ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1488

ซู่เป่าและซืออี้หรันนอนจนถึงยมโลก

ตามด้วยเสียงเป๊าะ ลูกแก้วแสงของหัวไชเท้าบีบรัด ระหว่างทางที่ทะลุหลุมดำ มันกินจนอ้วนขี้นได้อย่างสำเร็จ

“ถึงแล้ว”

ซู่เป่าและซืออี้หรันนอนไปนอนมาก็ถึงแล้ว บัดนี้พวกเธอลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ

“หือ ถึงแล้วเหรอ”

เสี่ยวต๋า “%￥%#@……”

พวกแกก็สบายน่ะสิ ส่วนฉันต่อสู้แทบตาย

ซู่เป่าลุกขึ้นมา พบว่าเธอได้กลับมายังหน้าประตูตำหนักใต้บึงแล้วจริงๆ

โซ่ที่หนาเท่าแขนกำลังสั่นคลอนไปพร้อมกับสาหร่ายน้ำ นั่นคือโซ่แห่งดินแดนจิ่วโยว

อีกด้านของมันยังคงผูกไว้กับฐานของตำหนัก มิเช่นนั้นมันอาจลอยออกนอกดวงตาแห่งปีศาจไปแล้ว...

จู่ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกเป็นกังวล

หากมองแบบนี้แล้ว พระแม่ธรณีอาจโดนดีดใส่หน้าก็ได้...

ซู่เป่ารีบสะบัดหัว พร้อมพูดกับเฟยเหมาถุ่ย “ฉันจะดึงตำหนักออกตั้งแต่ฐานแล้วนะ”

เฟยเหมาถุ่ย [อื้ม]

มันไม่มีความเห็นอะไรอยู่แล้ว

ตอนนี้ความสามารถของซู่เป่าเก่งกาจกว่าตอนนั้นมากกว่าเท่าหนึ่งอีก เธอลอยไปยังจุดยอดของตำหนัก จับมุมชายคาของตำหนักไว้พร้อมชักขึ้นอย่างแรง

เฟยเหมาถุ่ยตะลึง [เดี๋ยวสิ ดึงจริงๆ เหรอ]

เมื่อก่อนนายท่านเขาไม่ได้ทำแบบนี้นี่นา เขาเพียงแค่ปัดมือ และใช้จิตเทพแทน...

แต่เธอตรงหน้ากลับดึงด้วยมองมือจริงๆ

หนำซ้ำยังดึงได้ด้วย

ได้ยินเพียงเสียงโครม น้ำบึงในนัยน์ตาปีศาจสั่นคลอนขึ้นมาอย่างรุนแรง แสงบนคลื่นน้ำโอนเอนไม่หยุด

จู่ๆ มีร่างคนสองร่างบินออกมาจากในตำหนัก

ซูจิ่นอวี้ “แผ่นดินไหวเหรอ”

มู่กุยฝาน “ซู่เป่า”

พวกเขารอซู่เป่ามานานมาก เพื่อตามหาลูกสาว มู่กุยฝานใช้วงล้อแสงเหล่านี้เป็นกระสอบทราย

ภายใต้การโดนเฉือนเนื้อหนังมังสาครั้งแล้วครั้งเล่า...จนร่างเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ในที่สุดเขาก็เริ่มหยั่งรู้วิถีแห่งการควบคุมเวลาและมิติ และข้ามวงเวทลำแสงมาได้อย่างสำเร็จ

มู่กุยฝานพาซูจิ่นอวี้ถึงที่หน้าประตูตำหนัก หาจนทั่วไปหลายครั้งก็ยังหาซู่เป่าไม่เจอ พวกเขาจึงเข้าใจว่าเพราะความสามารถของพวกเขานั้นยังไม่พอ

ขณะที่เขากำลังกลัดกลุ้มอยู่ภายในตำหนัก และกำลังจะ ‘หลับใหล’ เพื่อดูว่าเขาจะสามารถตระหนักกฎการควบคุมมิติและเวลาได้อย่างสิ้นเชิงหรือไม่...กลับถูกแรงสั่นสะเทือนปลุกตื่นเสียก่อน

