ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1418

เสี่ยวอู่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะถูกผีสัตว์น้อยตบเข้าให้！

ทั้งๆ ที่เห็นได้ชัดว่าผีสัตว์น้อยเห็นว่ามันเป็นทูตคุมวิญญาณแล้วยังตกใจแทบตายอยู่เลย

แต่สุดท้ายมันกลับทำท่าน้ำตาคลอเบ้าหลังตบหน้ามันซะงั้น…

เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย！

“ก้าก——ข้าสั่งให้เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้！ บังอาจนักผีสัตว์น้อย แถมยังอยากจะหนีอีก！”

พอเห็นผีสัตว์น้อยวิ่งพรวดเข้าไปในบ้าน เสี่ยวอู่ก็รีบตามเข้าไปทันที

แต่สุดท้ายพอมาถึงประตู ร่างที่คุ้นเคยก็พุ่งพรวดออกมานั่นก็คือเสวียนหลิงนี่เอง

เสวียนหลิงในฐานะที่เป็นทูตคุมวิญญาณ มันก็เพิ่งจะกลับมาวันนี้เหมือนกัน

พอเห็นเสี่ยวอู่กำลังวิ่งไล่ผีสัตว์น้อยก็เลยไม่ทันสังเกตเห็นมัน มันก็แอบโจมตีทันที

ป๊าบ！

เสี่ยวอู่ “…”

ทุกคนมีใครเข้าใจฉันบ้าง！

เพิ่งกลับมาบ้านก็โดนตบสองครั้งซ้อนเลย！

ไอ้พวกเหล่าลิ่ว！

“เหล่าลิ่วนี่ช่างเลวจริงๆ！” เสี่ยวอู่โมโห “เลวจนไม่มีเพื่อนเล่น！”

เสวียนหลิงมองมาที่มันด้วยสายตาเหยียดหยาม แล้วก็วิ่งไปอ้อนซู่เป่า

ผีสัตว์น้อยก็คลานขึ้นไปบนไหล่ของซู่เป่าแล้วทำท่าน้ำตาคลอเบ้า แล้วชี้ไปที่เสี่ยวอู่และฟ้องว่าโดนเสี่ยวอู่รังแก

ซู่เป่าปลอบใจ “เอาล่ะๆ นั่นคือเสี่ยวอู่ มันเพิ่งกลับมาบ้าน ไม่ได้จะมาจับแก”

แล้วก็ไปลูบขนเสวียนหลิง “เสวียนหลิงก็กลับมาแล้วเหรอ！ ปีนี้ทำงานหนักหน่อยนะ งั้นคืนนี้จะแจกอั่งเปาให้จุกๆ เลย！”

เสี่ยวอู่หมดคำจะพูด ไอ้ผีสัตว์น้อยตัวนี้ซู่เป่าเป็นคนพากลับมาด้วยงั้นเหรอ？

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ตอนนี้มันไม่ใช่ลูกรักคนโปรดของเธอแล้วงั้นเหรอ？？

เสี่ยวอู่รีบบินเข้าไปหาแล้วยืนอยู่บนไหล่อีกข้างหนึ่งของซู่เป่า แล้วพูดตัวบิดว่า

“ซู่เป่าของฉัน！ เธอรู้ไหม？ ฉันบินลัดฟ้าไปทั่วโลกและเดินทางไปทั่วทุกบ้าน แต่ฉันไปไม่ถึงบ้านสักที เธอรู้ไหมว่าทําไม？”

ซู่เป่าแค่รู้สึกว่ามันตลกดีก็เลยรับมุกมันแล้วถามว่า “ทำไมล่ะ？”

เสี่ยวอู่เข้าไปแนบที่หน้าของเธอ “เพราะว่าที่ที่ไม่มีเธออยู่ก็ไม่ถือว่าเป็นบ้านไงล่ะ！”

ซู่เป่าขำก๊ากออกมา ส่วนคนอื่นๆ ในบ้านถึงกับพูดไม่ออก

ผีสัตว์น้อยถึงกับตะลึง มันจ้องไปที่เสี่ยวอู่ด้วยสายตานับถือ “จือ จึ！”

เก่งมาก！

เฉียบสุดๆ！

ถ้าพูดได้ก็พูดอีกเยอะๆ สิ！

เสี่ยวอู่ “？？？”

