ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1454

อสูรน้อยกระโดดขึ้นไปตบมังกรดํา

แต่แรงของมันน้อยเกินไป จึงเหมือนเป็นการจั๊กจี้มันแทน

สายตาดูถูกเหยียดหยามของมังกรดํายิ่งเลวร้ายเข้าไปอีก

"เผ่าพันธุ์ของมันเรียกเสียดูน่าฟังว่าเป็นราชาของอสูรกาย แต่จริงๆ แล้วมันก็เป็นเพียงเผ่าพันธุ์หนึ่งที่ไม่โดดเด่นอะไรในจิ่วโยว"

"ในดินแดนจิ่วโยว มีสัตว์ไร้อารยะโบราณอาละวาด มียักษ์โบราณตัวใหญ่เท่ากับภูเขา มีสัตว์เทวะที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเทพเจ้า และมีสัตว์อสูรไร้อารยะที่แก่ชราตามกาลเวลา"

ขณะที่พูด เงาขนาดใหญ่ก็เคลื่อนผ่านหัวของมันไป ราวกับว่ายน้ำไปอย่างเชื่องช้า แต่หายไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

“นั่นคือเสี้ยววิญญาณของคุนเผิง" มังกรดํากล่าว

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้านนอกที่เข้ามาในเมือง และเข้ามาอยู่ในสภาพแววล้อมของโลกใบใหม่

“ที่นี่ก็มีคนด้วยไหม?" ซู่เป่านึกถึงเงาสีดําเมื่อกี้นี้

“ใช่" มังกรดําพูดเบา ๆ :" พวกเขาเป็นบรรพบุรุษแม่มดโบราณ และพวกเขาเป็นผู้ดูแลสุสานของเต่าดำสัตว์เทวะ ”

ซู่เป่ารู้สึกว่าเธอสมองตื้อไปแล้ว: "มีคนที่มีชีวิตอยู่ในดินแดนจิ่วโยวจริงเหรอ? ”

มังกรดําเยาะเย้ย:" ข้าบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาไม่ใช่มนุษย์หรือผี แลไม่ได้เป็นทั้งคนตายหรือคนที่มีชีวิต ”

มันพูดมาแค่นี้และไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะมันรู้สึกว่าซู่เป่าไม่เข้าใจสถานการณ์เช่นนี้

แต่ซู่เป่ากลับเข้าใจจริงๆ

“งั้นก็เหมือนกับป้าของฉันน่ะสิ" ซู่เป่าประหลาดใจ: "บรรพบุรุษแม่มดโบราณไม่ได้หายไปไหน แต่ซ่อนตัวอยู่ในดินแดนจิ่วโยวแห่งนี้......”

มังกรดําแปลกใจ: "ป้าของเจ้าหรือ? เจ้าก็เป็นลูกหลานของเผ่าแม่มดด้วยหรือ? ”

ซู่เป่าส่ายหัว:"ฉันไม่ใช่ คุณสัมผัสไม่ได้หรือ? ”

มังกรดํา: "......"

บนตัวของเธอมีกลิ่นอายที่เขาไม่เคยสัมผัสได้มาก่อน ซึ่งดูเหมือนจะแตกต่างกับมัน มันจะสัมผัสได้ถึงอะไรกัน

มังกรดํารู้สึกว่าการแหวกว่ายไปบนท้องฟ้าแบบนี้ก็น่าเบื่อเกินไป ดังนั้นเขาจึงเล่าเรื่องผู้ดูแลสุสานของบรรพบุรุษแม่มดให้ซู่เป่าฟัง

ที่แท้ "คน" ของเผาแม่มดที่อยู่ที่นี่ก็มีพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งมากในการเอาชีวิตรอด และสามารถทำให้อสูรกายขั้นต่ำเชื่องได้

ในทุกปีพวกเขาจะเลือกคนที่มีความสามารถมากที่สุดมาคนหนึ่งเพื่อเป็นผู้เฝ้าสุสานเต่าดำ

เต่าดำเป็นสัตว์เทวะโบราณผู้ยิ่งใหญ่หนึ่งในสี่ตัวที่แท้จริง ซึ่งได้ตายไปในสายน้ำแห่งกาลเวลานานแล้ว และผู้ดูแลสุสานจะปกป้องโดยไม่ให้คนหรืออสูรกายก้าวเข้าไปได้ในสถานที่ที่ดวงวิญญาณของเต่าดำสลายไป

