ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 145

อวี๋เซินเหมี่ยวสิ้นหวังมากจนเขาแทบจะไม่มีแรงที่จะพูด

อี้ปินพูดอย่างหมดหวัง “เชอร์รี่น้อย ทำไมพวกเราถึงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ ที่เธอเพิ่งพูดไปหมายความว่าไง...”

ขณะนี้หลินเสวี่ยอิงรู้สึกร้อนรนเหมือนไฟลนก้น

“ไม่ใช่นะ อี้ปิน…พ…พวกนายฟังฉันพูดก่อน…”

อวี๋เซินเหมี่ยว อี้ปินและโจวเซียวยืนอยู่หน้าหลินเสวี่ยอิงพร้อมกันทั้งสามคน เมื่อมองดูท่าทีอันร้อนรนของเธอ ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังโกหก

โจวเซียวมองไปยังอี้ปิน “นายก็คืออี้ปินสินะ คุณเองใช่ไหมที่ตามรังควานเชอร์รี่น้อย”

อี้ปินพูดด้วยความตกใจ “โจวเซียวเหรอ คุณเองสินะคนที่สะกดรอยตามเชอร์รี่น้อย!”

อวี๋เซินเหมี่ยวหรี่ตามองโจวเซียว "คุณคือโจวเซียวใช่ไหม เชอร์รี่น้อยบอกว่าคุณเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ดูไม่เหมือนเลยสักนิด!"

ทั้งสามคนยืนประจันหน้าและกล่าวหากันไปมา

ละครรักน้ำเน่ายังคงดำเนินต่อไป ขณะนี้มีฉากหนึ่งที่ปรากฎขึ้นในหัวของหลินเสวี่ยอิง มีผู้ชายหลายคนกำลังต่อสู้กันเพื่อเธอ และเธอก็ตะโกนห้ามว่า ‘อย่าทะเลาะกันเลยนะ พวกนายไม่ต้องสู้กันหรอก…’

ผีหลายใจที่อยู่บนหัวของเธอ หัวเราะเสียงดังโหยหวยออกมา

หลินเสวี่ยอิงพูดออกมา “อย่าทะเลาะกันเลย อย่าทะเลาะกันเพราะฉันเลยนะ…”

ชายทั้งสามหยุดชั่วขณะและมองไปที่หลินเสวี่ยอิงอีกครั้ง

หลินเสวี่ยอิง "..."

โอ้พระเจ้า นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่ ควรจะวิ่งหนีไปไม่ใช่เหรอ

"ประธานซู ฉัน ฉันคิดว่าฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ ฉันไปก่อนนะคะ..."

หลินเสวี่ยอิงต้องการรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

แต่แฟนหนุ่มของเธอทั้งสามคนกลับขวางกั้นเธอเอาไว้!

“เชอร์รี่น้อย ผู้ชายสองคนนี้เป็นใครกันแน่ วันนี้ต้องพูดให้เคลียร์” อี้ปินกล่าว

ดวงตาของโจวเซียวเต็มไปด้วยความเศร้า "เธอได้เล่าว่าพี่เป็นโรคร้ายแรงแบบนั้นให้เขาฟังจริงๆ หรือเปล่า”

อวี๋เซินเหมี่ยวกัดฟันพูดและกำหมัดแน่น “เชอร์รี่น้อยบอกมาสิว่าทั้งหมดนี่ไม่จริง แล้วฉันจะเชื่อเธอ”

เมื่อคืนเธอยังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่เลย...

อวี๋เซินเหมี่ยวไม่อยากใส่ใจกับเรื่องนี้อีกต่อไป เพราะไม่ว่าอย่างไร ครั้งแรกของเธอก็มอบให้เขาไปแล้ว

เขาสามารถให้อภัยความผิดพลาดครั้งก่อนของเธอได้ ตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะอยู่กับเขาด้วยดี...

หลินเสวี่ยอิงพูดเสียงเบา “พวกคุณ…กำลังทำอะไรกันน่ะ…พวกคุณเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ฉันถือว่าพวกคุณเป็นพี่น้องกันเสมอเลยนะ”

โจวเซียวพูดอย่างสิ้นหวัง “พี่น้องงั้นเหรอ แล้วที่บอกว่าอยากจะแต่งงานกันล่ะ”

พี่น้องแต่งงานกันอย่างนั้นเหรอ

อี้ปินไม่อยากจะเชื่อ “ไม่ได้หรอก พี่น้องประสาอะไร แล้วความสัมพันธ์ลึกซึ้งของเราที่มันเกิดขึ้นล่ะ”

หลินเสวี่ยอิงตกใจมาก เรื่องแบบนี้หยิบขึ้นมาพูดได้อย่างไร!

