ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1450

ในจิตเทพของซู่เป่า ปรากฏสิ่งของยั้วเยี้ย

ของเหล่านี้ไม่รู้ว่าเป็นหนอนหรือเป็นสัตว์กันแน่ แวบแรกที่มองไปเหมือนสิ่งมีชีวิตต่างดาว ที่มีขนาดใหญ่

เธอรีบเรียกอสูรน้อยออกมา

“สิ่งเหล่านี้คืออะไร…แกรู้จักไหม” ซู่เป่ากดเสียงให้ต่ำถึงขีดสุด

อสูรน้อยเองก็มึนงง มันเข้าและออกน้ำเต้าวิญญาณอีกที ก็มาปรากฏในจิ่วโยวเลย

“จ้ากๆ…”

ซู่เป่าเข้าใจอย่างรวดเร็ว

นี่คือหนอนจันทรา เหมือนหนอนฉบับมนุษย์ต่างดาว หลังโตจะมีขนาดประมาณวัวเด็กตัวหนึ่ง

ความรู้สึกของพวกมันเชื่องช้าเป็นอย่างมาก ดวงตาก็เหมือนเป็นเพียงของประดับ…เพราะมันมองไม่เห็น

แต่ทุกครั้งที่ดวงจันทร์ปรากฏ พวกมันจะถูกดึงดูด และมุดออกมาจากในดินเป็นฝูง

ขมับของซู่เป่ากระตุกตุบๆ เธอมองไปทางท้องฟ้าโดยสัญชาตญาณ ก็ไม่เห็นจะมีดวงจันทร์ปรากฏ

ทำไมพวกมันจึงยกฝูงล้อมเข้ามาล่ะ หรือบนตัวเธอมีดวงจันทร์เหรอ

ซู่เป่ารู้สึกประหลาดใจ แต่ช่วยไม่ได้ เธอได้แต่หาวิธีออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน

ซู่เป่าคิดเพียงเวลาพริบตา เงาคนดำและหนอนทั้งหมดเมื่อครู่ต่างตะครุบเข้ามาหาเธอหมด

ที่โชคดีคือ ซู่เป่าพบว่าเธอสามารถใช้วิชาได้แล้ว

“หยุด!”

เพิ่งสิ้นเสียงซู่เป่า เวลาก็หยุดนิ่ง เธอรีบวาปทันที ใช้การควบคุมมิติให้ตนเองออกจากใจกลางการถูกล้อม

เนื่องจากเธอรู้จักจิ่วโยวไม่มากพอ เธอจึงไม่กล้าวาปมั่ว อีกอย่างความสามารถของเธอตอนนี้ก็มีจำกัด การควบคุมเวลาและมิตินั้นยากกว่าการใช้จิตเทพ เธอไม่สามารถวาปไปเรื่อยๆ และไม่สามารถหยุดเวลาโดยสิ้นเชิงได้

สองวินาทีต่อมา วิถีเวลาหมดลง ซู่เป่าปรากฏตัวอยู่อีกด้าน และเหยียบหัวหนอนตัวหนึ่งไว้พอดี

“……”

โชคดีที่อสูรน้อยร้องหอนทีหนึ่ง จากนั้นกลืนหนอนเข้าไปทันที

ซู่เป่ารีบหยุดเวลา วาปต่อ…เธอค่อยๆ ออกไปได้ด้วยวิธีนี้ด้วยความระมัดระวัง

“จิ่วโยวน่ากลัวมากเลย” ซู่เป่าพูดเองเออเองอย่างร้อนใจ

อสูรน้อยเห็นด้วย

แต่ที่ซู่เป่าบอกน่ากลัวไม่ใช่เพราะหนอนเหล่านั้น แต่เพราะเธอพบว่าเมื่ออยู่ในจิ่วโจวแล้ว วิถีฟ้าดินและยมโลกนั้นแตกต่างกันเล็กน้อย

หากยมโลกเป็น “แดนมนุษย์“ เช่นนั้นจิ่วโยวเหมือนเป็น “โลกใต้พิภพ” อีกแห่ง ที่ลึกและกว้างขวางยิ่งกว่า

ทุกอย่างนี้ไม่เหมือนกับที่เธอคิดเล็กน้อย เธอคิดว่ายิ่งต่ำจะยิ่งลึก พื้นที่น่าจะเล็กกว่าเดิม คล้ายกับโลกเล็กๆ ที่ยังไงก็ไม่ใหญ่ไปกว่ายมโลก

ไม่คิดว่าจะตรงกันข้าม

ซู่เป่าหนีจากการโอบล้อมของฝูงหนอน เธอรีบถอนหายใจหลายที แต่แล้วเงาคนเหล่านั้นกลับพุ่งมาหาเธออีกแล้ว

ซู่เป่ากัดฟัน แม้จะไม่รู้ว่าด้านนอกของจิ่วโยวที่แสนกว้างขวางจะเป็นสิ่งใด แต่เธอตัดสินใจที่จะออกไปก่อน

เวลาหยุดนิ่งอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอควบคุมมิติให้บิดเบือน เธอใช้พลังอย่างสุดความสามารถ วาปออกมาหลายพันลี้

แต่ยังไม่ทันยืนนิ่งก็ได้ยินเสียงคำรามที่สนั่นฟ้าดิน แรงกระทบรุนแรงชนเธอจนกระเด็นออกไป…

ปึ้ง

ซู่เป่ากระแทกกับกระดูกขาวโพลนขนาดใหญ่สีขาว กระดูกทรงแหลมแทงจนเครื่องในเธอเคลื่อนย้าย ซู่เป่าอุทานเสียงต่ำออกมาอย่างอดไม่ได้

โชดดีที่กระดูกนี้ใหญ่มาก มิเช่นนั้นเธอคงถูกแทงทะลุร่างไปแล้ว…

ซู่เป่าไม่มีกำลังต่อต้านแม้แต่นิด เงาดำขนาดใหญ่นั้นได้พุ่งเข้ามา เธอได้แต่ควบคุมเวลาอย่างสุดความสามารถ วินาทีนี้เวลาหยุดนิ่ง

เวลาสองวินาที เธอหนีไปด้วยพร้อมหันกลับไปมองอย่างเร่งรีบ ในที่สุดก็เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน…มังกรทมิฬขนาดยักษ์

ก่อนหน้านี้ ซู่เป่าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกนี้จะมีมังกรอยู่จริง

แต่เธอหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ

จบเห่ยิ่งกว่าเดิมอีก

ที่ซวยที่สุดคือ เพราะการควบคุมเวลาและมิติอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้เธอหมดกำลังลง พลังหยินสีม่วงในจุดตันเถียนก็หมดเกลี้ยงแล้ว

แต่เธอเพิ่งจะถึงจิ่วโยวเองนะ!