ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1415

ซู่เป่าหน้าแดงก่ำไปหมด ในใจตื่นเต้นไม่น้อย

เมื่อกี้เธอใช้วิชาควบคุมมิติเวลา

ดังนั้นเมื่อกี้เธอไม่เพียงแต่ไปถึงวังจักรพรรดิได้ในพริบตา เธอยังหยุดเวลา รอจนเธอจับไก่บ้าน และพวกเห็ดเรียบร้อยแล้ว จนกลับมาคงใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีหรอก?

นี่มันสะดวกยิ่งกว่าใช้ “ลิฟต์” เยอะเลย!

เมื่อก่อน“ลิฟต์” สามารถส่งของไปในที่ไกลได้ การที่เธอจะ “ย้าย” บางอย่างในเวลาอันรวดเร็วได้ เธอจะต้องทำการสร้างลิฟต์ขึ้นมามากมายนับไม่ถ้วน ทั้งลำบากและก็เปลืองพลังหยินของเธอเป็นอย่างมาก

แต่การเคลื่อนย้ายของในมิติเวลาไม่เหมือนกัน มันเป็นการเคลื่อนย้ายอย่างรวดรเวจริงๆ แค่เธอคิดก็สามารถไปปรากฏตัวที่ที่ต้องการจะไปได้ ขอเพียงแค่ที่นั่นเธอเคยไป ก็ไม่มีที่ไหนที่เธอไปไม่ถึง!

เมื่อเห็นซู่เป่าเก่งขนาดนี้ คุณนายซูก็สบายใจขึ้นเยอะ

เก่งขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะมีอะไรมาทำร้ายเธอได้

คุณนายซูเรียกให้มู่กุยฝานหยิบของตามเข้าห้องครัวอย่างมีความสุข นายท่านซูเดินตามไปด้วย เขาเดินมือไขว้หลังแล้วเดินตามไม่เลิก

ยิ่งช่วยยิ่งยุ่ง

คุณนายซูมองบน “คุณจะเอายังไง!”

นายท่านซู “ไม่เป็นห่วงแล้วเหรอ?”

คุณนายซู “ซู่เป่าเป็นเซียนแล้วเนี่ย ยังมีอะไรต้องห่วงอีก”

นายท่านซูพยักหน้าเห็นด้วย “ถูกต้อง ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นยายนางฟ้าแล้ว”

ประโยคนี้ของเขาแปลได้สองความหมาย หมายถึงซู่เป่าก็ได้ แล้วก็ชมเธอเป็นนางฟ้าด้วย

มู่กุยฝานที่ยืนอยู่อีกด้าน...

อย่ามองข้ามเขาได้ไหม เขายังอยู่ตรงนี้นะ!

มู่กุยฝานกลับรู้สึกไม่เหมือนคุณนายและนายท่านซู เขากลับรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่นัก

ยิ่งเก่งมากเท่าไหร่ หมายความว่าด่านเคราะห์อัสนีบาตในตอนสุดท้ายก็ยิ่งหนักหนา

และด่านเคราะห์อัสนีบาตรครั้งสุดท้ายนั้น คือการหลุดพ้นจากพันธนาการ ทำลายกฎสวรรค์

มู่กุยฝานไม่มั่นใจ ว่าการที่จักพรรดิทั้งห้าถ่ายโอนพลังให้ซู่เป่า จะทำให้เธอทำสำเร็จหรือไม่ แล้วจะกดดันหรือเปล่า แล้วเขาจะช่วยอะไรลูกได้บ้าง...

วันส่งท้ายปีแต่ละบ้านต่างเริ่มทำกับข้าวตั้งแต่หัววัน โดยเฉพาะตระกูลซูที่คนในครอบครัวเยอะ ป้าอู๋เริ่มทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว

ร่วมถึง “ของแข็ง” ที่เพิ่มขึ้นมาอีก กว่าจะได้กินข้าวส่งท้ายปีกันก็เกือบบ่ายสาม——ปีนี้ทุกคนต่างมาถึงเร็ว ไม่ต้องรอให้ถึงเย็น

ตอนที่กู้ชีชีเดินเข้ามาในบ้านนั้นเธอได้กลิ่นที่หอมเกินหอม กลิ่นอาหารของบ้านนี้เมื่อเทียบกับบ้านอื่นแล้ว มันดูน่าดึงดูดอย่างงประหลาด

ช่วงปีใหม่นั้นกินเยอะจนเบื่อไปหมด โดยเฉพาะพวกเนื้อสัตว์ แค่เห็นก็อยากจะวิ่งหนีแล้ว อยากจะกินแต่พวกผัก

“ทำอะไรกัน หอมจัง!” กู้ชีชีเอ่ยถามอย่างสงสัย

ซู่เป่าวิ่งไปรับเธอที่หน้าประตู “ป้าสะใภ้!”

กู้ชีชีไม่คุ้นหูที่เธอเรียกป้าสะใภ้นัก ภาพที่เธอคุ้นเคยนั้นคือตอนที่เด็กน้อยเอาแต่เรียกเธอพี่ชีชีๆ

“อั๊ยย่ะ ซู่เป่าสูงขนาดนี้แล้วเหรอ!” กู้ชีชีอารมณ์ดีขึ้นมาทันที “สองสามปีที่ผ่านมาไม่ค่อยได้เจอเลย หนูเรียกฉันว่าป้าสะใภ้ฉันยังไม่คุ้นหูเลย!”

กู้เซิ่งเสวี่ยยื่นหน้าออกมาจากข้างหลัง一一ก่อนที่จะเอ่ยทักทาย “สวัสดีค่ะปู่ซู คุณลุงซูทั้งหลาย...”

ซู่เป่าหันไปมอง “อ้ะ พี่เสี่ยวปา! ทำไมไม่ยอมไปรับตำแหน่ง คุณยายรอจนหงอกขึ้นหมดแล้ว”