เธอกำลังจะพูดปกป้องตัวเองเมื่อ แต่อวี๋เซินเหมี่ยวกลับพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ "เป็นไปไม่ได้! เมื่อคืนเธออยู่กับฉันเพียงคนเดียว...ฉันสาบานได้เลยว่าเมื่อคืนเธอมีอะไรกับฉัน...เธอยังบริสุทธิ์อยู่! "

โจวเซียว “…”

อี้ปิน “…”

พวกเขาสองคนรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ ม้าเป็นหมื่นๆตัววิ่งวนเข้ามาอยู่ในหัวของพวกเขา

“เธอ…”

ทั้งสองจ้องไปที่เสวี่ยอิงชั่วขณะ และใช้เวลาสักพักกว่าจะได้สติกลับคืนมา

โจวเซียวพูดขึ้นมา “ตอนเชอร์รี่น้อยอยู่กับฉัน เธอก็ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่”

อี้ปินกำมือแน่น “ฉันก็ด้วย…”

ไม่ว่าจะโง่แค่ไหน พวกเขาก็ยังเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่แปลกใจเลย หลังจากที่เธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งครั้งแรกกับพวกเขา เธอก็ปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธ์ครั้งต่อไป

พวกเขาอดทนจนถึงขีดจำกัดแล้ว ที่ได้จากเธออย่างมากสุดก็แค่ความกระชุ่มชวยหัวใจกับคำพูดหวานๆ ที่แสนจะว่างเปล่า…ในตอนนั้น

พวกเขาคิดว่าเธอแสนจะไร้เดียงสาและขี้อาย

ไม่คิดเลย แม้แต่สิ่งนี้ก็เป็นของปลอม

อวี๋เซินเหมี่ยวมองไปที่หลินเสวี่ยอิงด้วยความผิดหวัง

ถึงตอนนี้ ก็ยังมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ เธอเหยียบเรือสามลำงั้นเหรอ

พวกเขาถูกเธอตลบหลังโดยสิ้นเชิง พวกเขาที่เคยคิดว่าเธอไร้เดียงสาและน่ารัก กลับกลายเป็นว่าเป็นพวกเขาที่ไร้เดียงสาเสียเอง

โจวเซียวรู้สึกเหนื่อยมาก ถอยหลังหนึ่งก้าว ดวงตาของเขาแสดงความมุ่งมั่น "ในเมื่อเราเป็นแค่เพื่อนกัน ถ้าอย่างนั้นวันนี้ทุกอย่างก็จะจบลงที่นี่ ดูแลตัวเองดีๆ ก็แล้วกัน"

หลังจากพูดจบเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

จู่ๆ หลินเสวี่ยอิงก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกฉีกเป็นชิ้นๆ และตะโกนว่า "พี่โจวเซียว!"

โจวเซียว หยุดไปสักพักและไม่หันกลับมามอง

เขาหายเข้าไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว

ฉากเศร้าและเพลงต่างๆ กำลังปรากฎขึ้นมาในหัวของหลินเสวี่ยอิง ‘♫ แม้ฉัน จะเข้าใจแล้วทุกๆ อย่าง แต่ไม่เคยมีเลยสักทาง ที่จะหยุดให้เธอไม่ไป ♫’

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเสียดายและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับหัวใจถูกบีบ

ฮือ ฮือ!

คนที่ปฏิบัติต่อเธออย่างดีที่สุดและรักเธอมากที่สุดคือโจวเซียว เธอไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นโจวเซียวที่ตัดสินใจเด็ดขาดที่สุด!

หลินเสวี่ยถือโอกาสนี้ไล่ตามเขาและวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้พร้อมๆ กัน

อี้ปินคว้าข้อมือของเธออย่างแรงและดึงเธอกลับมา "เชอร์รี่น้อย ทำไมถึงจะไม่ออกไปโดยไม่อธิบายอะไรเลยสักคำ เธอยังปล่อยเขาไปไม่ได้ใช่ไหม!"

อวี๋เซินเหมี่ยวคว้าข้อมืออีกข้างของหลินเสวี่ยอิงขึ้นมาทันที “เชอร์รี่น้อย คนที่เธอรักที่สุด สรุปคือใครกันแน่!”

อี้ปิน “โจวเซียวไม่อยู่แล้ว เธอจะเลือกเขา หรือเลือกฉัน”

อวี๋เซินเหมี่ยวจ้องมองไปที่หลินเสวี่ยอิง

นายหญิงซูตกใจมาก

หนุ่มสาวสมัยนี้...เกิดเรื่องอื้อฉาวขนาดนี้ยังรับได้อีกเหรอ

ขนาดได้เห็นใบหน้าที่ซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากของหลินเสวี่ยแล้ว ยังเลือกที่จะให้อภัยเธออีกเหรอ

จู่ๆ นายหญิงซูก็นึกขึ้นได้ว่าเธอแก่แล้ว เธอคงจะไม่เข้าใจ...

สำหรับหลินเสวี่ยอิง ในหัวของเธอยังคงพึมพำ

จะทำอย่างไรดี

พวกเขาทุกคนต้องการต่อสู้เพื่อเธอ

เธอร้อนรนใจมาก เธอรักพวกเขาทั้งหมด เธอเลือกไม่ได้จริงๆ !