ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1419

ช่วงเวลาของการรวมตัวกันในช่วงปีใหม่มักจะสั้นมาก

วันแรกที่กลับมา ทุกคนต่างมีเรื่องที่ต้องทำ คนที่ทำอาหารก็ทำไป แต่ละคนงานยุ่งแต่ก็คึกคักน่าดู

ในวันขึ้นปีใหม่วันแรกของปี แต่ละต่างนอนเล่นมือถือ แทะเมล็ดทานตะวัน ดูทีวี เล่นไพ่อยู่บนโซฟา…

ส่วนวันที่สอง เดิมทีกะว่าจะไปไหว้เจ้า แต่ญาติห่างๆ บางคนไม่ได้อยู่ที่เมืองจิง ก็เลยทำได้แค่วิดีโอคอลทักทายกัน

ในวันที่สองของปีซืออี้หรันมาสวัสดีปีใหม่ที่บ้านตระกูลซู แถมยังถือของมามากมาย ซืเย่และมู่กุยฝานมีเรื่องคุยกันมากมาย แต่ส่วนใหญ่จะบ่นที่มู่กุยฝานทิ้งงานไปให้เขาทำคนเดียว หนีไปอย่างเท่เลย

เวินหรูอวิ๋น นายหญิงซู เหยาหลิงเยว่และกู้ชีชีพูดคุยกันและเล่าเรื่องคนโน้นคนนี้ให้ฟัง…

小孩子们就各玩各的。

ซืออี้หรันนั่งตัวตรง คุณลุงทั้งหลายของซู่เป่า “สีหน้าดูท่าจะไม่ดี”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “เด็กน้อย นายมาสวัสดีปีใหม่เร็วเหมือนกันนะเนี่ย！”

เขาคิดว่าซืออี้หรันจะบ่ายเบี่ยง และบอกว่า “ถือโอกาสตาม” พ่อแม่มา

แต่ไม่คิดว่าเขาจะพยักหน้ารับ “อื้ม”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “…”

ซูเหอเวิ่นกอดอก “ฉันจะบอกให้น้องสาวฉันน่ะเก่งมากเลยนะ”

ซูเหอเหวินหรี่ตาและจ้องไปที่ซืออี้หรัน และดูเชิงเพื่อยืนยันว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่กันแน่

ซืออี้หรันยกมือขึ้นแล้วไปหยิบถ้วยชามา “มาดื่มชากันเถอะ”

ซูเหอเวิ่น “…” ห้ะ เขากลายเป็นคนเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่！

ซูเหอเหวิน “…” ทําไมรู้สึกเหมือนเขาเริ่มต่อต้านเล็กน้อย？

ถึงแม้ซืออี้หรันจะนั่งตัวตรงและไม่เปลี่ยนสีหน้า เจอปัญหาก็รับมือได้ดี ทำเอาตกตะลึงเลยทีเดียวที่สามารถผ่านด่านของเหล่าบรรดาลุงๆ และพี่ชาย

พอถึงวันที่สี่ ซู่เป่าไปสวัสดีปีใหม่ที่บ้านตระกูลซือ ทุกคนในบ้านอยากตามไปด้วย

ซูเหอเวิ่น “ผมเป็นเด็ก เดี๋ยวผมไปกับน้องสาวเอง”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “เดี๋ยวผมเป็นคนส่งซู่เป่าไปเอง รวดไปสวัสดีผบ. ซือด้วย”

ซูเยว่เฟย “งั้นเดี๋ยวผมขับรถให้”

ซูลั่ว “งั้นเดี๋ยวผมช่วยถือของ”

ซูจิ่นม่อ “ผมไปติดตั้งหุ่นยนต์บ้านอัจฉริยะเว่อร์ชั่นล่าสุดให้ฟรี”

ซูอี้เซินยิ้ม “ผมมีคนไข้อยู่ทางนั้นพอดี เดี๋ยวรวดไปดูด้วยดีกว่า”

ซูอวิ๋นเจา “แล้วผมล่ะ？ งั้นเดี๋ยวผมไปเดินเล่นในโอกาสหิมะตกด้วยดีกว่า…”

มู่กุยฝาน “…”

