ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1457

พอเห็นอสูรน้อยก็สามารถรวบรวมวิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ นับร้อยได้เหมือนกัน

หนูขนแดงอึ้งอยู่พักหนึ่งแต่ก็ได้สติกลับมาแล้วหัวเราะเยาะใส่

【รวบรวมวิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ ได้ก็ไม่มีอะไรน่าทึ่งนี่ ใครจะไปรู้ไอ้ตัวนี่ที่เจ้ารวบรวมมาอันจะเป็นพวกอ่อนก็ได้！ ถ้าสามารถโดนคนอย่างเจ้ารวบรวมได้ก็เห็นท่าพวกมันคงจะไม่ใช่ผีอสูรที่เก่งกาจอะไร】

ซู่เป่านั่งอยู่บนก้อนหินด้านข้าง เดิมทีกะว่าจะนั่งดูการต่อสู้และถือโอกาสฟื้นฟูไปในตัว เธอกํายาลูกกลอนเข้าปากไปเงียบๆ รวมทั้งยัดผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในปากด้วย

จากนั้นก็เอามือกุมปากตัวเองแล้วค่อยๆ ฟื้นตัว

พอเห็นทางนี้ไม่ไหวแล้ว มือไม้ก็ส่ายไปมาพร้อมตะโกน “จือจือ ต่อยมัน！”

เฟยเหมาถุ่ยกระโดดโลดเต้นอย่างตื่นตาตื่นใจ【แสดงฝีมือให้พวกมันเห็น！】

หนูขนแดงพุ่งเข้ามาแล้ว

ในความคิดของมัน ตราบใดที่มันพุ่งเข้าใกล้ วิญญาณสัตว์อสูรแกร่งๆ นับร้อยตัวของมันก็จะสามารถฉีกโทเท็มของอีกฝ่ายแหลกเป็นชิ้นๆ ได้ในทันทีอย่างแน่นอน

แต่ไม่คาดคิดว่ามันกำลังจะยกเท้าขึ้นเตรียมจะเหยียบจือจือจนแบน

จู่ๆ ก็มีอะไรน่ากลัวๆ พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทั้งเสียงคํารามของมังกรฟ้า เสียงร้องของหงส์ไฟ เสียงคํารามของเสือขาว และเสียงทุ้มๆ ของเต่าดำ…

ทั้งหมดกำลังพุ่งโจมตีมาที่มัน！

หนูขนแดงขนลุกซู่【สี่…สี่สัตว์เทวะ？！】

มันเบิกตากว้างมองไปที่สี่สัตว์เทวะที่กำลังจะพุ่งมาปลิดชีพมันด้วยความตกใจ ถึงกับขยับตัวไปไหนไม่ได้แล้ว！

ไม่ถึงหนึ่งวิ โทเท็มของหนูขนแดงก็ถูกทำลาย แถมมันยังโดนจือจือต่อยจนกระเด็นแล้วตกลงไปเสียบเข้ากับกิ่งไม้ที่หัก！

โดยรอบถึงกับเงียบสงัด

ราชาอสูรอดไม่ได้ที่จะต้องลุกขึ้นแล้วอ้าปากค้างมองไปที่จือจือ ในสายตาของมันเต็มไปด้วยความตกตะลึง

สี่สัตว์เทวะในตำนาน…

เป็นไปได้ยังไง！

ไม่มีทางเป็นไปได้！

สี่สัตว์เทวะในตำนาน มังกรฟ้า เสือขาว หงส์ไฟ เต่าดำ อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง เอาแค่สัตว์เทวะเต่าดำ ในดินแดนจิ่วโยวนี้ เต่าดำมีคนคุ้มครอง！

ไอ้เจ้าตัวเล็กผอมบางอย่างงี้จะไปรวบรวมเก็บสี่สัตว์เทวะได้ยังไง？！

เงียบไปไม่กี่วินาทีก็มีหนูบางตัวที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น แต่ละตัวกระโดดโลดเต้นกันอย่างตื่นตาตื่นใจ

