ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1446

“คุณยาย” ซู่เป่าวิ่งเข้ามา ตะครุบเข้าไปในอ้อมกอดของนายหญิงซู

หากไม่ใช่เพราะเพิ่งออกจากบ้านไปแล้วมาปรากฏอยู่ในบ้านอีกครั้งนั้นมันแก้ตัวยาก เธอก็คงไม่เข้ามาจากทางประตูใหญ่

“ซู่เป่า ลุงใหญ่โทรมาบอกยายแล้ว ดูสิเนี่ย ทำไมไม่โทรให้ลุงเนี่ยไปรับล่ะ”

ซู่เป่าส่งเสียงหือทีหนึ่ง “ลุงใหญ่บอกคุณยายแล้วเหรอคะ”

นายหญิงซูพยักหน้าไปพร้อมลากซู่เป่าเดินเข้าไปด้านใน เสี่ยวสวินสวินตะครุบใส่ขาของซู่เป่าเพื่ออ้อนให้เธออุ้ม

ซู่เป่าอุ้มเขาขึ้นมาอย่างง่ายดาย พร้อมยัดของบางอย่างใส่ในมือของเขา “ของเล่นที่พี่ซื้อมาฝาก”

นายหญิงมองดูทีหนึ่ง...เธอไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น

ซู่เป่ากำลังจดจ้องเสี่ยงสวินสวิน เห็นเพียงเขากำลังจับลำแข้งขนดกพลิกตีลังกา

“บ้านมีขา” สีหน้าของเขาตะลึง

บัดนี้เอง ลำแข้งรู้สึกสะเทือนเป็นอย่างมาก

นายท่านของมันกลายเป็นเด็กน้อยแล้วจริงๆ...

และจำมันไม่ได้แล้วจริงๆ

ลำแข้งร้องไห้ขึ้นมาทันที

เสี่ยวสวินสวินส่งเสียงหือทีหนึ่ง “มันร้องไห้ คืนให้พี่”

ในใจซู่เป่าแอบตะลึง เมื่อรู้ว่าเสี่ยวสวินสวินคือจักรพรรดิตงเยว่เธอก็รู้สึกตะลึงแล้ว แต่หลังมายืนยันด้วยตนเอง การเห็นกับตามันตะลึงยิ่งกว่า

เธอส่ายหัวพร้อมบอก “มันเป็นของน้อง มันตามหาน้องมานานมากเลยนะ”

ไม่คิดว่าเสี่ยวสวินสวินที่เชื่อฟังมาตลอดจะดื้อรั้นเป็นอย่างมาก “ให้พี่ ของพี่!”

ลำแข้งรู้สึกเพียงน่าหดหู่มาก มันรอนายท่านมานับพันปี ประโยคแรกที่ได้ยินจากนายท่านกลับพูดว่าจะยกมันให้คนอื่น

ซู่เป่าเห็นใจมัน จึงพูดถาม “เมื่อก่อนมันเป็นของเล่นที่เสี่ยวสวินสวินชอบที่สุดเลยนี่นา ตอนนี้เสี่ยวสวินสวินไม่ชอบมันแล้วเหรอ”

เสี่ยวสวินสวินส่ายหัว “ชอบก็เลยให้พี่ไง”

ประโยคนี้ไหลลื่นและชัดเจนเป็นอย่างมาก ซู่เป่าชะงักทีหนึ่ง ลำแข้งเองก็ชะงักนิ่ง

มันเข้าใจแล้ว นายท่านไม่ได้ทิ้งมัน เพราะมันเป็น ‘ของเล่น’ ที่นายท่านชอบและเชื่อใจมากที่สุด นายท่านจึงยกมันให้พี่สาว

นายท่านหวังว่ามันจะสามารถปกป้องพี่สาวแทนนายท่านได้

ปมเศร้าในใจของลำแข้งถูกแก้ในทันที มันคิดได้แล้ว

มันไม่โทษนายท่านที่ทิ้งมันไปแล้ว นายท่านหยั่งรู้ทุกอย่าง เขาต้องรู้แน่ว่าตนเองอยู่ได้อีกไม่นาน จึงทำการตัดสินเหล่านี้ออกมา

[นายท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะปกป้องพี่สาวเป็นอย่างดี]

พี่สาวของนายท่าน ก็คือพี่สาวของมัน

เรื่องที่นายท่านทำไม่สำเร็จ มันจะทำให้สำเร็จแทนเขาเอง

แสงที่ผู้อื่นมองไม่เห็นทอสว่างขึ้นในพริบตา ซู่เป่ายังไม่ทันเอ่ยถามสิ่งใด ลำแข้งก็ยอมรับเธอเป็นเจ้าของซะแล้ว

[พี่สาว] ลำแข้งตะโกนเรียก

ทิ้งคำสาบานก่อนหน้านี้ของตนไปนอกอวกาศเรียบร้อย

หรือเทียบเท่ากับมนุษย์อายุเจ็ดแปดสิบ

คุณปู่ไคว้มือไว้ด้านหลังและพยักหน้า “อืม เป็นตาแก่หมดแล้ว”

ซู่เป่านั่งยองลูบหัวเจียงจวินและโส่ววั่ง “เมื่อก่อนเจียงจวินยังชื่อป้าจ่งอยู่เลย ไม่คิดว่าตอนนี้จะเป็นตาแก่ซะแล้ว”

เจียงจวินนอนอยู่บนพื้น หงายท้องให้ซู่เป่าเกาเล่นอย่างหนำใจ

แม้ว่ามันจะเป็นหมาธรรมดา แต่บั้นท้ายชีวิตของมันมีความสุข หนำซ้ำยังมีเจ้านายตัวน้อยที่เก่งกาจขนาดนี้อีก

ชีวิตของมันไม่มีเรื่องน่าเสียใจแล้ว

โส่ววั่งยังคงเชื่อฟังเช่นเคย ตอนนี้มันยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนคนแก่มาก มันฟุบอยู่ด้านข้างไม่แย่งไม่ชิง มุมปากฉีกออกคล้ายกับกำลังยิ้ม

ซู่เป่าลุกขึ้นมาพร้อมเอ่ย “คุณยาย พรุ่งนี้หนูจะไปแล้ว คุณยายและคุณปู่ก็รักษาร่างกายด้วยนะคะ”

นายหญิงซูพูดเตือน “รอบนี้อย่าลืมเอาเอกสารไปให้ครบล่ะ อย่ากลับมากลางคันอีก”

ซู่เป่ากอดเธอไว้พร้อมพูดอ้อน “งั้นหนูจะลืมวันละเอกสารเลย จะได้กลับมาทุกวัน”

นายหญิงซูมองเธอออดอ้อนด้วยรอยยิ้ม จนรอยย่นที่หางตาลึกยิ่งขึ้น

เธอเองก็อยากให้ซู่เป่ากลับมาทุกวัน

แต่เธอรู้ว่า เทียบกับมู่กุยฝานและอวี้เอ๋อร์แล้ว ยายแก่อย่างเธอช่วยอะไรซู่เป่าไม่ได้ทั้งนั้น

“เจ้าเด็กน่าเอ็นดูของยาย” นายหญิงซูเอียงหัว แนบหัวของเธอติดกับหัวซู่เป่า พร้อมถูอย่างรักใคร่ “หลานรักของยาย”

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “คุณยายก็เป็นคุณยายสุดที่รักของซู่เป่าเหมือนกัน”