส่งเสียงวืดๆ

บัดนี้ มันไม่เห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่อ่อนแออีกแล้ว แต่กลายเป็นจักรพรรดิที่เส้นผมปลิวไสว ชายเสื้อพริ้วไหวตามคลื่นน้ำ

เป็นจักรพรรดิจริงๆ

ดาบยักษ์สั่นรุนแรงมากยิ่งขึ้น

ซู่เป่าหมุนข้อมือ ถือดาบใหญ่ไว้ข้างกาย เธอกระโดดขึ้นสูง ออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

หางของอสูรใหญ่กวาดเข้ามาอย่างแรง ซู่เป่าหลบได้ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเฉียดฉิว และเริ่มชินกับความรู้สึกในการต่อสู้ใต้น้ำแล้ว

“อสูรใหญ่ที่เก่งยิ่งกว่าระดับจักรพรรดิสมบูรณ์” ในใจซู่เป่าตะลึง

ตอนนี้เธอแค่ขั้นกลางสมบูรณ์

ระดับจักรพรรดิขั้นกลางสมบูรณ์จากนั้นบรรลุเป็นขั้นสูง หลังระดับจักรพรรดิขั้นสูงสมบูรณ์แล้วจึงเป็นระดับจักรพรรดิสมบูรณ์ ห่างจากขึ้นเทวาเพียงแค่ก้าวเดียว

ซู่เป่ากับอสูรใหญ่ห่างกันอีกหนึ่งขั้น หรือหมายความว่า เธอต้องสังหารมันแบบข้ามขั้น

แม้จะยากมาก แต่ซู่เป่ารู้สึกว่าก็ลองได้เช่นกัน หากตัวเปล่าเธออาจยากที่จะต้านทาน แต่หากดาบยักษ์ในมือและเธอเป็นใจหนึ่งใจเดียวกัน คอยเพิ่มพลังต่อสู้ให้เธอ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

“มา ให้ฉันได้เห็นความสามารถของแกหน่อย” ซู่เป่าหมุนข้อมือ ชี้ดาบยักษ์ไปที่ปีศาจ

“รังเกียจฉันเหรอ ลืมบอกเลย จะได้อยู่ข้างฉันไหม ยังต้องดูความสามารถของแก”

เพิ่งสิ้นเสียง อสูรใหญ่ที่คลุ้มคลั่งได้พุ่งชนมาทางเบื้องหน้าเธอแล้ว

บางทีเพราะมันเริ่มกลัว หรืออาจเป็นเพราะเริ่มรู้จักระวัง เมื่อมันเข้าใกล้ซู่เป่ามันสะบัดหางยักษ์ของมัน ดวงตาแดงฉานของมันถลึงอย่างโกรธเคือง ราวกับอยากจะกลืนเธอลงไป

ซู่เป่ายกดาบขึ้น เล็งหางของอสูรใหญ่พร้อมฟันลงไปอย่างแรง

ดาบยักษ์เพิ่งเคยรู้สึกถึงความกดดันเป็นครั้งแรก แม้จะรู้ว่าซู่เป่าตั้งใจพูดยั่วโมโหมัน แต่เขาแค่ไม่อยากแสดงออกมาอย่างบอกไม่ถูก หรืออาจเป็นเพราะกลัวเธอจะทิ้งมันไปจริงๆ