ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1456

พอหนูไฟถูกด่าว่าเป็นจอมเผด็จการก็มองไปที่ซู่เป่าอย่างเย็นชา

ด้วยจิตสํานึกอสูรน้อยเอื้อมมือออกไปบังหน้าของซู่เป่าเพื่อปกป้องเธอ…

ราชาอสูรยังไม่ได้กล่าวอะไร แต่หนูไฟที่ท่าทางดูแข็งแกร่งก็พูดโพล่งขึ้นมาอีกว่า【พ่อแท้ๆงั้นเหรอ？ อย่ามาจาบจ้วงฝ่าบาทของพวกเรานะ！ ลูกของฝ่าบาทน่ะต้องแข็งแกร่ง ยอมตายและเลือดตกยางออกได้ แต่เจ้าดูสารรูปมันสิว่าหน่อมแน้มแถมยังร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้เนี่ยนะเป็นลูกฝ่าบาท！】

ซู่เป่าไม่เคยรู้มาก่อนว่าพวกหนูก็ปากหวานก้นเปรี้ยวได้เหมือนกัน สงสัยหนูขนแดงตรงหน้าคงไม่ใช่ลูกของราชาอสูรกระมัง？

คงจะกลัวว่าจะโดนแย่งตำแหน่งละมั้ง？

หรือว่ามันจะถูกวางตัวเป็นราชาอสูรรุ่นต่อไป？

พออสูรน้อยได้ยินอย่างนี้ก็รู้สึกโมโห และรู้สึกไร้อำนาจ

แต่มันไม่อยากร้องไห้ มันก็อยากที่จะต่อสู้ด้วยท่าทางหล่อเท่เหมือนกัน แต่มันคือหนูเจ้าน้ำตาที่กลั้นน้ำตาไม่ได้

เลยทำให้ร้องไห้ง่ายหน่อย บางทีตื่นเต้นนิดนึงยังไม่ทันได้คุยกันเลยก็เริ่มรู้สึกอยากร้องแล้ว ตัวมันเองก็เบื่อนิสัยแบบนี้เหมือนกันนะ

แต่กลับได้ยินซู่เป่าบอกว่า “ร้องไห้แล้วจะทำไม เป็นผู้หญิงร้องไห้นิดร้องไห้หน่อยจะเป็นไรไป ร้องไห้ไปด้วยก็สามารถต่อยเจ้าจนฟันหักได้เหมือนกัน！”

“ร้องไห้เก่งแล้วไง เสียหายหรือไง？ ไม่เสียหายอะไรสักนิด！”

ดวงตาของเจ้าหนูน้อยเปล่งประกาย

หนูขนแดงดูถูก【มันเนี่ยนะ？】

ซู่เป่า “แล้วเจ้ากล้าสู้กับมันไหมล่ะ！”

พอเห็นว่าราชาอสูรเหมือนมีอะไรจะพูด ซู่เป่าก็เท้าสะเอวจ้องเขม็งทันที “หุบปากเดี๋ยวนี้！ ขนาดลูกตัวเองแท้ๆ ยังไม่ยอมรับ ไอ้เผด็จการ！”

ราชาอสูร “…” เหมือนจะด่าแต่ก็ไม่ด่ายังไงไม่รู้

ถ้าไปโต้เถียงก็อาจจะโดนหาว่าถูกใจแคบ สู้ไม่ทำอะไรแล้วนั่งเงียบๆ ฟังคำด่าดีกว่า

ราชาอสูรยิ้มเยาะและไม่ได้ขัดขวางอะไร มันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าอสูรน้อยจะแกร่งขนาดไหน

แต่มันก็เป็นแค่สัตว์ตัวเมีย

ในโลกของอสูร สัตว์ตัวเมียมีหน้าที่แค่สืบพันธุ์เท่านั้น และไม่สามารถเป็นกษัตย์ได้

ถึงมันจะยืนยันได้ว่าอสูรน้อยเป็นลูกของมันแล้วจะทำอะไรได้ ？

ถึงจะเก่งกาจแค่ไหนแล้วจะทำไงได้？

ในตอนที่อสูรน้อยเกิด จู่ๆ ท้องฟ้าก็เกิดนิมิตขึ้น มันเลยจะแต่งตั้งให้อสูรน้อยเป็นราชาอสูรรุ่นต่อไป แต่เมื่อกระเทาะเปลือกออกมา ลมหายใจของมันกลับรู้สึกแตกต่างออกไป

ดันไปตัวเมียซะงั้น！

สามารถคาดการณ์ได้เลยว่าหลังอสูรน้อยเกิดมา ราชาอสูรกลายเป็นที่ขำขันของผู้คนมากแค่ไหน

เพราะฉะนั้นหลังจากที่อสูรน้อยหายไป มันก็ไม่เคยคิดจะตามหาอสูรน้อยอีกเลย ดังนั้นถึงวันนี้จะสามารถพิสูจน์ได้ว่าอสูรน้อยแข็งแกร่งกว่าหนูขนแดง แต่มันก็ไม่มีทางที่จะยอมรับอสูรน้อยเด็ดขาด

ซู่เป่าและอสูรน้อยคิดยังไงก็นึกไม่ออกว่าเหตุผลที่แท้จริงจะเป็นเช่นนี้ ที่ราชาอสูรไม่ให้โอกาสอสูรน้อยพิสูจน์เป็นเพราะไม่มีทางยอมรับในตัวอสูรน้อย

