ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1416

ซู่เป่าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ากับอีแค่ประโยคเดียวจะมีพลังขนาดนี้

“มีลูกอีกคนสิ” ประโยคนี้สามารถหลอกหลอนลุงทั้งแปดจนหนีกันกระจาย

คุณท่านซูมองไปที่ซูลั่ว

ซูลั่วที่เพิ่งเก็บเสื้อโค้ทของตัวเองและของกู้ชีชี แล้วเอาข้าวของของเด็กๆ ขึ้นไปเก็บที่ชั้นสอง

พอลงมาแล้วเห็นว่าพี่น้องของตัวเองหายไปหมด ก็คิดได้ว่าคงจะเป็นเพราะคุณท่านซูแน่ๆ ที่เอาแต่เร่งให้แต่งงานมีลูก

พอเห็นคุณท่านซูมองมาที่ตัวเอง เขาก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “ผมกับชีชีวางแผนไว้ว่าจะมีลูกสองคนภายในสามปี ทางที่ดีสุดขอให้มีลูกสาวสองคน เพราะบ้านเรามีลูกสาวน้อยมาก พ่อว่าไหม？”

ประโยคเดียวทำเอาคุณท่านซูถึงกับสำลัก

เขาจะว่าอะไรได้ เขาไม่ได้เป็นคนทำให้เกิดมาเสียหน่อย…

อีกอย่าง จะมีลูกผู้ชายหรือผู้หญิงนี่มันวางแผนกันได้ซะที่ไหน！

แต่ซูลั่วกลับ “ไม่ยอมแพ้” “คนอื่นเขามีเคล็ดลับในการมีลูกผู้ชายผู้หญิงกันหมด แล้วพ่อไม่มีบ้างเหรอ？”

คุณท่านซู “ไม่มีหรอก…”

ซูลั่วขมวดคิ้ว “งั้นพ่อก็รีบหาสิ！ ไม่งั้นจะไปเอาหลานสาวมาจากไหน ตกมาจากฟ้าหรือไง？”

“แล้วพวกเพื่อนพ่อล่ะมีไหม？ พ่อได้ไปพูดคุยสังสรรค์ที่สวนสาธารณะทุกวันบ้างหรือเปล่า？ วันๆ พ่อก็เอาแต่รำไทเก๊กอยู่ที่บ้าน ไม่รีบหน่อยเหรอ！”

คุณท่านซูลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวไปทำธุระที่ห้องหนังสือก่อนนะ”

คุณท่านซูถึงกับต้องหนี

มุมรีบฝีปากของซูลั่วค่อยๆ ยกขึ้น แล้วหันไปยักคิ้วใส่ซู่เป่า

ซูเป่าได้เรียนรู้อีกแล้ว！

นี่มันเรียกว่าปฏิบัติการดัดหลังนี่เอง ถึงกับทำเอาคุณตาพูดไม่ออกเลยทีเดียว

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ อยู่บ้านนี่มันช่างสนุกจริงๆ

กู้ชีชีจับที่จมูกของเธอ “ขำอะไรกัน？”

ซู่เป่าตอบกลับ “ไม่มีอะไรค่ะ แค่ตลกที่ลุงสี่ดัดหลังคุณตาให้รีบช่วยให้มีลูก”

กู้ชีชีก็รู้สึกว่ามันตลกดี ภาพลักษณ์ซุปตาร์ที่เป็นหนุ่มหล่อแบดบอยปากอย่างใจอย่าง ตอนนี้กลับค่อยๆ กลายเป็น “คนอบอุ่นอ่อนโยน” ซะงั้น

ที่คนแก่เขาเร่งให้มีลูกกันนั้นมันเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างคุณท่านซูก็ไม่เคยพูดต่อหน้าเธอหรือใครมาก่อนเลย นอกจากวันนี้ที่บังเอิญมีพูดถึง

ดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้รู้สึกกดดันอะไร แต่ซูลั่วก็ช่วยเขาพูดจนทำเอาคุณท่านซูแทบจะสำลักเลยทีเดียว

เด็กน้อยในอ้อมแขนโบกมือตะโกนว่า “ตีๆๆ！”

ซูเป่าก้มลงไปมองแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “เอาแต่พูดว่าตีๆๆ หนูอยากตีอะไรเนี่ย！”

ซูลั่วกระแอม เขาไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่าเป็นคนสอนให้เด็กขอ “ยาให้มีลูกสาว” กับพี่สาว

เพราะฉะนั้นคำว่าตีๆๆ ก็น่าจะมาจากยาสินะ！

“ซู่เป่า นี่คือของขวัญปีใหม่จากลุงสี่กับป้า” ซูลั่วยื่นกล่องสีชมพูให้เธอ “ลองดูว่าชอบไหม？”

ซู่เป่าแกะดูข้างใน แล้วตอบอย่างมีความสุขว่า “ชอบค่ะ！”

แก้วน้ำสีม่วงอมชมพู อ้วนๆ ดูน่ารักจัง

กู้ชีชีไม่คิดว่าจู่ๆ เธอจะพูดแบบนี้ออกมา แถมยังพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาอีก

เดิมทีก็อยากหลีกหนี แต่เธอก็ไม่อยากจะ “เสแสร้ง” กับคนอื่น

แต่ตอนนี้กลับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนเจอคนที่พูดคุยด้วยได้ รู้สึกทะแม่งๆ ยังไงบอกไม่ถูก

“พี่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ จนหนูเกือบจะจําไม่ได้แล้วมั้ง！”

ซู่เป่าเอ่ย “ไม่มีทาง？ ถึงจะกลายเป็นขี้เถ้าหนูก็ยังจำได้”

คำพูดนี้เธอไม่ได้โกหก

กู้ชีชีทนไม่ไหวถึงกับหัวเราะออกมา บรรยากาศที่หดหู่ก็หายไปหมด

เธอพูดอย่างเศร้าสร้อยว่า “พี่ก็แค่รู้สึกว่าหาที่ทางของตัวเองไม่เจอ เหมือนกับว่าพอทำสิ่งที่ตัวเองต้องทำสำเร็จไปแล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองยังมีค่าอะไร…”

“พี่พยายามลดน้ำหนักมาโดยตลอด พี่ยังอยากทําอาชีพที่ตัวเองชอบต่อไป แต่คนทั่วไปอาจไม่เข้าใจความรู้สึกกังวลในฐานะนักแสดงหญิงที่ถูกโจมตีนั้นเป็นอย่างไร ทั้งๆ ที่ไม่ว่าจะลดน้ำหนักอย่างไรก็ไม่สามารถลดลงได้…”

ถึงแม้ที่บ้านจะไม่ได้ต้องการให้เธอทำงานหาเงิน ถึงเธอจะอยู่เฉยๆ ก็สามารถอยู่ได้ไปทั้งชีวิตก็เถอะ

แต่เธอก็ยังคงชอบแสดง

วงการบันเทิงเป็นเหมือนถังย้อมสี ถึงแม้จะมีดาราหญิงหลายคนที่ขึ้นมาด้วย xxxxx แต่เธออาศัยทักษะการแสดงและความแข็งแกร่งของตัวเอง ความรู้สึกสำเร็จและความพึงพอใจแบบนี้ไม่สามารถมีอะไรทดแทนได้

แต่เธอกลับไม่สามารถลดน้ำหนักได้ แล้วจะกลับไปอยู่ในวงการได้ยังไง？

เธอไม่มีความกล้าพอที่จะเผชิญกับตัวเองในตอนนี้หรอก…

กู้ชีชีสีหน้ามืดมน บางทีเธออาจจะไม่สามารถกลับไปได้อีก