ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1434

ซู่เป่ามองฉู่ชีชีด้วยสายตาเย็นชา

ฉู่ชีชีจำซู่เป่าได้ พูดด้วยความโกรธว่า “แกนี่เอง...”

แต่ทันใดนั้นก็ต้องตกตะลึง “แกมองเห็นผีเหรอ”

ซู่เป่าคิดว่าเธอจำได้ว่าก่อนตายซู่เป่าเป็นคนพาเธอไปตายที่อื่น

จึงคิดในใจว่าการควบคุมมิติเวลาของฉันยังไม่สมบูรณ์เหรอ

แต่กลับได้ยินฉู่ชีชีพูดว่า “เธอเป็นหลานสาวของพี่ซู”

ซู่เป่า “...”

ฉู่ชีชีตาแดงก่ำ พูดเสียงแข็งกร้าวว่า “เมื่อกี้เธอเป็นคนขวางฉันใช่ไหม หลีกให้ฉันเข้าไป”

“ตอนนี้ฉันเป็นผีอาฆาต ถ้าไม่หลีกฉันจะเอาชีวิตเธอ”

ฉู่ชีชีส่งเสียงกรีดร้องอันน่ากลัว แล้วเล็บของเธอก็ยาวขึ้นสิบเซนติเมตร พร้อมกับมีเลือดแดงสดไหลออกมาจากคอ ทำให้ชุดซิ่วเหอที่เธอใส่มีสีแดงขึ้นไปอีก

ดวงตาทั้งสองแทบจะถลนออกมา

เธอคิดในใจว่าคงจะทำให้เธอตกใจจนช็อคตายไปเลย?

ทว่าซู่เป่ากลับมองเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย เสี่ยวอู่โผล่มาจากไหนไม่รู้ จู่ๆ ก็ตบหน้าฉู่ชีชี

“อ่าจ๊าก!” เสี่ยวอู่กระพือปีกใส่หน้าฉู่ชีชี แล้วหมุนตัวกลับอย่างเท่ จากนั้นบินมาเกาะที่ไหล่ของซู่เป่า

“เป่า ฉันหล่อไหม” เสี่ยวอู่พูดเสียงหวาน “ฉันมีพลังพิเศษนะ เธอรู้ไหมว่าอะไร”

ซู่เป่าให้ความร่วมมืออย่างเคยชิน “อะไรเหรอ”

เสี่ยวอู่ “ฉันชอบเธอมากเป็นพิเศษไง”

ซู่เป่า “อุ้ยแหนะ”

ฉู่ชีชี “...”

อสูรน้อยก็โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มองเสี่ยวอู่ตาปริบๆ แล้วพุ่งเข้าใส่ฉู่ชีชีอย่างแรง จากนั้นกลับมามองเสี่ยวอู่อย่างคาดหวัง

เสี่ยวอู่สะบัดขนนกบนหัวตัวเองที่มีอยู่สองสามเส้นแล้วพูดว่า “แกรู้ไหมว่าฉันชอบเสื้อผ้าแบบไหน”

อสูรน้อย “จ๊ากๆ??”

เสี่ยวอู่ “ฉันแบบที่เธอควบคุมฉัน”

อสูรน้อย “จ๊ากๆ!”

ฉู่ชีชีที่ลุกขึ้นมา ซึ่งใบหน้าที่เปื้อนเปรอะ “???”

อะไรกันเนี่ย!

“คิดไม่ถึงเลยว่าเธออายุแค่เนี้ยจะมีสัตว์เลี้ยงที่เก่งขนาดนี้ตั้งสองตัว” ฉู่ชีชีมองดูซู่เป่าด้วยสายตาอันดุร้าย “แต่ยังไม่พอหรอกนะ ฉัน...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ และยังมองไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น

ก็ถูกเหวี่ยงลอยออกไปเสียแล้ว

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่การตบแบบง่ายๆ เหมือนสองครั้งนั้นแล้ว แรงอาฆาตในตัวของฉู่ชีชีถูกตบจนสลายหายไป กลายเป็นผีร้ายธรรมดา

เธอตะโกนร้องด้วยความตกใจ “แก แก”

ซู่เป่าแสยะยิ้ม “แกอะไร ถ้าไม่เกิดใหม่ คุณก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

“ก่อนตายก็รนหาที่ตาย ตาแล้วยังไม่ไปสู่สุขติ ไปเกิดใหม่ก็ไม่มีประโยชน์... ไม่สู้ให้ฉันทำให้วิญญาณเธอแตกดับสลายไปเลยดีกว่า”

ซู่เป่ายกมือขึ้น แกล้งทำเป็นจะตบเธอให้กระเด็น

ฉู่ชีชีตกใจมาก เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับบรรพบุรุษตัวน้อยอันเป็นที่รักของตระกูลซู แต่คิดไม่ถึงว่าจะเก่งกาจขนาดนี้

เมื่อหานหานเห็นดังนั้นก็ได้แต่กลืนคำว่า ‘ฉันก็ด้วยๆ’ ลงไปในลำคอ

ซูเหอเหวินมีสีหน้าเรียบเฉย ดูเหมือนจะเป็นห่วงการเรียนของน้องๆ จริงๆ

แต่จริงๆ แล้วในใจเขาคิดว่า เฮ่อ เขาไปไม่ได้ ก็จะรั้งพวกน้องๆ ให้อยู่ด้วยกัน ไม่ให้ใครได้ไปสักคน

เสี่ยวสวินสวินกอดซู่เป่าพลางร้องไห้น้ำตาไหลพราก “ไปกับพี่ สวินสวินไปกับพี่”

ซู่เป่าหอมเขา และกระซิบกับเขาว่า “โอ๋ เสี่ยวสวินสวินฟังนะ จะต้องช่วยพี่ดูแลคุณย่าให้ดีๆ นะ”

เสี่ยวสวินสวินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เขาไม่มีอะไรจะให้เธอ เกาหัวอย่างร้อนใจ สุดท้ายก็กำผมตัวเอง แล้วดึงออกมาหลายเส้น จากนั้นเอาให้ซู่เป่า

นายหญิงซูตกใจ “โอ้โห จะดึงตามอำเภอใจไม่ได้นะ เดี๋ยวโตขึ้นจะหัวล้าน”

เสี่ยวสวินสวินชูเส้นผมขึ้นอย่างดื้อรั้น

ซู่เป่ารับเอาเส้นผมด้วยความขำขันปนเอ็นดู แล้วเก็บอย่างทะนุถนอม “ขอบใจนะเสี่ยวสวินสวิน”

เสี่ยวสวินสวินถึงโบกมือให้เธออย่างดีใจ

“บายๆ พี่ โชคดีพี่”

มู่กุยฝานพูดแหย่ว่า “เธอให้ของที่ไม่มีประโยชน์ทำไม เอาขวดนมของเธอให้พี่สาวดีไหม”

เสี่ยวสวินสวินส่งเสียงเชอะ มักรู้สึกว่าตาแก่นี่เป็นคนไม่ดี คุณยายบอกว่าต้องเรียกเขาว่าอาเขย

เชอะ ไม่เรียกหรอก

อีกอย่าง สิ่งที่เขาให้ไปก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์

เขามีลางสังหรณ์ว่าพี่สาวอาจต้องใช้มัน