ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1449

เดิมทีซู่เป่าคิดว่าการไปจิ่วโยว แค่มุดผ่านช่องนี้ไปก็ถึงแล้ว

แต่ไม่คิดว่าช่องนี้มันจะ...

ซู่เป่าข่มความเจ็บปวด หยิบถังขนาดยักษ์ที่เต็มไปด้วยน้ำบึงเหน็บหนาวออกมา และแช่ตนเองลงไป

บาดแผลบนร่างเจ็บปวดเป็นอย่างมาก นอกจากอดทน ซู่เป่าไม่มีวิธีที่ดีกว่านั้น

จนเธอกลืนยาไปหลายเม็ด เลือดเนื้อของเธอจึงเพิ่งฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และกลับไปเป็นเช่นเดิม

ซู่เป่าแช่อยู่ในน้ำบึงเหน็บหนาว เธอลองสัมผัสดูดีๆ และรู้สึกตะลึงอีกครั้ง เจดีย์นี้เป็นเจดีย์อะไรกัน เก่งกาจขนาดนี้เชียว

อดทนถึงห้านาทีแล้วยังไม่พังทลายลงอีก...แม้ด้านนอกจะถูกกัดเซาะไปเล็กน้อย แต่ยังคงตั้งตระหง่าน

ซู่เป่าเก็บถังใบใหญ่และน้ำบึงเหน็บหนาว เธอใส่เสื้อชุดใหม่ เธอไม่รู้ว่าจะผ่าน “ช่องประตู” นี้ไปได้เมื่อไร หากไปถึงอีกด้านแล้วมีคนรุมล้อมอยู่ คงน่ากลัวมากถ้าเธอกำลังเปลือยกาย...

คิดไปคิดมา เธอจึงหยิบเสื้อครอบครัวที่ซื้อเมื่อไปช็อปกับท่านบรพบุรุษและคุณลุงเจ็ดออกมา

เสื้อนี้คล้ายกับเสื้อขนนก แต่วัสดุไม่เหมือนกัน น่าจะแข็งแรงกว่าเสื้อทั่วไปหน่อย

เวลานี้เองเจดีย์สั่นคลอนขึ้นอย่างแรง

ในใจซู่เป่ารู้สึกดีใจ เมื่ออยู่ในหลุมดำทุกอย่างต่างถูกกลืนกิน และอยู่ในสภาวะที่ค่อนข้างแน่นิ่ง มีการสั่นคลอนบ่งบอกถึงมีโอกาสพลิกผลัน

เธอจีบมือทำนาย กำลังจะได้ออกไปแล้ว

ซู่เป่ารีบส่งจิตเทพออกไป แต่จิตเทพก็ถูกกลืนกินอย่างรวดเร็ว

เมื่อครู่เธอลองปล่อยจิตเทพมาโดยตลอด ดังนั้นเธอจึงรับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่า บัดนี้ พลังที่กลืนกินจิตเทพนั้นอ่อนแอลงไม่น้อย

เธอจะได้ออกไปแล้วจริงๆ

แครก...

เวลานี้เองเจดีย์เองก็เริ่มจะทนไม่ได้แล้ว มันแตกเป็นรอยร้าว

ซู่เป่าก็ยังคงเสียดาย ของศักดิ์สิทธิ์ที่ดีขนาดนี้เสียหายไปเยอะเชียว หากด้านหลังมีอันตรายที่ต้องพึ่งพามันอีกล่ะ

ในสถานการณ์ที่เธอสามารถต่อต้านได้ไม่กี่นาทีนั้น ซู่เป่าเลือกที่จะสลับเวรกับเจดีย์ เธอเก็บเจดีย์กลับมา และเดินออกไปด้านนอก

ยังคงมีแต่ความมืด แต่ไม่นานนักซู่เป่าก็พบว่าจิตเทพของเธอสามารถหยั่งออกไปได้แล้ว

เริ่มจากสิบเซ็น ภายใต้ความมานะของเธอ กลายเป็นระยะครึ่งเมตร หนึ่งเมตร สิบเมตร...

รอบด้านมีลมแรงกรรโชก ในลมมีไรหินหรือบางอย่างที่แหลมคมมากๆ ซ่อนอยู่ กรีดจนร่างของซู่เป่าเต็มไปด้วยบาดแผล และอาบไปด้วยเลือดสดอีกครั้ง

โชคดีที่ตอนนี้สามารถใช้จิตเทพได้ ซู่เป่าจึงใช้จิตเทพเป็นเกราะป้องกัน ปกป้องตนเองเอาไว้ มิเช่นนั้นเสื้อผ้าบนร่างเธอคงถูกกรีดขาดอีกครั้ง

เบื้องหน้ามีแสงสลัวปรากฏ

ซู่เป่าเร่งความเร็ววิ่งพุ่งเข้าไป

ไม่นานนักเธอก็สัมผัสถึงกลิ่นไอที่แตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง...กลิ่นไอที่ไม่มีทั้งในแดนนรกและแดนมนุษย์

จากนั้นเรียกอสูรน้อยและลำแข้งออกมาถาม ดูว่าพวกมันรู้จักจิ่วโยวบ้างไหม

แต่เธอไม่มีโอกาสแม้แต่นิด

จู่ๆ ตรงหน้าเธอก็มีเงาดำวิ่งผ่าน

ใบหน้าซู่เป่าเจ็บแปร๊บ และไหลออกมาเป็นรอยเลือด หากเธอหลบช้ากว่านี้ ที่หล่นลงมาคงเป็นหัวของเธอแล้ว

“ใครกัน” ซู่เป่าเอ่ยถามเสียงต่ำ และปล่อยจิตเทพออกไปทั้งหมด

รอบด้านเงียบสงัด

หากไม่ใช่เพราะจิตเทพของซู่เป่าเก่งกาจพอ เธอคงหาเงาดำที่หลบอยู่ทิศไกลไม่เจอ

เงานั้นเป็นเงาคน...

ในจิ่วโยวมีคนเป็นงั้นเหรอ

ซู่เป่ากลั้นหายใจ แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเงาดำนั้น มองไปทิศอื่นอย่างหวาดระแวง

ทิศอีกด้านมีเสียงซู่เบาๆ ซู่เป่ารู้สึกปวดหัว ยังไม่รู้เลยว่าเงาดำนั่นคืออะไร ตอนนี้กลับมาอีกอันเหรอ

ไม่สิ อีกหลายๆ อันเลยล่ะ

ในจิตเทพของซู่เป่า รู้ตัวอย่างรวดเร็วว่าเธอถูกล้อมแล้ว เมื่อเห็นสิ่งเหล่านั้น ซู่เป่ารู้สึกขนหัวลุกเป็นที่สุด