【ทรงพลัง！ ทรงพลังมาก！】

【แกร่งมาก！ โอ้พระเจ้านี่เป็นสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุดที่เคยมีมาในเผ่าพันธุ์ของเราเลย！】

แข็งแกร่งกว่าฝ่าบาทของพวกมันเองด้วยซ้ำไป！

แต่พวกหนูไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ทำได้แค่มองไปที่ราชาอสูร

ตอนนี้เหล่าหนูไฟส่วนใหญ่มองจือจือเปลี่ยนไปแล้ว พวกมันรู้สึกว่าจือจือเก่งมาก ถ้ามีจือจือเป็นคนปกป้องเผ่าพันธุ์พวกมันละก็ พวกมันก็จะรู้สึกมั่นคงไปอีกนาน

อยู่ในจิ่วโยว แน่นอนว่าตัวพวกมันเองก็ย่อมเป็นอาหารของพวกอสูรยักษ์ขนาดใหญ่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นถ้ามีผู้พิทักษ์เผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่ง แน่นอนว่าทุกคนก็ย่อมยินดีที่จะเห็นเช่นนั้น

ราชาอสูรยืนมองจือจือ

จือจือไม่อยากจะเชื่อ เผ่าพันธุ์ตัวเองกลับไม่ยอมรับคุณหนูน้อยของมัน

มันพยายามอธิบายสุดฤทธิ์ว่าคุณหนูน้อยเป็นคนเก่งมาก แต่แค่ตอนนี้มีปัญหานิดหน่อยแค่นั้นเอง

คุณหนูน้อยเป็นคนดีมาก ขอแค่ช่วยเหลือเธอครั้งนี้ให้เธอได้ลี้ภัย ภายภาคหน้าเธอจะต้องตอบแทนแก่เผ่าพันธุ์เราเป็นแน่

แต่ราชาอสูรไม่หวั่นไหวเลยสักนิด เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่าเข้ามายังดินแดนจิ่วโยวได้ยังไงไม่ช้าก็เร็วก็คงตาย จะเก่งแค่ไหนกันเชียว ถ้าเก่งจริงทำไมถึงต้องมาหลบภัยที่นี่ล่ะ？

ยังมาบอกว่าจะตอบแทน ขอแค่ไม่มาขโมยของอะไรจากที่นี่ก็บุญแล้ว มนุษย์ทุกคนล้วนเจ้าเล่ห์

จือจือผิดหวัง

ถึงแม้มันจะอยากกลับมาที่เผ่าพันธุ์ตัวเองมาโดยตลอด แต่ถ้าสามารถเลือกได้เพียงอย่างเดียว แน่นอนว่ามันคงเลือกคุณหนูน้อย

ราชาอสูรยกคางแล้วมองดูอสูรน้อยอย่างสง่าผ่าเผยและกล่าวว่า【ก็ได้ ได้เวลากลับไปแล้ว】

【เผ่าพันธุ์เราไม่ได้มีเวลามาก！ วันนี้กลับไปเจ้ากับหนูขนแดงก็อยู่ด้วยกันดีๆ ล่ะ】

จือจืองง ทำไมล่ะ？

เห็นแค่ราชาอสูรพ่อของมันช่วยหนูขนแดงลงจากกิ่งไม้แล้วกล่าวว่า【เจ้าก็อย่าไปแค้นนัก ต่อไปอสูรน้อยจะเป็นคู่ครองของเจ้า อนาคตของเผ่าพันธุ์ก็ฝากพวกเจ้าด้วยล่ะ】

หนูขนแดงหลังจากพ่ายแพ้ก็ไม่พอใจอยู่แล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับช็อกและตื่นเต้นดีใจว่านั่นหมายความว่าราชาอสูรรุ่นต่อไปจะเป็นของมันแน่ๆ！

【ฝ่าบาทได้โปรดวางใจ！ ข้าไม่เคยคิดโต้เถียงกับสัตว์ตัวเมีย ข้าจะยกมันเป็นที่หนึ่งและจะไม่มีความสัมพันธ์กับตัวอื่นจนกว่ามันจะให้กำเนิดไข่ที่ยอดเยี่ยม】

ราชาอสูรพยักหน้าพอใจ