ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1413

เจ้าของร้านหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนที่จะกดเปิดวิดีโอ

พระเจ้า ชีวิตฉันต้องจบแล้วแน่ๆ!

ผู้จัดการร้านที่อยู่ในร้านที่แก้วสามารถขายได้ในราคาหลายหมื่นนั้น เธอรู้ดีว่าห้ามพูดคุยนินทาเรื่องของลูกค้า ไม่ต้องไปพูดถึงการถ่ายคลิปเลย

ซูลั่วดูคลิปด้วยใบหน้านิ่งเฉย เมื่อดูคลิปจบโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังติ๊ง ทำการส่งคลิปเรียบร้อย

ผู้จัดการร้านแทบจะร้องไห้ “คุณซู...”

ซูลั่วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “แลกวิธีการติดต่อกันไว้หน่อย หวังว่าในตอนที่ผมต้องการความช่วยเหลือ คุณจะออกมาลงคลิปลงไปในเน็ตโดยที่ “ไม่ตั้งใจ” ได้นะครับ

ผู้จัดการร้าน “ขอโทษค่ะ! ฉันไม่ได้...ห๋า? ห้ะ??”

เธอตะลึงงัน ตอนแรกยังไม่ค่อยจะเข้าใจ ด้วยจรรยาบรรณของวิชาชีพเธอ เธอจึงเอ่ยออกมาทันที “ฉะ...ฉันไม่สามารถเผยแพร่ความลับของลูกค้าได้...”

แม้ว่าฉู่ชีชีจะไม่ได้มาซื้อของ แต่แค่เข้ามาในร้านของเธอก็นับว่าเป็นลูกค้าแล้ว

ซูลั่วยิ้มอย่างดูดี “ให้สิบล้าน”

ผู้จัดการร้าน “!!!”

ต้องเอาสิ!

ซูลั่วรู้ดี ว่าถ้าผู้จัดการร้านคนนี้ถูกพบว่าเผยแพร่ความลับของลูกค้า ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงจะทำงานนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

ถ้าอย่างนั้นการใช้เงินสิบล้านเพื่อให้เธอละทิ้งจรรยาบรรณนั้น ถือว่าคุ้มค่า

ซูลั่วโอนเงินให้อีกฝ่ายทันที เพราะเขารู้ดีว่าคลิปนี้จำเป็นต้องถูกลง

ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ต้องให้เมียของเขารู้สึกไม่ดี แล้วยังโดนคนอื่นด่าอีก

ในเมื่อมีเงินมากพอที่จะใช้ทำอะไรตามใจต้องการแล้ว ทำไมยังต้องอดทนกับเรื่องอะไรแบบนี้ อีกอย่าง เรื่องนี้เมียเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด!

【ติ๊ง! เงินเข้าแอริเพย์เรียบร้อย สิบล้านหยวน ~】

ผู้จัดการร้านตะลึงงัน

สิบล้านหยวน! !

สิบล้านจริงๆ!

เธอเองก็ไม่อยากทำ แต่อีกฝ่ายให้เยอะมากจริงๆ!

“ค่ะ คุณชายซูวางใจได้ วันไหนหากคุณซูต้องการเรียกใช้ฉัน ฉันจะรีบจัดการให้เลย!”

สิบล้านหล่นมาจากฟ้าฟาดเข้าผู้จัดการร้านเต็มๆ แบบนี้ ยังไม่รีบไปกราบไหว้เทพเจ้าแห่งความร่ำรวยอีก! !

ตำแหน่งผู้จัดการร้านแบบเธอ ปีหนึ่งได้เงินก็แค่สามแสนหยวนเท่านั้น สิบปีสามล้าน สามสิบปีถึงจะถึงสิบล้าน เท่ากับว่าเธอได้รับเงินเดือนของอีกครึ่งชีวิตมาแล้ว

ไม่ต้องห่วงเรื่องถูกเลิกจ้าง ไม่ต้องทนเจ้านายด่าอยู่ทุกวี่วัน ไม่ต้องห่วงเคพีไอของแต่ละเดือน ได้ลาพักร้อนแบบมีเงินเดือนสามสิบปี หลังสามสิบปีก็เกษียรได้เลย แล้วใครจะไม่ทำ!

ผู้จัดการร้านเดินไปส่งซูลั่วด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นก็ปิดม่านลงอย่างมีความสุข ลาออก กลับบ้าน!

【เถ้าแก่! สวัสดีปีใหม่ ~~ฉัน! ขอ! ลา! ออก!】

（เถ้าแก่ “? ?”）

**

กู้ชีชีที่อุ้มลูกน้อยอยู่บนรถ ตอนนี้อารมณ์ดำดิ่งเป็นอย่างมาก

“แม่เองก็รู้ว่าไม่ต้องไปสนใจสายตาของคนอื่น แต่ว่าแม่...แม่ก็ยังทำไม่ได้...”

กู้ชีชีเริ่มที่จะสะอึกสะอื้น เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้ เธอรู้สึกว่าทุกวันนี้แต่ละวันมันช่างมืดมน

หาคุณค่าในตัวเองไม่เจอ ทุกเรื่องทที่พยายามทำก็ทำได้ไม่ดี