ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1415

ซู่เป่าหน้าแดงก่ำไปหมด ในใจตื่นเต้นไม่น้อย

เมื่อกี้เธอใช้วิชาควบคุมมิติเวลา

ดังนั้นเมื่อกี้เธอไม่เพียงแต่ไปถึงวังจักรพรรดิได้ในพริบตา เธอยังหยุดเวลา รอจนเธอจับไก่บ้าน และพวกเห็ดเรียบร้อยแล้ว จนกลับมาคงใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีหรอก?

นี่มันสะดวกยิ่งกว่าใช้ “ลิฟต์” เยอะเลย!

เมื่อก่อน“ลิฟต์” สามารถส่งของไปในที่ไกลได้ การที่เธอจะ “ย้าย” บางอย่างในเวลาอันรวดเร็วได้ เธอจะต้องทำการสร้างลิฟต์ขึ้นมามากมายนับไม่ถ้วน ทั้งลำบากและก็เปลืองพลังหยินของเธอเป็นอย่างมาก

แต่การเคลื่อนย้ายของในมิติเวลาไม่เหมือนกัน มันเป็นการเคลื่อนย้ายอย่างรวดรเวจริงๆ แค่เธอคิดก็สามารถไปปรากฏตัวที่ที่ต้องการจะไปได้ ขอเพียงแค่ที่นั่นเธอเคยไป ก็ไม่มีที่ไหนที่เธอไปไม่ถึง!

เมื่อเห็นซู่เป่าเก่งขนาดนี้ คุณนายซูก็สบายใจขึ้นเยอะ

เก่งขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะมีอะไรมาทำร้ายเธอได้

คุณนายซูเรียกให้มู่กุยฝานหยิบของตามเข้าห้องครัวอย่างมีความสุข นายท่านซูเดินตามไปด้วย เขาเดินมือไขว้หลังแล้วเดินตามไม่เลิก

ยิ่งช่วยยิ่งยุ่ง

คุณนายซูมองบน “คุณจะเอายังไง!”

นายท่านซู “ไม่เป็นห่วงแล้วเหรอ?”

คุณนายซู “ซู่เป่าเป็นเซียนแล้วเนี่ย ยังมีอะไรต้องห่วงอีก”

นายท่านซูพยักหน้าเห็นด้วย “ถูกต้อง ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นยายนางฟ้าแล้ว”

ประโยคนี้ของเขาแปลได้สองความหมาย หมายถึงซู่เป่าก็ได้ แล้วก็ชมเธอเป็นนางฟ้าด้วย

มู่กุยฝานที่ยืนอยู่อีกด้าน...

อย่ามองข้ามเขาได้ไหม เขายังอยู่ตรงนี้นะ!

มู่กุยฝานกลับรู้สึกไม่เหมือนคุณนายและนายท่านซู เขากลับรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่นัก

ยิ่งเก่งมากเท่าไหร่ หมายความว่าด่านเคราะห์อัสนีบาตในตอนสุดท้ายก็ยิ่งหนักหนา

และด่านเคราะห์อัสนีบาตรครั้งสุดท้ายนั้น คือการหลุดพ้นจากพันธนาการ ทำลายกฎสวรรค์

มู่กุยฝานไม่มั่นใจ ว่าการที่จักพรรดิทั้งห้าถ่ายโอนพลังให้ซู่เป่า จะทำให้เธอทำสำเร็จหรือไม่ แล้วจะกดดันหรือเปล่า แล้วเขาจะช่วยอะไรลูกได้บ้าง...

วันส่งท้ายปีแต่ละบ้านต่างเริ่มทำกับข้าวตั้งแต่หัววัน โดยเฉพาะตระกูลซูที่คนในครอบครัวเยอะ ป้าอู๋เริ่มทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว

ร่วมถึง “ของแข็ง” ที่เพิ่มขึ้นมาอีก กว่าจะได้กินข้าวส่งท้ายปีกันก็เกือบบ่ายสาม——ปีนี้ทุกคนต่างมาถึงเร็ว ไม่ต้องรอให้ถึงเย็น

ตอนที่กู้ชีชีเดินเข้ามาในบ้านนั้นเธอได้กลิ่นที่หอมเกินหอม กลิ่นอาหารของบ้านนี้เมื่อเทียบกับบ้านอื่นแล้ว มันดูน่าดึงดูดอย่างงประหลาด

ช่วงปีใหม่นั้นกินเยอะจนเบื่อไปหมด โดยเฉพาะพวกเนื้อสัตว์ แค่เห็นก็อยากจะวิ่งหนีแล้ว อยากจะกินแต่พวกผัก

“ทำอะไรกัน หอมจัง!” กู้ชีชีเอ่ยถามอย่างสงสัย

ซู่เป่าวิ่งไปรับเธอที่หน้าประตู “ป้าสะใภ้!”

