ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1447

ซู่เป่าออกจากตระกูลซูในวันถัดมา

เมื่อทุกคนยังไม่ตื่น ซู่เป่าแอบเดินลงบันได มองดูเสี่ยวสวินสวินที่ขยี้ตายืนรอเธออยู่หน้าประตูห้อง

“ทำไมตื่นแล้วล่ะ” ซู่เป่าเอ่ยถามเสียงเบา

เสี่ยวสวินสวินเงยหน้ามองเธอ พร้อมเอ่ยอย่างไม่ดีใจนัก “พี่จะไป”

ซู่เป่าบีบจมูกของเขา “ไม่นานพี่ก็กลับมาแล้ว”

ลำแข้งแขวนอยู่บนแขนของซู่เป่า พร้อมสาบานด้วยเสียงหนักแน่น [นายท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะคุ้มครองพี่สาวเอง]

เสี่ยวสวินสวินขยี้ตาอีกครั้ง ท่าจะยังอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น ซู่เป่าอุ้มเขาเดินเข้าไปในห้องอย่างเบามือ พร้อมวางเขาไว้บนเตียงเล็กๆ

ตอนนี้เขายังไม่โต จึงมีซูเหอเหวินนอนเป็นเพื่อน

ซู่เป่าเหล่มองทีหนึ่ง พี่ใหญ่ยังคงนอนหลับใหล ด้วยลมหายใจคงที่

เธอเอ่ยพูดเสียงเบา “นอนเถอะ เสี่ยวสวินสวินเด็กดีนอนเถอะนะ”

ฝ่ามือของเธอลูบเบาๆ เสี่ยวสวินสวินหลับไปอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่าจึงก้าวขาหายไปจากในห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับลำแข้งขนดก

ซูเหอเหวินลืมตาขึ้นมาเงียบๆ ในใจเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย น้องสาวไปแล้ว

เขาไม่กล้าตื่นมาบอกลากับเธอ เพราะเขาไม่ชอบการจากลาจริงๆ เขารู้สึกว่าการบอกลานั้นเศร้ามาก

ครั้งนี้คงอีกนานกว่าน้องจะกลับมา แต่เพราะการกลับมาอย่างกะทันหันครั้งนี้ของซู่เป่า ทุกคนจึงมีความคาดหวังใหม่ๆ ในชีวิต บางทีตอนดึกๆ อาจเห็นน้องสาวกลับมาอีกล่ะ

เวลานี้ซู่เหอเหวินรู้สึกมีของบางอย่างกำลังทอประกาย

เมื่อเขาหันหน้าไปดู เขากลับต้องตะลึง

ภายในห้อง เต็มไปด้วยทองและอัญมณี

ทอเป็นแสงวิ้งๆ ต่อให้ไม่ได้เปิดไฟ สะท้อนเพียงแสงด้านนอกก็ประกายจนตาแทบบอดแล้ว

ซูเหอเหวินลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว จู่ๆ ก็เห็นกระดาษใบหนึ่งที่ถูกทองทับอยู่

[พี่ใหญ่ หนูเห็นขนตาพี่ขยับ พี่กำลังแกล้งหลับนี่นา]

[หนูไปแล้วนะ ก่อนไปหนูทิ้งของขวัญเหล่านี้ไว้ให้พี่ รอหนูกลับมาครั้งหน้า ต้องมีเยอะกว่านี้แน่นอน]

[แบบนี้พี่ใหญ่และลุงใหญ่จะได้ไม่ต้องทำงานเหนื่อยๆ อีก ไม่อยากทำงานก็แค่นอนพัก เดี๋ยวหนูแบกทองกลับมาให้เอง]

[พี่ใหญ่จะได้ไปโรงเรียนเหมือนคนอื่นๆ ไปเป็นรุ่นพี่สุดเท่ เป็นเดือนโรงเรียน และเป็นเด็กหนุ่มอิสระ]

นัยน์ตาของซูเหอเหวินเปียกชื้น และเผยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เจ้าน้องทึ่ม ตอนนี้พี่ก็เป็นรุ่นพี่แสนเท่ เป็นเดือนโรงเรียน และมีชีวิตที่อิสระอยู่”

นายหญิงซูเองก็ตื่นเช้ามาก แม้ว่าเมื่อคืนซู่เป่าบอกแล้วว่าเธอจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่ แต่นายหญิงซูก็ยังอยากทำข้าวเช้าให้เธอก่อนไป

เพียงแต่ซู่เป่าได้ออกไปแล้ว

นายหญิงซูถอนหายใจ แต่เธอก็ฮึกเหิมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อทำข้าวเช้าเสร็จจึงไปเคาะประตูตามห้อง

“ตื่นได้แล้ว”

ซูจื่อซีที่ล้างหน้าแปรงฟันและแต่งตัวเรียบร้อย เดินออกมาเปิดประตู

ซูเหอเหวินยิ่งไม่ต้องพูด เขาตื่นแต่เช้าแล้ว