ในขณะนั้นเอง ในสายตาของอสูรน้อยเต็มไปด้วยพ่อของมันและความรู้สึกไม่ยอมแพ้

ตอนที่มันยังเป็นไข่อยู่นั้น มันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพ่อ แต่หลังพลัดพรากจากกัน มันก็พยายามมาตลอดเพื่อที่จะได้แข็งแกร่งเหมือนพ่อ

มันจะต้องพิสูจน์ไปพ่อของมันเห็นกับตาให้ได้！

อสูรน้อยยังคงปรารถนาที่จะกลับบ้านและคิดถึงพ่อแม่

หนูขนแดงมองดูอสูรน้อยตัวกระจิดริดแล้วหัวเราะใส่【ตัวแค่นี้ ข้ากลัวว่าจะไม่ทันระวังแล้วเหยียบเจ้าตายน่ะสิ！】

【ถ้างั้นข้าจะยอมเจ้าสามท่าแล้วกัน！】

ท่าทีอสูรน้อยขึ้นทันที【นี่เจ้าพูดเองนะ！】

ก็อตซิลล่าที่มันเสกออกมาตบเข้าที่หน้าหนูขนแดงเสียงดังเพียะ！

หนูขนแดงถึงกับตะลึง ก็อตซิลล่าที่มันเพิ่งเจอเมื่อกี้นี่นา นี่มันตัวที่มันไม่สามารถโจมตีและหยุดได้นี่？ ทำไมยังมาตบหน้ามันอีก？

มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและพยายามจะเอาสัตว์ที่ตัวเองรวบรวมมาได้ออกมาสู้ทันที

【ว้าว คาดไม่ถึงว่าจะรวบรวมวิญญาณสัตว์อสูรตัวแกร่งๆ มาได้นับร้อยเลย！】

【เก่งมากเลย ฝ่าบาทรวบรวมไปได้ถึงสองร้อยหนึ่งชนิดเลยนะ หนูอัจฉริยะที่เก่งที่สุดในเขตซางต๋าเก็บได้แค่หกสิบชนิดเอง！】

หนูขนแดงได้ใจ

อสูรน้อยมองไปที่มัน【แค่นี้เองเหรอ？】

หนูขนแดงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า【คนที่อ่อนแอก็ทำได้แค่ปากแข็งไปงั้นแหละ ยังจะมาบอกว่าแค่นี้เองเหรออีก？ ขอแค่เจ้าสามารถรวบรวมวิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ มาได้แค่สามตัว ข้าก็นับถือแล้ว！ ตอนนี้คุกเข่าลงและขอความเมตตาจากข้าเสีย บางทีข้าอาจจะเห็นใจเจ้าและปล่อยเจ้าไปก็ได้！】

อสูรน้อยก็เอ่ยอย่างเย็นชาเหมือนกัน【คนที่อ่อนแอก็มักจะปากแข็งจริงด้วย ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย คิดว่าข้าจะไม่มีวิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ เป็นร้อยตัวหรือไง！】

วิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ นับร้อยของมันก็โผล่ขึ้นมาทันที！

พวกบรรดาหนูทั้งหลายที่กำลังเผือกอยู่ต่างตะลึงกันหมด！

【แม่เจ้าโว้ย คาดไม่ถึงเลยว่ามันก็มีวิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ นับร้อยเหมือนกัน！】

【เก่งมาก！】

【เก่งแล้วไง มันเป็นแค่ตัวเมีย…】

ตัวแม่ก็มีแค่หน้าที่ในการวางไข่และสืบพันธุ์เท่านั้น

ไม่มีสัตว์ตัวเมียตัวใดที่ได้เป็นกษัตริย์ มิเช่นนั้นกฎก็วุ่นวายไปหมดสิ

ราชาอสูรแอบรู้สึกตกใจเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าอสูรน้อยตัวเล็กแค่นี้จะสามารถรวบรววิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ นับร้อยได้เหมือนกัน

มันแอบเสียดายเล็กน้อย ถ้าอสูรน้อยเป็นตัวผู้ก็คงจะดี มันจะไม่ลังเลที่จะพามันกลับบ้านทันทีเลยถ้ามันเป็นตัวผู้

แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นลูก แถมยังดีกว่าพวกไร้ค่าที่ไม่สามารถรวบรวมได้สักกะตัวตั้งเยอะ

แต่ก็ช่างเถอะ มันเป็นแค่ตัวเมีย สัตว์ตัวเมียไม่สามารถเป็นกษัตริย์ได้ ถึงตอนนี้จะเก่งก็เถอะ แต่เดี๋ยวหลังมีลูกฝีมือความแข็งแกร่งก็จะลดลงไปอีกครึ่งหนึ่ง

ถ้าพูดแบบไม่น่าฟังเลยก็คือ ถ้าสัตว์ตัวเมียได้เป็นกษัตริย์ขึ้นมา ตอนที่พวกมันท้องอยู่แล้วมี ศัตรูบุกเข้ามา มันจะเอาอะไรมาต้านมาสู้ล่ะ？ มองดูเผ่าพันธุ์ของตัวเองพินาศต่อหน้าต่อตางั้นหรือ？