ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1399

ดาบยักษ์คิดอย่างไรก็คิดถึง วันหนึ่งตนจะถูกคนอื่นตบ พร้อมด่ามันว่าขยะ

หนำซ้ำคนพูดยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ดูจะบีบตายได้ง่ายๆ

ตั้งแต่ที่มันถูกหล่อหลอมออกมา จนถูกผนึก จากนั้นถูกบูชาไว้ในวัด สุดท้ายจมสู่แดนใต้พิภพมาพร้อมกับวัด...

ในช่วงเวลาที่นานขนาดนี้ มันไม่รู้ว่าสังหารและดื่มเลือดคนไปมากขนาดไหน มันเคยได้รับการเหยียดหยามแบบนี้ที่ไหนกัน

หนำซ้ำยังด่าว่ามันเป็นขยะอีก

แต่มันเองก็ไม่รู้ทำไม มันที่ไม่เคยถูกควบคุม ครั้งนี้กลับถูกเจ้าเด็กสาวคนนี้กำแน่นอยู่ในกำมือ

ซู่เป่ารับรู้ถึงการขัดขืนและโทสะของดาบยักษ์ในกำมือ จึงยิ้มเย็นทีหนึ่งและทิ้งระเบิดลูกใหญ่

“ถ้าไม่เชื่อฟังอีก ฉันจะผูกโบว์สีชมพูไว้บนหัวแก”

ดาบยักษ์ “......”

รนหาที่ตายชัดๆ

มันขัดขืนอย่างแรง

“ก็อตซิลล่า” เองก็พุ่งมาที่เบื้องหน้า

ซู่เป่ารู้สึกลางๆ ว่า ดาบยักษ์ในมือสามารถสังหารก็อตซิลล่าได้ แต่ก่อนอื่นเธอต้องซื้อใจดาบยักษ์ให้ได้ก่อน

บึงลึกนี้เป็นถิ่นของอสูรใหญ่ เธอไม่มีข้อได้เปรียบแม้แต่นิด

ดาบในมือขัดขืนออกไปได้ตลอดเวลา ความคิดแรกของซู่เป่าคือต้องหาเชือกมามัดดาบยักษ์ในมือของตนไว้ให้ได้ก่อน

เชือกนี้ต้องเป็นเชือกที่เก่งกาจมากๆ...

ซู่เป่าใช้เชือกสีแดงที่ดึงมาจากบนแหตรึงวิญญาณก่อน แต่ไม่มีประโยชน์ เพิ่งแตะโดนดาบใหญ่ก็ถูกคมดาบของมันฟันสลายเสียแล้ว

เธอจึงได้แต่หาต่อ แต่เธอลองเชือกทุกเส้นในแหวนแล้ว ก็ยังคงไม่ได้ผล

ซู่เป่าขมวดคิ้ว สมองของเธอคิดหมุนอย่างไว หากเชือกและสิ่งของที่มีสถานะวิญญาณต่างต้านไอคมของดาบใหญ่นี้ไม่อยู่ หมายความว่าดาบใหญ่นี้เก่งกาจมากจริงๆ

แต่ถ้าหากเธอหยิบเชือกที่มีสถานะโลกมนุษย์ล่ะ มันจะรับมืออย่างไร

ซู่เป่าค้นในแหวน จากนั้นหยิบริบบิ้นสีชมพูเส้นหนึ่งออกมาอย่างรวดเร็ว นั่นเป็นโบว์ผูกผมของเธอตอนเด็ก ที่คุณย่าเป็นคนซื้อให้

เพราะริบบิ้นนี้ต้องผูกโบว์ใหญ่ที่แสนซับซ้อนเท่านั้นจึงจะสวย ดังนั้นริบบิ้นเส้นนี้จึงค่อนข้างยาว ก่อนหน้านี้มีเพียงแค่คุณย่าเท่านั้นที่ผูกเป็น หลังจากที่เธอมาที่ยมโลก จึงได้แต่ทิ้งไว้ในแหวน

ซู่เป่าใช้ริบบิ้นสีชมพูพันรอบดาบ ผูกไว้บนด้ามดาบอย่างแน่น เท่ากับเธอผูกมือของตนเองไว้กับดาบยักษ์

