ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 147

หลินเสวี่ยอิงรอคอยอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน จนกระทั่งมืดลง ซูอีเฉินก็ยังไม่กลับมา เธอรู้สึกราวกับว่าตนเองถูกทอดทิ้ง และร้องไห้ตลอดทางขณะที่เดินกลับมา

เดินมาจนถึงบ้านของโจวเซียว ก็ได้พบว่าเขาย้ายบ้านไปแล้ว เมื่อเช้าเขายังอยู่อยู่เลย คืนนี้บ้านกลับถูกขายไปซะแล้ว

หลินเสวี่ยอิง “...”

เธอจึงตัดสินใจไปบ้านของอี้ปินอีกครั้ง

อี้ปินเป็นเถ้าแก่ของร้านยาในตลาดที่ใหญ่โตที่สุด เปิดบริษัทเล็กๆ เป็นของตัวเอง เขาอาศัยอยู่ในย่านที่หรูหรา ในบรรดาแฟนหนุ่มของเธอทั้งสามคน อี้ปินเป็นคนที่มีฐานะมากที่สุด

เมื่อหลินเสวี่ยอิงมาถึงเธอก็พบว่าเขาได้เปลี่ยนแม่กุญแจแล้ว และตัวเขาไม่ได้กลับมา แต่ประตูกลับเต็มไปด้วยข้าวของของเธอกองอยู่

ป้าแม่บ้านถามเธอว่าของพวกนี้เธอยังต้องการอยู่ไหม หากไม่ต้องการป้าแม่บ้านจะทำความสะอาดและเอาไปทิ้ง

หลินเสวี่ยอิงไม่มีทางเลือก นอกจากเปิดกระเป๋าเดินทางหยิบของใส่ให้มากที่สุด แล้วไปบ้านของอวี๋เซินเหมี่ยว

อวี๋เซินเหมี่ยวกำลังอยู่ในสภาพจิตใจย่ำแย่ เขาถูกไล่ออกเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ คิดไม่ตกว่าจะอยู่หรือตายดี

อีกทั้งคนที่เป็นเหยื่อก็คือเขา เขาเพียงแค่พาหลินเสวี่ยอิงเข้ามาในบริษัทโดยไม่ได้รับอนุญาต…

เมื่อคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกิดจากหลินเสวี่ยอิงเพียงคนเดียว เขาก้รู้สึกเป็นทุกข์มาก

เมื่อได้เห็นว่าหลินเสวี่ยอิงมา เขาจึงล็อกประตูไว้ และตัดสินใจกลับบ้านเกิด

หลินเสวี่ยอิงร้องไห้ขอร้องเขาตลอดทาง แต่อวี๋เซินเหมี่ยวก็ไม่หันกลับมามอง

เธอหมดหวังและคงต้องพักในโรงแรมชั่วคราว ในอดีตมีแฟนหลายคนให้เงินเธอ เวลาเธอไปพัก เธอมักจะอาศัยอยู่ในโรงแรมระดับสี่ดาวขึ้นไป แต่เมื่อตัดภาพมาตอนนี้...

ค่าห้องไม่พอแล้ว!

เธออดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆ ข้างถนนและร้องไห้เสียงดัง รู้สึกตัวเองเป็นเหมือนนางเอกตัวน้อยที่ตกเป็นเป้าในละคร อ่อนแอ ทำอะไรไม่ถูก และมีชะตากรรมที่น่าสงสาร เพราะพระเอกเข้าใจเธอผิด...

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้ชีวิตข้างถนนและทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส เมื่อพระเอกได้ตามหาและพบเธออีกครั้ง ดวงตาของเธอกลับไม่หลงเหลือประกายสดใสอีกต่อไปแล้ว...

ฮือๆ ชีวิตช่างโหดร้าย!

หลินเสวี่ยอิงรู้สึกว่าทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของเธอเลย ถ้าใครสักคนจะรักเธอจริงๆ ไม่ใช่ว่าเขาควรจะต้องรักทั้งหมดที่เป็นเธอ แล้วยอมรับข้อผิดพลาดของเธอได้อย่างนั้นเหรอ

ดังนั้นในตอนนี้ เธอมีเพียงความรู้สึกสงสารตัวเอง เศร้าและสมเพช แต่เธอไม่มีความคิดที่จะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย

ในขณะนี้ แท็กซี่ขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ล้อรถจมลงไปในแอ่งน้ำข้างถนน หลินเสวี่ยอิงก็ถูกสาดด้วยน้ำเสียข้างทาง...

ก้อนโคลนหรืออะไรบางอย่างกระเด็นเข้าปากเธอทันที

หลินเสวี่ยอิงวิ่งไปอาเจียนอย่างรวดเร็ว และหลังจากอาเจียนอยู่ได้สักพัก เธอก็ไร้เรี่ยวแรง กอดเสาป้ายรถเมล์และร้องห่มร้องไห้

น่าอายเหลือเกิน ไม่มีอะไรน่าสมเพชไปกว่านี้แล้ว

**

ซู่เป่าลากผีหลายใจกลับบ้านและมัดเขาไว้บนเตียง

ผีหลายใจโวยวาย "ปล่อยฉันนะ! ให้ตายเถอะ ปล่อยฉัน!"

เธอเป็นผีร้าย! มันสมเหตุสมผลไหมที่จะให้เธอใส่สายจูงเหมือนสุนัข

ซู่เป่าพูด "ไม่ว่าคุณจะตะโกนยังไงก็ตาม ไม่มีใครได้ยินหรอก"

ดังนั้นทำแบบนี้จึงไม่เป็นการรบกวนผู้อื่น

ซู่เป่าคิดว่านี่สมเหตุสมผลแล้ว

ผีหลายใจยังคงตะโกนด้วยความโกรธ

เสี่ยวอู่กระพือปีกและเดินตามซู่เป่าด้วยก้าวเล็กๆ "เสียงดังจัง เสียงดังมาก!"

ซูเหอเวิ่นโผล่เข้ามาแล้วถามว่า “ซู่เป่า เธอจับอะไรมาน่ะ”

ซู่เป่ามองไปยังเขา “พี่คงไม่อยากรู้หรอก”

ซูเหอเวิ่น “...”

รับประทานข้าวเสร็จ ซู่เป่าก็เล่นอยู่ที่ชั้นหนึ่งอยู่สักพัก จากนั้นค่อยเข้าห้องนอนไป

ผีหลายใจตะโกนมากจนควันออกมาจากคอของเธอ และเธอก็มีสภาพแน่นิ่งอยู่ที่ปลายเตียง ไม่อยากขยับไปไหน

ซู่เป่า: "คุณป้าผีหลายใจ ใจเย็นลงแล้วเหรอ"

ผีหลายใจ "ฮึ่ม"

ซู่เป่าย้ายม้านั่งตัวเล็กมานั่งข้างเธอ แล้วพูดอย่างตื่นเต้น "ฟังเรื่องเล่าเวลา!"