ซูจิ่นอวี้วิ่งเข้าไปกอดซู่เป่าเอาไว้ “ซู่เป่า ลูกไปไหนมา แม่เป็นห่วงจะตายแล้วรู้ไหม”

ขอบตาของเธอแดงผ่าวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ และกอดบุคคลสูญหายที่เพิ่งกลับมาอีกครั้งไว้แน่น

ช่วงเวลาที่หาเธอไม่เจอ เธอเป็นห่วงนับครั้งไม่ถ้วน

เธอกลัวมากจริงๆ กลัวว่าเธอจะถูกวงล้อแสงขนาดยักษ์โจมตี หรือเธออาจไปที่อื่นและไม่มีวันกลับมาอีก

ซู่เป่ากอดแม่ของเธอเอาไว้ พร้อมพูดเสียงอ่อน “คุณแม่ ขอโทษค่ะ”

มู่กุยฝานโอบร่างทั้งคู่เอาไว้ วินาทีนี้เขาเพิ่งวางใจลงอย่างสิ้นเชิง “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

กลับมาก็ดีแล้ว

ฉากที่เสียเจ้าเด็กน้อยไปเมื่อชาติที่แล้วฉายซ้ำอีกครั้ง ทำเขาไม่กล้าชะล่าใจแม้แต่นิด

ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจได้สักที

บัดนี้ผีขี้ขลาดก็สวมใส่อาภรณ์สีขาว ทั้งคู่หน้าตางดงาม ท่าทีไม่เหมือนชายหนุ่มทั่วไป กำลังก้มหน้าเขียนพู่กัน จดแก้ไขบันทึก และจัดระเบียบรายชื่อ...

ทั้งคู่ราวกับเป็น ‘แม่ศรีเรือน’ ที่รอสามีกลับบ้าน...

บนโต๊ะทำงานสูงสุด มีลำโพงและแก้วคุโรมิอ้วนๆ ใบหนึ่ง ซึ่งยังคงตั้งไว้บนโต๊ะเงียบๆ

จู่ๆ ลำโพงก็ระเบิดเสียงขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว [เธอมาแล้วๆ เธอเหยียบเมฆมงคลมาแล้ว ฟ้าเอ๋ย ดินเอ๋ย...]

หลังซุ่เป่าจากไป ลำโพงก็ไม่เคยดังขึ้นมาอีก ผีขี้ขลาดและจี้ฉางต่างชินกับความเงียบในตำหนักพญายม

จู่ๆ ก็มีเสียงดนตรีดังขึ้นแบบนี้ ผีขี้ขลาดตกใจมือไม้อ่อน และเขียนพู่กันเบี้ยว

มุมปากจี้ฉางกระตุก เงยหน้าอยากมองว่าลำโพงมีปัญหาอะไร แต่กลับเห็นซู่เป่าปรากฏอยู่ตรงหน้า

“ซู่เป่า” เขาลุกขึ้นอย่างตะลึง

ซู่เป่าวิ่งเข้าไป “ท่านอาจารย์ หนูกลับมาแล้ว”

เธอพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของจี้ฉาง พร้อมกอดเขาไว้อย่างดีใจ

จี้ฉางถอนหายใจอย่างสังเกตได้ยาก นัยน์ตาเขาเผยแววอ่อนโยน พร้อมเอ่ยเสียงอบอุ่น “กลับมาก็ดีแล้ว ใกล้ปีใหม่พอดี”

ผีขี้ขลาดเบียดไปอยู่ด้านข้าง พร้อมยื่นมือ “ซู่เป่า ไม่กอดพี่บ้างเหรอ”

ซู่เป่ากอดเขาไว้อย่างดีใจ “พี่พัน ลำบากพี่ๆ แย่เลย”

ผีขี้ขลาดทักทายมู่กุยฝานและซูจิ่นอวี้ จากนั้นมองไปทางซืออี้หรัน พร้อมยิ้มอ่อน “ที่แท้เสี่ยวหรันกลับมาพร้อมซู่เป่านี่เอง ขอบคุณมากนะ”

ซืออี้หรันที่อยู่อีกด้าน “......”

มองดูตำหนักพญายม

ทำไมเหมือนกำลังแย่งชิงความรักกันอยู่เลย...

เขาคือ...สนมหรันเหรอ