ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1417

พอเห็นกู้ชีชีดูเศร้าสร้อย

ซู่เป่าก็เอ่ยขึ้นมาว่า “พี่ชีชี พี่คิดมากเกินไปแล้ว แล้วพี่เคยคิดไหมว่าหลังปีใหม่พี่จะผอมได้？ หลังจากนี้พี่อยากทำอะไร？”

กู้ชีชียิ้มอย่างเงียบเหงา “ถ้าเป็นแบบนั้น พี่จะกลับมาทํางานทันที และสิ่งแรกที่จะทำก็คือตบหน้าคนพวกนั้น…”

แต่ก็เหมือนกับการคิดว่า “ถ้าฉันถูกหวยห้าล้านแล้วฉันจะทำโน่นนี่” อย่างงั้นแหละ ทั้งหมดล้วนเป็นการฝันกลางวัน

กู้ชีชีไม่เคยคิดว่าหลังปีใหม่จะผอมลงอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ซูลั่วจะบอกว่ากลับมาหาซูเป่า ไม่แน่บางทีซู่เป่าอาจมีวิธี แต่เธอก็ไม่อยากคิดไปไกล

“ไม่แน่นะ” ซู่เป่ายิ้มอย่างลึกลับ

**

อากาศที่หนาวจัดเพราะน้ำแข็งหิมะแบบนี้ มนุษย์จะไม่มีทางเสียชีวิตเพราะอากาศแบบนี้อีกต่อไป และมีน้อยคนนักที่จะหนาวตายเพราะอากาศหนาว

แต่ในธรรมชาติกลับมีสัตว์เล็กๆ มากมายที่เสียชีวิตด้วยเหตุนี้

ในสายลมหนาว ลูกนกตัวหนึ่งตกลงมาจากรังนกที่ตัวเองเอาไว้ป้องกันความหนาวเย็น หนาวสั่นไปทั้งตัวและสะดุดกลิ้งอยู่ในหิมะเพียงลําพัง

ขนของมันยังหนาไม่พอ เลยทำให้อยู่ได้ไม่นานในอากาศเช่นนี้หากไม่ได้รับความอบอุ่นจากแม่นก

แต่รังนกนี้ดูเหมือนน่าจะถูกจิ้งจอกหิมะควักออกไป ตอนนี้เลยเหลือเพียงนกตัวเดียวที่อยู่ตามลำพัง

“จิ๊บ…จิ๊บ…”

เสียงนกน้อยช่างดูน่าสงสารเหลือเกิน และไม่มีเสียงพ่อแม่ตอบกลับอีกเลย

มันยืนอยู่กลางหิมะ กรงเล็บข้างหนึ่งหดตัว ส่วนกรงเล็บอีกข้างหนึ่งก็ถูกน้ำแข็งกัดจนชาไปหมดแล้ว มันหรี่ตาแต่ก็พยายามที่จะลืมตาขึ้นมา ว่างเปล่าไปหมดไม่รู้จะทําอย่างไรดี

จู่ๆ ก็เห็นนกขนสีเขียวตัวหนึ่งยืนอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่ไม่ไกล มันร้องเรียกมันด้วยเสียงสั่นเทาอยู่สองครั้ง

เสี่ยวอู่เงียบและไม่แยแสใดๆ ทั้งสิ้น

ในฐานะที่เป็นนกเขตร้อนที่กลัวความหนาวตัวหนึ่ง ตั้งแต่กลายเป็นทูตคุมวิญญาณมันก็ไม่กลัวความหนาวเย็นอีกต่อไป แต่มันก็เคยประสบและเอาชีวิตรอดจาก "ความหนาวเย็น" ที่นี่เพียงลำพังเช่นกัน

ถึงจะสงสารสัตว์ตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้า และต่อให้มันทนไม่ไหวแค่ไหน แต่มันก็ทำได้แค่เฝ้าดูมันตายอย่างเงียบๆ เพราะวันตายของมันก็คือวันนี้

มันไม่มีทางที่จะเข้าไปแทรกแซง และก็ไม่สามารถแทรกแซงได้

บางครั้งเสี่ยวอู่ก็นึกถึงตอนที่ไปที่บ้านตระกูลซูกับซู่เป่าเป็นครั้งแรก ตอนนั้นมันช่างดีจริงๆ ซู่เป่าไปที่ไหนก็จะพามันไปด้วย ตอนฤดูหนาวกลัวว่ามันจะหนาวก็ให้มันอาศัยอยู่ในบ้านที่มีเครื่องทําความร้อน

ในตอนนั้นไม่มีความกังวลใดๆ วันๆ เอาแต่เล่นกับแมว ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าธรรมชาติข้างนอกจะโหดร้ายแบบนี้

“จิ๊บ…” เสียงของนกน้อยเริ่มเบาลงเรื่อยๆ และในที่สุดก็หายไป มันนอนจมอยู่กลางหิมะ

และในไม่ช้าพายุหิมะก็เข้าปกคลุมตัวมัน

เสี่ยวอู่มองไปที่มัน จู่ๆ ทันใดนั้นก็นึกถึงซู่เป่าในตอนแรก ตอนนั้นเธอก็โดนพายุหิมะพัดปกคลุมตัวเช่นกัน

วิญญาณนกน้อยหลุดออกจากตัว และมองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า

มันดูแปลกใหม่มาก และไม่รู้สึกถึงความหนาวและความหิวอีก

เสี่ยวอู่บินไปหามันแล้วเอ่ยว่า “ไปกันเถอะ！”

นกน้อยตาลุกวาว “จิ๊บๆ！”（ลุงที่ขนสวยๆ นี่เอง！）

เสี่ยวอู่เหล่ตามองไปที่มัน และพาวิญญาณนกน้อยที่เดินโยกเยกไปท่ามกลางพายุหิมะ

ในเวลานั้นเอง จู่ๆ ก็มีจิ้งจอกหิมะตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากข้างหลังพวกมัน แล้วดมตามกลิ่นมาจนเจอนกที่เพิ่งตายเมื่อกี้และคาบไป

นกน้อยอยากจะหันหลังไปมอง แต่เสี่ยวอู่กางปีกเตือน “อย่าหันหลัง”

นกน้อยมองไปที่มันด้วยความสงสัย “จิ้บๆ？”