ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1414

ซู่เป่ากำลังจะหยิบกระเป๋าขึ้นมา

สุดท้ายพบว่ามันถูกผูกไว้แน่นมาก เปิดไม่ออก...

ซูอวิ๋นเจา “เฮอะ ยายหนูมัดตายมันไปแล้ว...”

คุณนายซูที่ถือขนมมานั้น “อ้ะ ใช่ๆๆ เธอเป็นคนบอกให้ผูกเงื่อนตายเอง”

เธออดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะออกมา ก่อนที่จะทำหน้านิ่ง “แบบนี้จะได้ไม่หายไง กลัวว่าเธอจะทำหายไม่ใช่หรือไง?”

ซูอวิ๋นเจาหน้าแดงขึ้นมา ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาอย่างเขินอาย

“ก่อนหน้านี้ฉันทำหายไปโดยไม่ตั้งใจครั้งนึง แค่กลัวว่าจะทำหายอีกครั้งเท่านั้นเอง!”

หานหาน “อืม ใช่ๆ ๆ! ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลย!”

ซูเหอเวิ่น “ก็เป็นห่วงนิดหน่อยเท่านั้นเอง!”

คุณนายซู “เพราะว่าเธอเคยช่วยชีวิตพวกเราไว้นี่”

ซูจิ่นอวี้ “เพราะฉะนั้นเราต้องปกป้องเธอให้ดี!”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “จะให้บาดเจ็บอีกไม่ได้~โอ้ เบ๋บี๋!”

เหยาหลิงเยว่ “ฉันจะปกป้องเธอเอง!”

เสี่ยวสวินสวินชูของเล่นขึ้นมา ก่อนที่จะเข้าวงด้วยอย่างอารมณ์ดี “ปกป้องเธอ ปกป้องเธอ!”

ซูเหอเหวิน มู่กุยฝาน ซูอีเฉินและนายท่านที่อยู่อีกด้าน “...”

ซูเยว่เฟย ซูอี้เซิน และซูจิ่นม่อมุมปากยกยิ้ม

ซูจื่อหลินแอบปิดหน้า

ซู่เป่า “???”

ทำไมทุกคนต้องพูดเหมือนมีอะไรด้วย?

ซูอวิ๋นเจารู้สึกหน้าร้อนจนไฟจะลุกขึ้นมาอยู่แล้ว เขารีบเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนที่จะเล่าเรื่องตอนที่อยู่ในท้องอสูรออกมาอย่างละเอียด

ก่อนที่จะถอนหายใจแล้วเอ่ยออกมา “ก็อดซิลล่าตัวนั้นแข็งแรงมากจริงๆ ฉันคิดว่าคงไม่มีใครจะสู้กับมันได้”

จักพรรดิหยุนเหลิงซีลงไปอยู่ในท้องของก็อดซิลล่ายังโดนย่อยเลย ไม่รู้ว่าก็อดซิลล่าตัวนั้นจะมีใครต่อกรได้บ้าง

“ซู่เป่า ลงไปที่ก้นบึงครั้งนี้ คงไม่ได้เจอก็อดซิลล่าตัวนั้นใช่ไหม?” ซูอวิ๋นเจาถาม

ซู่เป่าพึ่งมาถึงเมื่อวาน เสี่ยวสวินสวินจับมือธอไม่ปล่อยเลย คุณนายซูเองก็เช่นกัน

ซู่เป่าคุณกับยายอยู่ตลอด และก็นอนกับยายด้วย

ที่กลับมาครั้งนี้ เธอยังไม่ได้ “เล่าเรื่อง” ในห้องรวมให้ทุกคนฟัง ทุกคนถึงยังไม่รู้เรื่องที่เธอสู้กับก็อดซิลล่า อีกทั้งยังไม่รู้อีกด้วยว่าเธอเรียนเรื่องการควบคุมมิติและเวลาได้

มู่กุยฝานพยักหน้าก่อนเอ่ยออกมา “ไอ้อสูรนั้นมันเก่งจริง ซู่เป่า ครั้งหน้าที่ลงไปต้องระวังหน่อยนะ”

สีหน้าของคุณนายซูเริ่มเป็นกังวล ที่แท้เด็กๆ ไปเจออะไรที่อยู่ “ข้างนอก” มันอันตรายขนาดนั้นเลย

แม้นายท่านซูเองก็เป็นห่วง แต่ก็ไม่มาก เพราะว่ามีแต่การที่เด็กๆ ได้ไปเจอประสบการณ์ข้างนอกถึงจะทำให้พวกเขาเข้มแข็งขึ้นได้ พวกเขาช่วยเหลืออะไรไม่ได้ การที่ให้เด็กๆ ช่วยเหลือตัวเองได้นั้นเป็นการช่วยพวกเขาที่ดีที่สุด

เขาก็เลยตบไหล่ของคุณนายซูเบาๆ เพื่อบอกให้อีกฝ่ายไม่ต้องเป็นห่วง

คุณนายซูถลึงตาใส่เขา

นายท่านซู “?” แบบนี้ก็ผิดด้วย? เขาทำอะไรผิดตตรงไหนกัน...

ซู่เป่าดึงหางอะไรบางอย่างที่ใหญ่มากขึ้นมา ทำเอาห้องนั่งเล่นเต็มเลยทีเดียว

คุณนายซูลืมเรื่องที่เป็นห่วงไปทันที

“พ่อคะ ลุงเจ็ด พูดถึงอันนี้กันอยู่เหรอ?”

ซูอวิ๋นเจา “!!”

ซูเหอเวิ่น ซูจื่อซี ซูจิ่นอวี้ “!!!”