ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1436

ดินแดนดินขี้เถ้า

อู่ชางนั่งขัดสมาธิอยู่บนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ และหลับตาบำเพ็ญ

จู่ๆ ภาพด้านหน้ากระพริบ จากนั้นก็มีคน/ผีเป็นกลุ่มก็ปรากฏด้านหน้ามัน

ดวงตาของซู่เป่าหยีลง “ไง อู่ชาง เจอกันอีกแล้ว”

สัญญาณเตือนในใจอู่ชางดังขึ้น

พวกเธอมาทำอะไรกัน คิดจะขุดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไปอีกแล้วเหรอ

ซู่เป่ามองสิ่งที่มันคิดออก จึงเอ่ยพูด “ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราไม่ได้มาขุดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ก็แค่มาเยี่ยมเยียนเพื่อนเก่าน่ะ”

อู่ชางก็ยังคงไม่เชื่อ และมองพวกเธออย่างหวาดระแวง

ซู่เป่าหยิบปลาอบแห้งออกมาหนึ่งลัง “เพิ่งผ่านปีใหม่ไป คุณยายตากปลาไว้เยอะเลย ท่านฝากฉันเอามาให้น่ะ”

ประโยคนี้ซู่เป่าไม่ได้โกหก เดิมทีเมื่อนายหญิงซูไม่มีอะไรทำก็จะตากแตงกวาดองบ้าง ตากปลาบ้าง

เมื่อนานๆ ไปจึงสะสมไว้เป็นจำนวนมาก

ตอนซู่เป่ามาคุณยายบอกจริงๆ ว่าหากมีเวลาก็เอาปลาตากแห้งไปให้เหล่าแมวเหมียว

มู่กุยฝานเอ่ยต่อ “พวกเราก็แค่…มาเก็บกิ่งไม้…จริงๆ นะ”

อู่ชาง “……” ไม่พูดว่าขโมยเลยล่ะ

มู่กุยฝานย่อตัวลง กวักมือเรียกแมวตัวหนึ่งที่กำลังวิ่งมา “อ้าว เจ้าทรพี แกก็อยู่เหรอ”

เจ้าทรพีได้กลิ่นปลาตากแห้งมาตั้งแต่ทิศไกล เพื่อให้ได้ปลามากขึ้น มันถูที่ฝ่ามือของมู่กุยฝานอย่างไว้หน้า จากนั้นก็ไปถูขาของซู่เป่า

“เจอกันอีกแล้วมนุษย์ ไม่ได้เจอกันนานเลยมนุษย์” เจ้าทรพีแนบติดขาของซู่เป่า “มาตั้งไกล ไม่มีของขวัญเลยเหรอ อั่งเปาของเราล่ะ”

ซู่เป่าสามารถฟังสิ่งที่มันพูดออก เธอจึงเอาปลาทั้งลังในมือของเธอให้มันทันที

เจ้าทรพี “!!!“

ยกลังแล้ววิ่งทันที

อู่ชาง “……”

บ้าเอ้ย…นี่ข้าโดนตัดหน้าหรือ

แต่ให้ถูที่ขาของเธอแล้วร้องเหมียวๆ น่ะ ข้าไม่ทำแน่

อู่ชางบิดหน้าหนี

แต่ก็เพราะเรื่องนี้ ในที่สุดมันก็เชื่อแล้วว่าเหล่าซู่เป่าแค่มาเยี่ยมเยียน

เพิ่งคิดเช่นนี้ ก็ได้ยินซู่เป่าพูดต่อ “พวกเราจะไปแล้วนะ…”

อู่ชางลุกขึ้นโดยสัญชาตญาณ…

ซู่เป่า “จริงด้วย ฉันอยากช่วยเพื่อนคนหนึ่งของลุงเจ็ด เพื่อนคนนั้นต้องการต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เพื่อก่อร่างหยินใหม่ พวกแกช่วย…“

ขนของอู่ชางพองฟู่ขึ้นมาทันที “ไม่ได้!”

