ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1435

ตอนนี้ซู่เป่าเรียนรู้การควบคุมมิติเวลาได้แล้ว

ไม่จำเป็นต้องผ่านจุดหลายจุด โดการตั้งจุดปลายทางค่ายกลส่งตัวอีกด้านไว้ที่โลกมนุษย์ถึงจะสามารถส่งตัวมาที่โลกมนุษย์

ดังนั้นกลับไปครั้งนี้ เธอจึงเอากระจกวิเศษไปด้วย

กระจกวิเศษขี้เหวี่ยงเล็กน้อย และบ่นอยู่ตลอดเวลาว่า “บทจะทิ้ง ก็ทิ้งฉันไว้ที่นี่ตั้งหลายปี...”

ซู่เป่าจับมันยัดใส่ในแหวนทันที

ในแหวน

แท่นหินหนังสือกำลังนอนคิดอะไรอยู่เพลินๆ ทันใดนั้นมันก็เห็นกระจกถูกยัดเข้ามา

“เอ๊ะ เจ้าเพิ่งมาใหม่เหรอ หน้าบูดบึ้งเชียว ถูกบังคับให้เข้ามาโดยไม่เต็มใจใช่ไหม”

กระจกเหลือบมองแวบหนึ่ง “เชอะ สมัยนี้หินพูดได้แล้วเหรอ ตัวประหลาด ข้าต้องอยู่ห่างๆ เข้าไว้”

แท่นหินหนังสือ “ดูเจ้าพูดเข้าสิ ถูกพญายมน้อยจับมาได้ พวกเราไม่ใช่ของวิเศษหรอกหรือ จะเป็นสัตว์ประหลาดได้ยังไง มาเป็นเพื่อนกันเถอะพี่น้อง”

กระจกวิเศษ “...” ไสหัวไปไกลๆ

ซูจิ่นอวี้บอกลานายหญิงอย่างอาลัยอาวรณ์ “แม่คะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ พวกเราจะกลับอีกตอนตรุษจีนค่ะ”

ซู่เป่าเป็นพญายมบาล พวกเขาก็ต้องรักษากฎของยมโลก ไม่สามารถขึ้นมาได้ตามอำเภอใจ

ถ้าไม่เช่นนั้นก็จะสามารถอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลซูตลอดไปได้...

ซูอีเฉินขับรถ ยังคงทำทีไปส่งซู่เป่าเหมือนเมื่อก่อนพร้อมพูดว่า “ขึ้นรถเถอะ”

ป้าอู๋วิ่งออกมา แล้วบ่นจู้จี้ว่า “คุณหนูซู่เป่า อาหารที่ต่างประเทศไม่อร่อยเหมือนที่บ้านเรา ถ้าไม่อยากอาหารก็เอาพวกนี้ออกมากินนะ นี่เป็นแตงกวาที่ฉันกับ นายหญิงช่วยกันดอง”

ซู่เป่าเหลือบมองแวบหนึ่ง แตงกวาดองยังคงสดใหม่อยู่เลย ดูเหมือนคงจะเพิ่งทำเมื่อคืน รสชาตอร่อยกำลังดี

เอาไปเก็บไว้ที่ ตำหนักพญายม เอาไว้กินตอนเบื่ออาหารใน โลกใต้พิภพ

ซูอีเฉินขับรถพาซู่เป่า มู่กุยฝาน และซูเหอเวิ่น แล้วยังมีเสวียนหลิงและเสี่ยวอู่ออกจากบ้านตะกูลซู

ส่วนคนอื่นๆ บนรถที่คนทั่วไปมองไม่เห็นก็จะมีจี้ฉาง ผีขี้ขลาด ผีหลายใจ ซูจิ่นอวี้ และซูอวิ๋นเจา

ทุกคนในบ้านตระกูลซูต่างไม่อยากจาก ซู่เป่า แต่จำต้องส่ง ซู่เป่าจากไปด้วยความโศกเศร้า

มีเพียงซูเหอเวิ่นคนเดียวเท่านั้นที่ดีใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกดีใจที่ตัวเตี้ย

เพราะตัวไม่สูง ถึงจะรวยมากแค่ไหน แต่พอไปถึงโรงเรียนก็ต้องมีคนนินทาลับหลังอยู่ดี

ดังนั้นเขาจึงหยุดเรียนกลางคัน แล้วเรียนด้วยตัวเองที่บ้าน จากนั้นย่องไปสอบแบบเงียบๆ

