ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1447

ซู่เป่าออกจากตระกูลซูในวันถัดมา

เมื่อทุกคนยังไม่ตื่น ซู่เป่าแอบเดินลงบันได มองดูเสี่ยวสวินสวินที่ขยี้ตายืนรอเธออยู่หน้าประตูห้อง

“ทำไมตื่นแล้วล่ะ” ซู่เป่าเอ่ยถามเสียงเบา

เสี่ยวสวินสวินเงยหน้ามองเธอ พร้อมเอ่ยอย่างไม่ดีใจนัก “พี่จะไป”

ซู่เป่าบีบจมูกของเขา “ไม่นานพี่ก็กลับมาแล้ว”

ลำแข้งแขวนอยู่บนแขนของซู่เป่า พร้อมสาบานด้วยเสียงหนักแน่น [นายท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะคุ้มครองพี่สาวเอง]

เสี่ยวสวินสวินขยี้ตาอีกครั้ง ท่าจะยังอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น ซู่เป่าอุ้มเขาเดินเข้าไปในห้องอย่างเบามือ พร้อมวางเขาไว้บนเตียงเล็กๆ

ตอนนี้เขายังไม่โต จึงมีซูเหอเหวินนอนเป็นเพื่อน

ซู่เป่าเหล่มองทีหนึ่ง พี่ใหญ่ยังคงนอนหลับใหล ด้วยลมหายใจคงที่

เธอเอ่ยพูดเสียงเบา “นอนเถอะ เสี่ยวสวินสวินเด็กดีนอนเถอะนะ”

ฝ่ามือของเธอลูบเบาๆ เสี่ยวสวินสวินหลับไปอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่าจึงก้าวขาหายไปจากในห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับลำแข้งขนดก

ซูเหอเหวินลืมตาขึ้นมาเงียบๆ ในใจเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย น้องสาวไปแล้ว

เขาไม่กล้าตื่นมาบอกลากับเธอ เพราะเขาไม่ชอบการจากลาจริงๆ เขารู้สึกว่าการบอกลานั้นเศร้ามาก

ครั้งนี้คงอีกนานกว่าน้องจะกลับมา แต่เพราะการกลับมาอย่างกะทันหันครั้งนี้ของซู่เป่า ทุกคนจึงมีความคาดหวังใหม่ๆ ในชีวิต บางทีตอนดึกๆ อาจเห็นน้องสาวกลับมาอีกล่ะ

เวลานี้ซู่เหอเหวินรู้สึกมีของบางอย่างกำลังทอประกาย

เมื่อเขาหันหน้าไปดู เขากลับต้องตะลึง

ภายในห้อง เต็มไปด้วยทองและอัญมณี

ทอเป็นแสงวิ้งๆ ต่อให้ไม่ได้เปิดไฟ สะท้อนเพียงแสงด้านนอกก็ประกายจนตาแทบบอดแล้ว

ซูเหอเหวินลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว จู่ๆ ก็เห็นกระดาษใบหนึ่งที่ถูกทองทับอยู่

[พี่ใหญ่ หนูเห็นขนตาพี่ขยับ พี่กำลังแกล้งหลับนี่นา]

[หนูไปแล้วนะ ก่อนไปหนูทิ้งของขวัญเหล่านี้ไว้ให้พี่ รอหนูกลับมาครั้งหน้า ต้องมีเยอะกว่านี้แน่นอน]

[แบบนี้พี่ใหญ่และลุงใหญ่จะได้ไม่ต้องทำงานเหนื่อยๆ อีก ไม่อยากทำงานก็แค่นอนพัก เดี๋ยวหนูแบกทองกลับมาให้เอง]

[พี่ใหญ่จะได้ไปโรงเรียนเหมือนคนอื่นๆ ไปเป็นรุ่นพี่สุดเท่ เป็นเดือนโรงเรียน และเป็นเด็กหนุ่มอิสระ]