นายหญิงซูหยิบกระทะออกมา “กลับไปให้หมด มาเล่นอะไรเนี่ย？”

ทั้งบรรดาลุงเอย พี่ชายเอยต่างแยกย้ายกันไป

ซูจิ่นอวี้บีบแก้มซู่เป่า “หนูไปกับพ่อสองคนก็พอ เดี๋ยวแม่อยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณยาย”

มู่กุยฝานขับรถพาซู่เป่าออกไป ก่อนที่จะไปบ้านตระกูลซือ กลับไปเยี่ยมบ้านตระกูลมู่ก่อนดีกว่า

เหล่าบรรดาลูกน้องที่ตอนแมวไม่อยู่หนูร่าเริง “！！！”

“นายท่าน！กลับมาได้ยังไง！”

“นายท่านยังจำได้ด้วยเหรอว่ามีบ้านอยู่？”

“นายท่านไม่ใยดีพวกเราแล้ว พวกเราเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ”

เมื่อเผชิญกับข้อร้องเรียนเหล่านี้ ซู่เป่าก็รีบแจกอั่งเปาแทนพ่อให้ทันที

เพราะฉะนั้นเธอคิดว่าน่าจะเป็นเพราะคลอดลูกที่ทำให้เป็นแบบนี้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะโรคอะไรสักอย่าง

เช่นโรคทางต่อมไร้ท่อ โรคเบาหวาน หรืออะไรสักอย่าง สิ่งเหล่านี้อาจทําให้อ้วนและไม่สามารถผอมลงได้

เสี่ยวอู่ส่งเสียงเชอะ “งั้นก็ไม่แน่นะ！เธออาจจะกากก็ได้！”

ซู่เป่ามองไปที่เธอแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “พี่เสี่ยวปา พี่ใส่ชุดสีดำแบบนี้ก็เท่ดีนะ แต่ฝีมือของพี่ก็กากจริงๆ นั่นแหละ！”

กู้เซิ่งเสวี่ยระเบิดลง “หมายความว่ายังไง！ นี่เธอว่าฉันกากเหรอ！”

เป็นผู้หญิงพูดแบบนี้ออกมาได้ไง！

ซู่เป่าให้ตายยังไงก็ไม่ยอม “ก็จริงนะ พี่กากจริงๆ ทำไมเหรอ！ พี่เสี่ยวปาไม่ได้เรื่องเลย！อิอิ！”

พูดจบก็รีบวิ่งหนี！

กู้เซิ่งเสวี่ยโมโหสุดฤทธิ์ มือทั้งสองข้างไม่สอดในกระเป๋าเสื้อแล้ว จากนั้นเธอรีบวิ่งตามไปทันที “หยุดเดี๋ยวนี้นะ！”

ณ ขณะนี้ทั้งสองคนอยู่ที่สวนหลังบ้าน บางจุดมีหิมะปกคลุมอยู่

ซู่เป่าวิ่งอยู่ท่ามกลางหิมะจนเกือบจะลอยขึ้นมา พูดได้เลยว่าวิ่งเร็วสุดๆ

กู้เซิ่งเสวี่ยวิ่งสุดฤทธิ์ แต่ก็ยังตามเธอไม่ทัน โมโหจนคว้าหิมะขึ้นมาแล้วปั้นเป็นก้อนหิมะ จากนั้นก็ปาไปที่หัวซู่เป่า

“ไอ้หยา！” ซู่เป่าไม่คิดว่าตัวเองจะโดนปาก้อนหิมะใส่

เธอรีบปั้นก้อนหิมะ ปั้นจนกลายเป็นก้อนหิมะขนาดใหญ่มหึมาแล้วชูมือขึ้นปามันไปที่ตัวกู้เซิ่งเสวี่ย

ถึงกับจะฝังกู้เซิ่งเสวี่ยด้วยหิมะเลยทีเดียว

กู้เซิ่งเสวี่ย “…”

โมโหสุดๆ เธอขี้โกงนี่！

กับอีแค่สงครามหิมะเท่านั้น แต่เธอกลับใช้กฎควบคุมมิติเวลาในการต่อสู้งั้นเหรอ ไม่รู้สึกอายบ้างหรือไง？？