หนึ่งปีมานี้ เขาเรียนด้วยตัวเองจนถึงเนื้อหามอหกแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะเข้ามหาลัยเร็วเกินไปไม่เป็นเรื่องดี เขาคิดว่าเขาอายุสิบสี่ก็สามารถสอบเข้ามหาลัยได้

รถของ ซูอีเฉินจอดข้างทางที่ไม่มีผู้คนสัญจร ที่นี่ห่างไกล และไม่มีกล้องวงจรปิด

ซู่เป่าเปิดประตูรถแล้วปล่อยให้ เสี่ยวอู่และเสวียนหลิงลงรถ

เสี่ยวอู่ นึกถึงสุนัขจิ้งจอกน้อยที่คาบเอาซากนกน้อยไปก่อนตรุษจีนและพูดว่า “เป่า ฉันต้องไปทำงานแล้วนะ เธอต้องจำฉันให้ได้นะ”

ซู่เป่าอดขำไม่ได้ ดีดหน้าผากน้อยๆ ของมันเบาๆ แล้วพูดว่า “ไปเถอะ ตอนนี้ เสี่ยวอู่เก่งมากแล้ว สามารถทำงานคนเดียวได้ตั้งหลายปี”

เสี่ยวอู่พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แน่นอนอยู่แล้ว งั้นฉันไปนะ… อย่าลืมคิดถึงฉันล่ะ...”

มันมอง อสูรน้อย แล้วถอนหายใจ “ต่อไปฉันก็สอนแกไม่ได้แล้ว เรียนรู้ด้วยตัวเองนะ”

อสูรน้อยมอง เสี่ยวอู่ แล้วมอง ซู่เป่า

ท้ายที่สุดมันก็เลือกอยู่กับ ซู่เป่า

ทำไมท่านอาจารย์ถึงใส่ใจเรื่องของลุงเจ็ดแล้วล่ะ

ซูอวิ๋นเจาพลันพูดว่า “เอ่อ ใช่สิ พวกเราลืมอะไรไปหรือเปล่า”

ผีหลายใจกอดคอโอบไหล่ผีสาวชุดแต่งงาน พลางมองไปรอบๆ แล้วพูดว่า “ไม่มีนะ”

ซูจิ่นอวี้ มู่กุยฝาน และจี้ฉางครุ่นคิดชั่วครู่ ไม่ได้ลืมอะไรจริงๆ

ก่อนออกจากบ้านตระกูลซู นายหญิงซูก็เอาอาหารที่เตรียมไว้ให้ซู่เป่าแล้ว

อย่างอื่นก็ไม่มีอะไร

ซู่เป่าครุ่นคิดอยู่นาน ท้ายที่สุดก็พูดว่า “ไม่ได้ลืมอะไรจริงๆ ค่ะ ลุงใหญ่คะ ลุงกลับไปก่อนเถอะค่ะ”

เพราะซู่เป่าสามารถพาคน “หายตัว” ได้ทันที รถจึงยังคงวิ่งต่อไปหลังจากเสวียนหลิงและเสี่ยวอู่ลงจากรถแล้ว

ถึงแม้ซูอีเฉินจะไม่พูดอะไรตลอดทาง แต่ในใจก็รู้สึกเศร้า เขาขับรถไปพลางพูดว่า “ซู่เป่า ถ้ามีโอกาสกลับมาบ่อยๆ นะ”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างเศร้าใจ “หนูรู้แล้วค่ะลุงใหญ่...”

“ลุงใหญ่คะ พวกเราไปก่อนนะคะ ลุงก็ดูแลสุขภาพด้วย”

ซูอีเฉินพยักหน้า “จ๊ะ”

ซูอีเฉินขับรถอย่างเงียบๆ ผ่านไปไม่นานก็ไม่มีเสียงใดๆ ในรถ

ในรถเงียบสนิทหลังพวกซู่เป่าจากไป

มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ลามอยู่ในใจของซูอีเฉิน ทั้งฝืนใจและเศร้าใจ

รถค่อยๆ ขับไปข้างหน้า ที่นี่ ซูอีเฉินและซู่เป่าจากไปคนละทิศทาง

เหมือนกับเวลาที่เดินหน้า ไม่มีวันหวนกลับ