กู้ชีชีไม่คุ้นหูที่เธอเรียกป้าสะใภ้นัก ภาพที่เธอคุ้นเคยนั้นคือตอนที่เด็กน้อยเอาแต่เรียกเธอพี่ชีชีๆ

“อั๊ยย่ะ ซู่เป่าสูงขนาดนี้แล้วเหรอ!” กู้ชีชีอารมณ์ดีขึ้นมาทันที “สองสามปีที่ผ่านมาไม่ค่อยได้เจอเลย หนูเรียกฉันว่าป้าสะใภ้ฉันยังไม่คุ้นหูเลย!”

กู้เซิ่งเสวี่ยยื่นหน้าออกมาจากข้างหลัง一一ก่อนที่จะเอ่ยทักทาย “สวัสดีค่ะปู่ซู คุณลุงซูทั้งหลาย...”

ซู่เป่าหันไปมอง “อ้ะ พี่เสี่ยวปา! ทำไมไม่ยอมไปรับตำแหน่ง คุณยายรอจนหงอกขึ้นหมดแล้ว”

แล้วรุ่นต่อไปก็ต้องใช้คำว่า “ซูชุนX” ผู้ชายที่ชื่อต้องมีคำว่าชุนด้วย ดูเหมือนจะตั้งชื่อยาก

รุ่นถัดมาก็ต้องใช้ “ซูเจียงX” “ซูอู๋X” “ซูเยว่X” แล้วก็ “ซูหมิงX” คำพวกนี้ดูเหมือนจะไม่เลวนะ

ซูอิ๋งเอ่อร์ “พ่อครับ นี่กำหนดชื่อให้ครบแปดรุ่นเลยเหรอ! ใครจะไปทำลูกเก่งได้ขนาดนั้น!”

นายท่านซูเอ่ยสั่งสอนเขาเสียงเข้ม “ทำไมจะมีไม่ได้ พวกเราก็พยายามเข้าสิ! ตอนนี้ให้มีลูกคนที่สามได้แล้ว พวกแกก็เลียนแบบพี่ใหญ่เขาหน่อย ถ้าทุกคนมีลูกคนละสามคน ก็เท่ากับยี่สิบสี่คนแล้วไม่ใช่เหรอ? มีลูกมีหลานแบบนี้ต่อไป ถ้าอย่างนั้นลูกหลานก็มีออกมาไม่มีวันสิ้นสุดหรอก!”

ทุกคนในตระกูลซู “...”

ถ้าถามว่านายท่านซูมีเรื่องอะไรที่เป็นปณิธาน นั่นก็คือเรื่องการมีลูก

ตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่นายท่านซูแต่ละรุ่นต่างมีลูกคนเดียว บรรพบุรษของนายท่านซูทุกรุ่นต่างก็กับชำลูกและหลานตัวเองว่า มีลูกเยอะๆ นะ ตระกูลซูต้องเป็นตระกูลอันดับต้นๆ ของประเทศ!

ดังนั้นนายท่านซูจึงมีปณิธานในการมีลูกหลานเยอะๆ...

ซูเยว่เฟยยืนขึ้นมา “เดี๋ยวขอไปอ่านคู่มือ และตรวจสอบการทำงานหน่อย”

ซูอิ๋งเอ่อร์หนีหายไปอย่างไว “ผมขอไปตรวจดูสวนบ้านเราหน่อย สองสามวันนี้ลมแรง ต้องไปคอยดู เพื่อความปลอดภัย!”

ซูจิ่นม่อลุกขึ้น “ผมไปช่วยในครัวก่อน”

ซูอี้เซิน “อั๊ยย่ะ มีคนโทรมาตั้งเยอะ ผมไปรับโทรศัพท์ก่อน”

พริบตาเดียวในห้องนั่งเล่นก็เหลือเพียงซูอีเฉินและซูจื่อหลิน

เมื่อเห็นนายท่านซูหันมาที่ตนเอง ซูจื่อหลินเอ่ยออกมาทันที “ไม่ต้องมองผม ผมมีสองคนแล้ว ไม่มีให้ปวดหัวแล้ว”

นายท่านซูเหลือบตามองบน