ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1446

“คุณยาย” ซู่เป่าวิ่งเข้ามา ตะครุบเข้าไปในอ้อมกอดของนายหญิงซู

หากไม่ใช่เพราะเพิ่งออกจากบ้านไปแล้วมาปรากฏอยู่ในบ้านอีกครั้งนั้นมันแก้ตัวยาก เธอก็คงไม่เข้ามาจากทางประตูใหญ่

“ซู่เป่า ลุงใหญ่โทรมาบอกยายแล้ว ดูสิเนี่ย ทำไมไม่โทรให้ลุงเนี่ยไปรับล่ะ”

ซู่เป่าส่งเสียงหือทีหนึ่ง “ลุงใหญ่บอกคุณยายแล้วเหรอคะ”

นายหญิงซูพยักหน้าไปพร้อมลากซู่เป่าเดินเข้าไปด้านใน เสี่ยวสวินสวินตะครุบใส่ขาของซู่เป่าเพื่ออ้อนให้เธออุ้ม

ซู่เป่าอุ้มเขาขึ้นมาอย่างง่ายดาย พร้อมยัดของบางอย่างใส่ในมือของเขา “ของเล่นที่พี่ซื้อมาฝาก”

นายหญิงมองดูทีหนึ่ง...เธอไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น

ซู่เป่ากำลังจดจ้องเสี่ยงสวินสวิน เห็นเพียงเขากำลังจับลำแข้งขนดกพลิกตีลังกา

“บ้านมีขา” สีหน้าของเขาตะลึง

บัดนี้เอง ลำแข้งรู้สึกสะเทือนเป็นอย่างมาก

นายท่านของมันกลายเป็นเด็กน้อยแล้วจริงๆ...

และจำมันไม่ได้แล้วจริงๆ

ลำแข้งร้องไห้ขึ้นมาทันที

เสี่ยวสวินสวินส่งเสียงหือทีหนึ่ง “มันร้องไห้ คืนให้พี่”

ในใจซู่เป่าแอบตะลึง เมื่อรู้ว่าเสี่ยวสวินสวินคือจักรพรรดิตงเยว่เธอก็รู้สึกตะลึงแล้ว แต่หลังมายืนยันด้วยตนเอง การเห็นกับตามันตะลึงยิ่งกว่า

เธอส่ายหัวพร้อมบอก “มันเป็นของน้อง มันตามหาน้องมานานมากเลยนะ”

ไม่คิดว่าเสี่ยวสวินสวินที่เชื่อฟังมาตลอดจะดื้อรั้นเป็นอย่างมาก “ให้พี่ ของพี่!”

ลำแข้งรู้สึกเพียงน่าหดหู่มาก มันรอนายท่านมานับพันปี ประโยคแรกที่ได้ยินจากนายท่านกลับพูดว่าจะยกมันให้คนอื่น

ซู่เป่าเห็นใจมัน จึงพูดถาม “เมื่อก่อนมันเป็นของเล่นที่เสี่ยวสวินสวินชอบที่สุดเลยนี่นา ตอนนี้เสี่ยวสวินสวินไม่ชอบมันแล้วเหรอ”

เสี่ยวสวินสวินส่ายหัว “ชอบก็เลยให้พี่ไง”

ประโยคนี้ไหลลื่นและชัดเจนเป็นอย่างมาก ซู่เป่าชะงักทีหนึ่ง ลำแข้งเองก็ชะงักนิ่ง

มันเข้าใจแล้ว นายท่านไม่ได้ทิ้งมัน เพราะมันเป็น ‘ของเล่น’ ที่นายท่านชอบและเชื่อใจมากที่สุด นายท่านจึงยกมันให้พี่สาว

นายท่านหวังว่ามันจะสามารถปกป้องพี่สาวแทนนายท่านได้

ปมเศร้าในใจของลำแข้งถูกแก้ในทันที มันคิดได้แล้ว

มันไม่โทษนายท่านที่ทิ้งมันไปแล้ว นายท่านหยั่งรู้ทุกอย่าง เขาต้องรู้แน่ว่าตนเองอยู่ได้อีกไม่นาน จึงทำการตัดสินเหล่านี้ออกมา

[นายท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะปกป้องพี่สาวเป็นอย่างดี]

พี่สาวของนายท่าน ก็คือพี่สาวของมัน

เรื่องที่นายท่านทำไม่สำเร็จ มันจะทำให้สำเร็จแทนเขาเอง

แสงที่ผู้อื่นมองไม่เห็นทอสว่างขึ้นในพริบตา ซู่เป่ายังไม่ทันเอ่ยถามสิ่งใด ลำแข้งก็ยอมรับเธอเป็นเจ้าของซะแล้ว

[พี่สาว] ลำแข้งตะโกนเรียก

ทิ้งคำสาบานก่อนหน้านี้ของตนไปนอกอวกาศเรียบร้อย