ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1448

[แน่นอนว่าต้องไม่ใช่เจ้านายข้าอยู่แล้ว] ลำแข้งรีบปฏิเสธทันที

[นายท่านข้าไม่มีทางล่ามพระแม่ธรณี แต่เรื่องนี้มันยังไงกันแน่ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน]

โซ่จิ่วโยวผูกอยู่กับฐานของตำหนัก ‘เทียนถิง’ อีกด้านของมันถ่วงลงไปเบื้องล่าง จนเป็นหลุมยวบที่ดำมากๆ

ที่เรียกว่าหลุมยวบเพราะทั้งๆ ที่อยู่ใต้ดินแล้ว แต่ทุกสิ่งที่อยู่รอบด้านกลับถูกดูดเข้าไปในหลุมยวบนี้เรื่อยๆ

ซู่เป่าคิดถึงหลุมดำอย่างอดไม่ได้

อีกด้านของโซ่จิ่วโยวจมดิ่งสู่ใน “หลุมดำ”

เมื่อผ่านหลุมดำนี้ไป อีกด้านจะเป็นจิ่วโยวงั้นเหรอ ซู่เป่าตะลึง “ไหนว่าจิ่วโยวมีเพียงจักรพรรดิชิงหัวคนเดียวที่สามารถเปิดออกได้ไง”

เรื่องนี้เจ้าลำแข้งรู้จริงๆ ซะด้วย

มันเอ่ยตอบ [เมื่อหลายพันปีก่อน นายท่านข้าไปคุยกับจักรพรรดิชิงหัวให้เขาเปิดประตูหลังให้ หรือพูดให้ถูกคือช่องประตู...]

ไม่รู้ทำไม จักรพรรดิชิงหัวก็ตกลงจริงๆ

เดิมทีจิ่วโยวควรปิดตาย ของที่อยู่ในจิ่วโยวนั้นไม่สามารถเอาออกมาได้ สรรพสิ่งที่อยู่นอกจิ่วโยวก็ไม่สามารถเข้าไปได้เช่นกัน

แต่ครั้งนี้จักรพรรดิชิงหัวกลับยกเป็นกรณีพิเศษ

[ที่จิ่วโยวมีเพียงจักรพรรดิชิงหัวที่เปิดออกได้นั้น เพราะว่าเขามีหน้าทีคุ้มครองจิ่วโยว] ลำแข้งเอ่ยขึ้น

[ดังนั้นตามหลักแล้ว เขาต้องห้ามเปิดประตูหลังให้ใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้ที่นี่กลับเปิดอยู่]

ซู่เป่าเข้าใจแล้ว หากคิดตามสิ่งของที่คุณลุงคุณอาทิ้งไว้ให้เธอ มีความเป็นไปได้สูงที่สิ่งนี้จะเป็นประตูหลังที่เปิดเพื่อเธอ

เรื่องนี้แม้แต่พ่อของเธอยังไม่รู้...

“ฉันไม่มีความเข้าใจเกี่ยวกับจิ่วโยวเลย ขอขึ้นไปปรึกษากับคุณพ่อก่อน”

ซู่เป่าระมัดระวังเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจที่จะย้อนกลับไปปรึกษากับคุณพ่อก่อน เวลานี้เองกลับมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น

จู่ๆ “หลุมดำ” ก็ระเบิดพลังออกมา ดูดกลืนซู่เป่าเข้าไปในทันที

เร็วจนซู่เป่าไม่มีแม้กระทั่งโอกาสที่จะควบคุมมิติ

เบื้องหน้ามีเพียงความมืด ความคิดแรกของซู่เป่าคือหนีไป ขอแค่อยู่ในขอบเขตพลังมิติของเธอ เธอสามารถวาปไปที่ใดก็ได้

แต่แล้ว “หลุมดำ” ตรงหน้ากลับสามารถข่มทุกสิ่งอย่างเอาไว้ ไม่เพียงแค่มิติ แต่ซู่เป่าอยากควบคุมเวลา อย่างน้อยกลับไปเมื่อสองวิที่แล้วก็ยังดี...

แต่ก็ไม่สามารถใช้ได้เลย

“แย่ล่ะ” ซู่เป่าจับอสูรน้อยไว้ในเวลาแรก และโยนมันเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ

เธอเองก็อยากหาของบางอย่างมาบัง แต่ลำแข้งเป็นเพียงวิญญาณ ฐานของร่างจริงเทียนถิงยังถูกผูกมัดไว้ ดังนั้นจึงใช้ไม่ได้

เธอเลยผนึกลำแข้งเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ

ทุกสิ่งอย่างรอบด้านต่างถูกดูดกลืน ซู่เป่ารู้สึกลูกกระตาของเธอกำลังถลนออกมา ราวกับกำลังจะแยกส่วนเพราะหลุมดำนี่

จู่ๆ ซู่เป่าก็คิดถึงของศักดิ์สิทธิ์ที่ได้มาจากเทียนถิง หนึ่งในนั้นมีเจดีย์อยู่...

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเจดีย์มันยอมรับเธอไหม

ซู่เป่าไม่สนใจแล้ว เอาออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน เพิ่งคิดได้ดังนี้เจดีย์ก็ปรากฏในมือเธอเลย เธอพยายามปลุกพลังมัน แต่อย่างไรก็ปลุกไม่ได้

สถานการณ์แบบนี้เธอได้แต่ให้จิตเทพบุกรุกเข้าไปในเจดีย์ หากมีวิญญาณอาวุธก็ข่มขู่วิญญาณ หากไม่มีก็ฝืนปลุกขึ้นมา

เพียงแต่เธอปล่อยจิตเทพออกมาไม่ได้

ซู่เป่าไม่กลัว เธอเคยประสบจิตเทพถูกกลืนกินจากนั้นก็ฝึกฝนกลับมาใหม่เมื่อตอนอยู่ในดวงตาปีศาจ ดังนั้นเธอจึงรวบรวมแรงทั้งหมดและปล่อยจิตเทพออกไป

จิตเทพเพิ่งปล่อยออกไปก็ถูกความมืดดูดกลืนทันที ซู่เป่าพยายามต่อ อย่างไรตอนนี้เธอก็เป็นจิตเทพทะเลดาว เพียงพอสำหรับการเอามาเสี่ยงอยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ซู่เป่าแนบเจดีย์ไว้กับหน้าผากของตน จนในที่สุดก็ส่งจิตเทพเข้าไปภายในเจดีย์ได้

วินาทีต่อมา เจดีย์ขยายใหญ่ฉับพลัน และครอบซู่เป่าเอาไว้ด้านใน

ในที่สุดซู่เป่าก็ได้หายใจ เธอจึงเพิ่งพบว่าร่างเธอนั้นเต็มไปด้วยบาดแผล และมีเลือดไหลท่วม

“น่ากลัวมากเลย...ที่นี่คือที่ไหนกัน ประตูหลังที่เสี่ยวสวินสวินในอดีตและจักรพรรดิชิงหัวทิ้งไว้ให้เหรอ”

ไหนบอกว่าเป็นช่องประตูไง

พวกเขาเรียกสิ่งนี้ว่าช่องงั้นเหรอ