ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1455

ซู่เป่าวางอสูรน้อยไว้บนไหล่ และวางท่าเตรียมพร้อมต่อสู้

ตอนที่เธอมาที่นี่ เธอแค่คิดว่า: หนึ่ง ถ้าพวกเขาจําอสูรน้อยได้เธอก็จะมีที่อยู่อาศัยชั่วคราว และสามารถบำพ็ญได้ตลอดเวลา

สอง ถ้าพวกเขาต้องการจะกินเธอเหมือนแมลงร้าย อย่างน้อยเธอก็รู้เรื่องพวกมันมากกว่าแมลงร้ายแล้ว

เธอเคยได้จัดการกับก๊อตซิล่าขั้นสมบูรณ์ระดับที่เก้า และถ้าอสูรกายที่นี่ก็เหมือนกับอสูรน้อย อย่างน้อยตอนที่ต่อสู้เธอก็มีความมั่นใจมากขึ้น

ไม่คิดเลยว่าอสูรแบบเดียวกันกับ "อสูรน้อย" เมื่อเผชิญหน้าแล้วจะมีรูปร่างใหญ่ขนาดนี้

"จ๊ากๆ ถ้าฉันย่างเผ่าพันธุ์ของแก...... แกก็คงไม่ถือสาใช่ไหม? ”

อสูรน้อย: "??? ”

จะไม่ปล่อยให้มันได้เจรจาก่อนหรือ?

อสูรน้อยลากๆดึงๆซู่เป่าด้วยอุ้งเท้าของมัน และทําให้อีกฝ่ายสงบลง

แล้วแสดงท่าทางให้ "หนูใหญ่" ทั้งสองเห็นว่ามันก็เป็นเผาพันธุ์หนูเหมือนกัน และซู่เป่ามาส่งมันกลับ

อีกทั้งมันยังเป็นราชาแห่งเผ่าพันธุ์นี้ในอนาคตด้วย ขอแค่เรียกราชาใหญ่พ่อของมันมา ทุกอย่างก็จะชัดเจนขึ้น

อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายไม่ยอมรับอสูรน้อย พวกเขาไม่เคยเห็นอสูรในเผ่าที่ตัวเล็กเช่นนี้มาก่อน อีกทั้งเส้นขนก็ยังเป็นสีเทา

พวกเขาร้องจ๊ากๆและด่าว่ามันเป็นไก่อ่อน พร้อมกับหัวเราะเยาะมันว่าฝันกลางวัน มันคู่ควรที่จะเป็นราชาในอนาคตของพวกมันด้วยหรือ??

ดังนั้น ทางซู่เป่ายังไม่ทันได้ต่อสู้กับพวกมันเลย แต่อสูรน้อยกลับไปต่อสู้กับพวกมันก่อนแล้ว

ฉากนี้มันเหมือนกับหนูต่อสู้กับช้างจริงๆ

สัญลักษณ์ที่อยู่ด้านหลังมันสว่างขึ้น และเรียกก็อดซิลล่าให้ปรากฏขึ้นโดยตรง

นี่เป็นครั้งแรกที่อสูรน้อยสังเวยก็อตซิลล่าออกมาเพื่อต่อสู้ หลังจากที่กลืนมันไปครั้งก่อน

ก็อตซิลล่ายังคงมีความโกรธเกรี้ยวอยู่มาก มันส่งเสียงคําราม และกัด "หนูใหญ่”ไปหลายตัวในทันที.............

ฉากนี้ชุลมุนวุ่นวายมาก ซู่เป่าก็จำเป็นต้องเข้าไปต่อสู้ด้วย เฟยเหมาถุ่ยปกป้องอยู่ข้างกายเธอ ซู่เป่าตบทีหนึ่งมันก็เตะทีหนึ่ง จนขนขาปลิวว่อน

ในที่สุดลมในป่าภูเขาก็ส่งเสียงหวีดหวิว แล้วราชาใหญ่แห่งเผ่าหนูก็ปรากฏตัวขึ้น

อสูรน้อยลืมหดมือทันทีที่เห็นมัน แล้วจู่ๆ "ก็อดซิลล่า" ก็คําราม พลางจะเข้าไปกัดอสูรน้อย

“ระวัง!"

ซู่เป่าร้องอย่างตกใจ และเหวี่ยงเฟยเหมาถุ่ยไปอย่างสุดกําลัง

เฟยเหมาถุ่ย: "??? ”

วิญญาณอาวุธสามารถรับมือกับวิญญาณที่ตายแล้วได้ สองเท้าของเฟยเหมาถุ่ยถีบไปทางก็อตซิลล่า

เมื่ออสูรน้อยได้สติ จึงรีบปราบปราม "ก็อดซิลล่า" กลับมา

ในขณะนี้ อสูรใหญ่ที่มีบารมี แม้จะไม่ได้โกรธเกรี้ยวแต่น่าเกรงขามกําลังนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้ามัน มองไปที่อสูรน้อยอย่างเย็นชา

(เราเป็นเพียงราชาแห่งอสูร ด้วยภาษาพิเศษของเรา เราสามารถสื่อสารกับอสูรกายได้นับพันตัว แต่สัตว์เทวะที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่อยู่เหนือเรา มันจะสามารถพิชิตสัตว์เทวะที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ได้ยังไง!)

หนูไฟมีความเชี่ยวชาญด้านภาษาทั้งนก งู อสูร แมลง...... นั่นเป็นเหตุผลที่พวกมันได้ใช้คำว่า 'ราชา'

แต่พวกมันก็ยังรู้จักประมาณตน

หนูไฟแดงที่แข็งแกร่งตัวหนึ่งเดินเข้ามา และพูดอย่างดูถูก: (แม้ว่าจะเป็นข้า ก็ปลุกสัญลักษณ์ได้แค่ไม่นาน ข้าพิชิตสัญลักษณ์ของอสูรกายมาได้หลายร้อยตัวแล้ว! ข้ายังไม่กล้าแม้แต่จะบอกเลยว่าข้าสามารถพิชิตสัตว์เทวะผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ได้ ใครให้ความกล้าขนาดนี้กับเจ้ามาคุยโม้ต่อหน้าฝ่าบาท?! )

(ฝ่าบาท เราไปกันเถอะ! เพื่อประโยชน์ต่อเผ่าพันธุ์ของมัน ก็ไว้ชีวิตมันเถอะ! )

อสูรน้อยโกรธจัด มันต้องการแสดงสัญลักษณ์ของตัวเองทันที แต่ราชาอสูรกลับหลังแล้วจากไปทันที โดยไม่ให้โอกาสมันเลย!

(ออกไปจากที่นี่ ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า!) มันพูดอย่างเย็นชา

ซู่เป่าทนไม่ไหวอีกแล้ว จึงตะโกนออกไป: “ตั้งแต่แรกก็เป็นคุณที่ทอดทิ้งมัน คุณไม่รู้สึกผิดสักนิดเดียวเลยเหรอ?!”

ราชาอสูรหยุดเท้า

ซู่เป่าพูดอย่างประชดประชัน:"คุณเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของมันนะ แม้แต่หลักฐานก็ไม่ให้โอกาสมันได้พิสูจน์ ทำไมเหรอ หนูไฟกลายเป็นราชาที่มีความเย่อหยิ่งไปแล้วเหรอ? ”

หนูตัวใหญ่พากันประหลาดใจ

รู้สึกเหมือนว่ามนุษย์สาวตัวเล็ก ๆ คนนี้ กำลังด่าฝ่าบาทของพวกมัน!

ด่าเก่งขนาดนี้ อยากตายหรือ!