แม้ว่าสุดท้ายจะไม่ได้ผูกเป็นโบว์เพราะความยาวไม่พอ แต่ก็มีจุกเล็กๆ สองจุด ที่ดูแล้วคล้ายกับโบว์

ดาบยักษ์โมโหเป็นอย่างมาก

เธอผูกโบว์จริงๆ

หนำซ้ำยังเป็นสีชมพูอีก

ดาบอย่างมันจะทนได้ที่ไหนกัน

แต่แล้วรอบนี้ไม่ว่ามันจะคลุ้มคลั่งอย่างไร ก็สลัดโบว์เส้นนี้ทิ้งไม่ได้

ซู่เป่ายิ้มเย็นทีหนึ่ง “รู้ไหมว่านี่เรียกว่าอะไร เรียกว่าหากอาคมไม่ได้ผล ก็ใช้วิทยาศาสตร์ หากวิทยาศาสตร์ไม่ได้ผล ก็ใช้ฟิสิกส์”

คุณพ่อเป็นคนสอนวิธีผูกนี้ให้กับเธอ มัดแบบนี้แน่นยิ่งกว่าเชือกมัดตายซะอีก

“ทำงานให้ฉันดีๆ...ไม่งั้นฉันจะผูกโบว์สีชมพูไว้เต็มหัวแกเลย จากนั้นก็จะใส่แกเข้าไปในกล่องเหล็กสีชมพู และนอกกล่องก็จะผูกโบว์สีชมพูไว้เยอะๆ”

ดาบยักษ์ “.......”

ซู่เป่ามองดาบยักษ์ในมืออย่างเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าดาบยักษ์นี่จะเก่งกาจมากขนาดนี้

“โอ้ะ ใช้ได้นี่นา” ซู่เป่าเอ่ยชมอย่างไม่ปิดบัง “เป็นดาบยักษ์ที่เก่งกาจจริงๆ”

ดาบยักษ์กระพริบแววได้ใจ...แน่นอนอยู่แล้ว...

เดี๋ยวสิ ทำไมมันต้องได้ใจเพราะคำชมของเธอด้วย

ดาบยักษ์โกรธเคืองอีกครั้ง แต่ซู่เป่าเริ่มจับทางควบคุมมันได้แล้ว

พลังในร่างของเธอไหลมาก่อที่กลางฝ่ามือของเธออย่างไม่หยุดหย่อน พลังหยินสีม่วงโอบล้อมรอบดาบ ทำให้ดาบยักษ์ดูคลุมเครือ และน่าเกรงขามเป็นที่สุด

ดาบยักษ์เป็นอาวุธที่มีวิญญาณ เมื่อเห็นภาพนี้มันชะงักไปครู่หนึ่ง

พลังข่มเหงของผู้เป็นจักรพรรดิเหรอ

เด็กสาวที่ดูอ่อนแอคนนี้ จะมีพลังข่มเหงของผู้เป็นจักรพรรดิงั้นเหรอ

ขณะที่มันกำลังอึ้ง ซู่เป่าได้เริ่มเคลื่อนไหว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอลองท่าผานกู่เบิกฟ้ากับอาวุธนอกเหนือจากพู่กันชี้ชะตา

“สลาย...”

สายตาของเธอดุดัน เธอกระโดดสูง วาร์ปไปอยู่หลังอสูรใหญ่ในพริบตา ดาบยักษ์ผ่าบึงสีทมิฬออก ราวกับผ่าคืนราตรี สุดท้ายระเบิดแสงทองแสบตาออกมา

ตู้ม

ท่าผานกู่เบิกฟ้าพุ่งเข้ามาพร้อมกับไอสังหารที่ยากจะต้านทาน ผ่าหนามแหลมบนหลังของอสูรใหญ่ เผยให้เห็นเลือดเนื้อที่แข็งแกร่งของมัน เลือดของมันกระฉูดเป็นเสียงพรูด

อสูรใหญ่ได้รับบาดเจ็บหนัก เสียงคำรามของมันทำน้ำทั้งบึงสั่นคลอนขึ้นมา...