ซู่เป่า “…”

เธอมองไปที่สัตว์ผีน้อยอย่างละเอียดและพบว่ามันไม่ใช่คําเยินยอ แต่มันรู้สึกจริงๆ ว่ามุกเลี่ยนๆ ของเสี่ยวอู่เฉียบจริงๆ！

เสี่ยวอู่ได้ใจ ก็เลยพูดว่า “งั้นก็ขำหน่อยสิ？”

ผีสัตว์น้อย “จือ จึ？”（ทำไมล่ะ？）

เสี่ยวอู่ “เพราะว่าฉันลืมเติมน้ำตาลในกาแฟ”

นี่ไม่ใช่ดอกไม้ธรรมดา แต่เป็นดอกไม้ที่เขาไปเก็บในยมโลกทางตอนเหนือ

ซู่เป่าชอบมากและวางกระเช้าดอกไม้ไว้บนชั้นวางดอกไม้ข้างหน้าต่าง

นอกหน้าต่างมีเกล็ดหิมะปลิวว่อน ไฟสว่างในบ้านส่องอยู่บนกระเช้าดอกไม้ พอมองผ่านดอกไม้ที่สดใสและสวยงามนี้ไปก็จะได้ยินเสียงหัวเราะรื่นเริงของครอบครัวที่มารวมตัวกัน

“สุขสันต์วันปีใหม่” ทุกคนชนแก้ว ไม่ว่าจะเป็นคนของตระกูลซูหรือสมาชิกใหม่ที่เพิ่งมาเข้าร่วมเป็นสมาชิกครอบครัวใหญ่นี้ต่างล้วนเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อกัน

พอกินข้าววันส่งท้ายปีเก่าเสร็จ สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือการแจกอั่งเปา ซู่เป่ารับอั่งเปามาจนมือไม้อ่อนไปหมด จากนั้นเธอก็แจกอั่งเปาให้บรรดาผีทั้งหลายเป็นโบนัสสิ้นปี

ซู่เป่ายังรู้สึกติดค้างคิดถึงเรื่องเลื่อนตำแหน่งและแต่งงานของจี้ฉาง แต่จี้ฉางเพียงแต่ยิ้มกลับและไม่พูดอะไร

บางครั้งในเวลาว่างเขาชอบไปยืนอยู่ที่ห้องเรือนกระจกที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคารหลักบ้านตระกูลซู และยืนมองดูทุกคนจากด้านบน

เหมือนกับว่าคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ได้กลายเป็นบ้านของทุกคนไปแล้ว

จี้ฉางอยู่คนเดียวมาเป็นเวลาหลายพันปี และคิดว่าตัวเขาเองคงจะไม่มีครอบครัวอีกแล้ว รวมถึงไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับซู่เป่าและรับเธอเป็นลูกศิษย์ จากนั้นก็ค่อยๆ มีคนในครอบครัวมากขึ้นเรื่อยๆ…

เส้นทางข้างหน้าก็ดูเหมือนจะไม่ได้ดูเงียบเหงาอีกต่อไป

“ท่านอาจารย์！” ซู่เป่าปีนขึ้นมา “ท่านอาจารย์ขึ้นมาทำอะไรที่นี่！”

จี้ฉางลูบหัวเธอแล้วเอ่ยว่า “ท่านอาจารย์กำลังดูหิมะอยู่”

ซู่เป่ามองเกล็ดหิมะที่ตกลงมา

ข้างนอกหนาวขนาดนี้ เกล็ดหิมะมีอะไรน่ามองด้วยเหรอคะ？

แต่เห็นท่านอาจารย์ยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว ดูท่าทางเหงามาก

ซู่เป่าเลยกางร่มให้เขาและอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วย

จี้ฉางอยากจะบอกว่าเขาไม่ต้องการร่มหรอก แต่พอมองลงไปเห็นซู่เป่าก็เลยรับร่มไปแต่โดยดี

ศิษย์และอาจารย์ทั้งสองยืนอยู่บนหลังคาอยู่แบบนั้น และมองดูเกล็ดหิมะที่ตกลงมา ฤดูหนาวที่เดิมที่ดูจะเงียบเหงาและหนาวเย็นกลับกลายเป็นดูอบอุ่นและเงียบสงบ