นัยน์ตาของซูเหอเหวินเปียกชื้น และเผยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เจ้าน้องทึ่ม ตอนนี้พี่ก็เป็นรุ่นพี่แสนเท่ เป็นเดือนโรงเรียน และมีชีวิตที่อิสระอยู่”

นายหญิงซูเองก็ตื่นเช้ามาก แม้ว่าเมื่อคืนซู่เป่าบอกแล้วว่าเธอจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่ แต่นายหญิงซูก็ยังอยากทำข้าวเช้าให้เธอก่อนไป

เพียงแต่ซู่เป่าได้ออกไปแล้ว

นายหญิงซูถอนหายใจ แต่เธอก็ฮึกเหิมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อทำข้าวเช้าเสร็จจึงไปเคาะประตูตามห้อง

“ตื่นได้แล้ว”

ซูจื่อซีที่ล้างหน้าแปรงฟันและแต่งตัวเรียบร้อย เดินออกมาเปิดประตู

ซูเหอเหวินยิ่งไม่ต้องพูด เขาตื่นแต่เช้าแล้ว

[นายท่านบอกว่า ผู้มีความสามารถบนโลกนี้มีเยอะเกินไป เขาไม่กล้ารับประกันจะไม่มีผู้ที่เก่งกาจกว่าเขาเลย ดังนั้นจึงต้องป้องกันสองชั้น]

ชั้นแรกก็คือซ่อนของดีไว้ในมิติภายในตำหนัก ผู้ที่ไม่สามารถควบคุมมิติจะไม่สามารถเอาของไปได้

ชั้นที่สองคือสร้างฐานลึกไปถึงจิ่วโยว

แต่ตอนนี้กลับทำมันลำบากใจ [หากข้าจะจากไป ย่อมต้องไปพร้อมกับร่างจริงตำหนักอยู่แล้ว]

มันไม่สามารถจากไปแบบวิญญาณอาวุธเปล่าๆ

อย่างไรก็ต้องถอนตำหนักออกมาทั้งฐาน

ประเทศหลงมีประโยคยอดฮิตทั้งสี่ นั่นคือ ‘ไหนๆ ก็มาแล้ว’ ‘ปีใหม่ทั้งที’ ‘เขายังเด็ก’ และ‘เขาเสียไปแล้ว’......

ซู่เป่า “ไหนๆ ก็มาแล้ว...ยังไงก็ต้องลองดู”

พูดแล้วลงมือเลย ซู่เป่าไม่รู้ว่าจิ่วโยวอยู่ที่ไหนกันแน่ แต่เธอวาปลงไปตามฐานของตำหนักเรื่อยๆ

และพบว่าจริงๆ แล้วฐานตำหนักไม่ได้ลึกมาก ประมาณร้อยกว่าเมตร ‘ฐานใต้ดิน’ ที่ว่า เรียกว่าอุโมงค์สู่จิ่วโยวยังดีกว่า

ลองทายดูสิว่าเธอเห็นอะไร

เธอเห็นปลายทางของอุโมงค์ ได้ล่ามโซ่ที่เธอคุ้นเคยมากๆ ไว้...โซ่จิ่วโยว

“?”

ซู่เป่ารู้สึกงง “โซ่บนตัวพระแม่ธรณี...เจ้านายแกเป็นคนผูกเหรอ”

ไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ โซ่จิ่วโยวบนร่างของพระแม่ธรณี จะผูกกับตำหนักจักรพรรดิตงเยว่ได้อย่างไร

[อัพตอนสามทุ่มครึ่ง ขอโทษด้วย วันนี้ที่บ้านไรด์มีธุระเลยช้าไปหน่อย แต่ครั้งนี้ไม่ได้นอนดึกนะ ไรด์รู้ว่าบางappจะตรวจสอบค่อนข้างช้า(เพราะหนังสือเยอะ) เลยอธิบายไว้ดีกว่า(มาจากไรด์ที่ไม่อยากจะอัพสี่วันติด)]