มันว่าแล้วว่าพวกเธอไม่ได้มีเจตตาดี

ยังจะบอกอีกว่าแวะมาให้ปลาตากแห้ง หลอกแมวชัดๆ!

ซู่เป่าโบกมืออย่างเขินอาย “ไม่ พวกเราต้องการแค่กิ่งไม้ก้านเดียว ก้านเดียวเท่านั้นจริงๆ”

มู่กุยฝาน “ไม่ขุดต้นไม้ รับรองว่าเอาแค่ก้านเดียว”

จี้ฉาง “เจ้ามิเชื่อใจพวกเขา งั้นมิเชื่อใจข้าอีกงั้นหรือ”

ผีขี้ขลาดยิ้มอย่างอ่อนโยน “เอาน่า เด็กน้อยไม่เคยพูดโกหก เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้บอกว่าจะขุดนี่นา”

**

ซู่เป่าส่งคุณพ่อ คุณแม่ ท่านอาจารย์ เหล่าผีและเหล่าพี่ๆ ถึงที่ยมโลก

เธอเปลี่ยนชุด ปั๊มตราลงบนเอกสาร

รูปปั้นเทพท่องราตรีในตำหนักพญายมรูปนั้นในที่สุดก็กระพริบแสงมืด เสื้อผ้าธรรมดาบนตัวซูเหอเวิ่นกลายเป็นชุดเทพท่องราตรีโดยฉับพลัน

ตอนนี้ เทพท่องราตรีกำลังกลับมาแล้ว

ซูเหอเวิ่นรู้สึกเพียงในใจมีเสียงซ่าๆ คล้ายกับมีน้ำบ่อไหลผ่าน และเขาก็รู้กฎระเบียบในโลกใต้พิภพนี้อย่างละเอียดทุกอย่างโดยไม่รู้ตัว

เทพท่องราตรี หรือเทพการลาดตระเวนเวลายามดึก จะคอยสลับเวรกับเทพทิวากร เฝ้ามองความดีและชั่วในโลกมนุษย์

“ฮ่าๆ ฉันได้งานแล้ว” ซูเหอเวิ่นตื่นเต้น “จะไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย!”

ซู่เป่าที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พญายมเอ่ยถามขึ้น “ไม่ถามเงินเดือนและสวัสดิการก่อนเหรอ”

ซูเหอเวิ่นโบกมือ “ฉันไม่สนใจของพวกนี้”

ซู่เป่าตั้งใจพูดต่อ “คือแบบนี้ ยมโลกจะจ่ายเงินเดือนด้วยแต้มบุญหยิน หากแต้มบุญหยินเพียงพอ สามารถใช้คุ้มครองรักษาครอบครัวในโลกมนุษย์ได้ นอกจากนี้ ผีข้าราชการลำดับต้นๆ ในตำหนักที่ห้าจะมีโบนัสเป็นหินสีชาดให้เดือนละเม็ด หินสีชาดสามารถเพิ่มความสามารถให้กับผีบำเพ็ญ และผีขุนพล…”

ในยมโลกตอนนี้ มีผีตนไหนบ้างที่ไม่รู้ว่าโบนัสและสวัสดิการของผีข้าราชการลำดับต้นๆ ของตำหนักที่ห้านั้นดี

พวกเขาต่างอยากมาทำงานในตำหนักที่ห้า ตำหนักที่ห้าเป็นอันดับหนึ่งของตำหนักทั้งสิบได้เพราะความสามารถล้วนๆ ตอนนี้ก็ยังนำโด่งเป็นอันดับหนึ่งด้านสวัสดิการตอบแทนอีก

ซูเหอเวิ่น ‘ยกเลิกข้อความ’

เขารีบเอ่ยพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ถ้าเป็นแบบนี้ต้องรับเงินเดือนอยู่แล้วสิ เงินน่ะไม่ใช่ประเด็น ฉันแค่อยากมีความเป็นพิธีในการทำงานมากกว่า…“

มุมปากของจี้ฉางกระตุก

เปลี่ยนสีหน้าไวชะมัด!