“แล้วคุณอยู่ในเผ่ามังกรฟ้าโบราณใช่ไหม" ซู่เป่าถามอย่างสงสัย

มังกรดําพูดเบา ๆ :" แน่นอนว่าไม่ใช่ ”

ไม่ใช่มังกรทุกตัวสามารถเป็นมังกรฟ้าได้ และไม่ใช่มังกรฟ้าทุกตัวที่สามารถสวมมงกุฎมีตำแหน่งเป็นเทพได้

มันไม่ได้สืบทอดเส้นสายมังกรในสายเลือดนานแล้ว และเป็นเพียงสัตว์ในเผ่ามังกรอย่างฝืนๆเท่านั้น

แต่ไม่ว่าจะยังไง มันก็ต้องไว้หน้าผู้ดูแลสุสานเต่าดำหน่อย ตราบใดที่พวกเขาไม่เหยียบหลักการของกันและกัน ต่างฝ่ายต่างก็จะแสร้งทำเป็นไม่เห็นกัน

"ดังนั้น เงาดําในตอนนี้ก็คือผู้ดูแลสุสานของเต่าดำ และเป็นลูกหลานของเผ่าแม่มด"

มังกรดําสูดลมหายใจ

จากนั้นซู่เป่าก็เข้าใจว่า ทําไมเงาคนเมื่อกี้ถึงไปมาอย่างอิสระต่อหน้ามังกรดําได้ ที่แท้เพราะทั้งสองฝ่ายไม่รุกรานหลักการของกันและกันนั่นเอง

"ที่จริงแล้วข้าแปลกใจมาก" มังกรดำเอ่ยราวกับพึมพำ:" ความแข็งแกร่งของเจ้ากับกับจักรพรรดิชิงหัวและจักรพรรดิตงเยว่ก็เกือบจะเท่าๆกัน แต่ทําไมเจ้าถึงอ่อนแอนัก? แม้แต่ประตูบานเดียวก็ผ่านไปไม่ได้?”

ซู่เป่าพึมพํา "เป็นไปได้ไหมที่หลังจากทั้งสองคนร่วมมือกันเปิดประตูหลังแล้ว ก็ออกไปทางประตูหน้า?”

หนูในจิ่วโยวใหญ่กว่ารถยนต์อีก!

ซ้ำยังไม่คิดว่าหนูตัวใหญ่ตัวนี้จะจ้องมองเธอ และตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ:" จ๊ากๆ! ”

(แกเป็นหนูตัวใหญ่! ทั้งครอบครัวของแกเป็นหนูตัวใหญ่! ）

ซู่เป่าถอนหายใจและมองไปที่อสูรน้อย:" มันพูดแบบเดียวกับแกเลย ”

ไม่ใช่ว่าอสูรน้อยจะพูดไม่ได้ แต่มันมีภาษาโดยกําเนิดของมันเอง ซึ่งซู่เป่าก็ฟังเข้าใจภาษานี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์

นี่คือเผ่าพันธุ์ของอสูรน้อย เป็นญาติของอสูรน้อยเหรอ?

ทําไมขนาดร่างกายถึงแตกต่างกันมาก?

ขณะที่กำลังคิดนั้น ก็พบว่าตัวเองก็ถูกล้อมไว้อีกแล้ว......

คราวนี้เธอถูก "หนู" ตัวใหญ่ห้อมล้อมไว้ แม้ว่ามันจะตัวใหญ่แต่ยังมีความน่ารัก แต่ขนบนตัวของมันกลับเป็นสีแดงเพลิง

แม้ว่าจะเป็นอันตรายที่ไม่เคยรู้จัก แต่เห็นได้ชัดว่ายังดีกว่าแมลงร้ายเหล่านั้นอยู่มาก

อย่างน้อยก็เข้าใจสิ่งที่พวกมันพูด......

ในขณะนี้ "หนู" สองตัวที่อยู่ด้านหลังกําลังคุยกัน

"จ๊ากๆ......?" (นี่คือคนจากเผ่าแม่มดทางด้านนั้นหรือไม่?) ）

"จ๊ากๆจ๊ากๆ?!" (เป็นไปไม่ได้!) ）

"จ๊ากๆ..." (ฆ่าให้ตายก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ)

ซู่เป่า: "......"