ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1487

พระแม่ธรณีลุกขึ้นมาจากบนพื้นด้วยผมเผ้ายุ่งเหยิง และโมโหเป็นอย่างมาก

“บ้าเอ้ย ไอ้เด็กเปรตที่ไหนมันลอบโจมตีกัน อย่าให้ข้าจับตัวได้ล่ะ…”

สง่าได้ไม่ถึงสองวิ ก็เผยโฉมที่แท้จริงออกมาแล้ว

จู่ๆ เสียงซ่าๆ ดังขึ้น พระแม่ธรณีหันหน้าไปมองโดยสัญชาติญาณ ก็พบเข้ากับโซ่เหล็กที่หนาเท่าแขนกำลังดีดมาหาเธอ และชนเข้ากับหัวของเธอดังเป๊าะ จนทำเธอหงายล้มบนพื้นอีกครั้ง

รองเท้าอีกข้างก็กระเด็นออกไป

พระแม่ธรณี “……”

**

ณ จิ่วโยว

หลังโซ่เหล็กถูกตัดขาด มันก็สั่นขึ้นมาเป็นเสียงซ่าๆ และกระเด็นออกไปทางสองทิศ

โซ่ขนาดใหญ่ทอเป็นแสงมืด มันย่อส่วนเหลือเท่าแขนจากนั้นหายไปจากฟ้าดิน

ซู่เป่าเข้าใจแล้ว “เมื่อกี้คือร่างจริงของโซ่แดนจิ่วโยว หลังถูกตัดขาดมันเลยแปลงเป็นโซ่เหล็กเล็กๆ”

ข้างหนึ่งของโซ่ผูกกับพระแม่ธรณี ส่วนอีกข้างผูกกับฐานของเทียนถิง ซึ่งมันตึงมาก

ไม่รู้ว่าหากถูกตัดขาดดื้อๆ แบบนี้ จะดีดใส่หน้าของพระแม่ธรณีหรือเปล่า…

ซู่เป่าส่ายหัว อืม ไม่หรอกๆ ระยะไกลขนาดนั้น จะมีแรงต้านที่มากขนาดนั้นได้ยังไง…

ตามด้วยการขาดลงของโซ่จิ่วโยว ท้องฟ้าแดนไกลส่งเสียงคำรามอดีตกาล

ไม่นานนักร่างเงาของคุนเผิงขนาดยักษ์ก็ปรากฏตรงหน้า ว่ายผ่านเหล่าซู่เป่าไปอย่างโซเซ...

ซืออี้หรันมองทีหนึ่ง พร้อมกล่าว “ไปกันเถอะ”

ออกมานานขนาดนี้ ควรกลับไปแล้ว

ซู่เป่าพยักหน้า “ไม่รู้ว่าพ่อแม่รอมานานขนาดไหนกัน”

จู่ๆ ซืออี้หรันก็พูดขึ้น “เธอต้องเตรียมใจไว้นะ”

ซู่เป่า “หา”

หมายความว่ายังไง ให้เตรียมใจอะไรกัน

เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า ชุดขนเป็ดที่เดิมทีถึงตาตุ่ม ตอนนี้ถึงเพียงกลางน่องแล้ว...

เธอสูงขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่สังเกต

ซืออี้หรันจูงมือเธอ ดึงเสื้อที่พับถึงข้อแขนลงมา และพับขึ้นไปบริเวณข้อมือใหม่

เขาเอ่ยขึ้น “ในแดนจิ่วโจว เราไม่สามารถรับรู้ถึงกาลเวลา”

“คนรุ่นหลังของเผ่าแม่มดนั้นไม่ใช่มนุษย์ พวกมันไม่เจ็บไม่ตาย ค่อยๆ เติบโตขึ้นตามจิตสำนึกที่คิดว่าตนเองเป็นมนุษย์ใต้ก้นบึ้งจิตใจ”

“แต่พวกเราไม่เหมือนกัน”

ซู่เป่ามองเขานิ่งๆ

หลังถึงแดนจิ่วโจว เสื้อของเธอก็ขาดเป็นเศษผ้า ดังนั้นเธอจึงสวมชุดขนเป็ดของพี่อี้หรัน...

ท้องฟ้าในแดนจิ่วโยวนั้นไม่เหมือนกับในโลกมนุษย์ ที่นี่สัมผัสไม่ถึงความร้อนและความหนาว เหยาจี๋เสียงที่ใส่เสื้อกล้ามไม่รู้สึกหนาว เธอที่ใส่เสื้อขนเป็ดก็ไม่รู้สึกร้อน

ดังนั้นเธอจึงลืมไปเลยว่าเธอใส่อะไรอยู่ ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ตัว ชุดคลุมที่เดิมทียาวมากๆ ตอนนี้ได้ “หด” ลงแล้ว

หรือพูดให้ถูกคือไม่ใช่ชุดคลุม ‘หด’ แต่เธอตัวสูงขึ้นต่างหาก...

“หนู...โตขึ้นอีกแล้วเหรอ” ซู่เป่าตะลึง

สถานการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นแค่เมื่อเธอกลับจากยมโลกไปยังโลกมนุษย์

ซืออี้หรันลูบหัวของเธอ “อืม”

หัวใจของซู่เป่าหนักอึ้ง “หมายความว่า พ่อแม่รอหนูอยู่ที่ริมบึงนานถึงสามเดือนเลยใช่ไหม”

ซืออี้หรันเอ่ยตอบ “ใช่ กลับไปครั้งนี้ น่าจะถึงช่วงเวลาปีใหม่ของแดนมนุษย์อีกแล้ว”

ซู่เป่า “......”

เนื้อเรื่องเดินเร็วมาก

ตอนถึงที่จิ่วโยวเธอสิบขวบ เพิ่งจะอยู่ที่นี่ได้เพียงสิบกว่าวัน กลับไปก็สิบเอ็ดขวบซะแล้ว

นั่นคือลูกแก้วแสงที่ครอบหัวไชเท้าไว้เมื่อซู่เป่าเจอมันครั้งแรก

ซืออี้หรันดึงซู่เป่า วาปมาในลูกแก้วแสง

ลูกแก้วแสงมีขนาดประมาณลูกบาส เพียงแต่เหมือนเจดีย์ที่ซู่เป่าเคยหยิบออกมาใช้ ด้านในของมันมีมิติอยู่

เพียงแต่มิตินี้ค่อนข้างที่จะเบียด

ซู่เป่าและซืออี้หรันแนบชิดกัน ซืออี้หรันอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง “นี่คือเกราะป้องกันของเสี่ยวต๋า”

“มันเป็นของศักดิ์สิทธิ์เทวา ของศักดิ์สิทธิ์ประเภทนี้จะมีเกราะป้องกันของตนเองอยู่ เพื่อป้องกันไม่ให้ตนเองถูกฟ้าดินกลืนกิน”

ซู่เป่าเอ่ยตะลึง “แบบนี้นี่เอง...แต่มันสามารถป้องกันหลุมดำไหม”

ซืออี้หรันนอนลงพร้อมหลับตา “ไม่ต้องห่วง ได้แน่”

หากป้องกันไม่ได้ เขาจะจับตุ๋นเลย

เสี่ยวต๋าที่สามารถอ่านใจได้ “......”

ได้ๆ ๆ ข้าทำได้

มันฝืนทนอย่างลำบากลำบน จนใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ของมันจนเกลี้ยง

ทักษะที่สองของมัน ขอแค่เป็นไอเทพ ไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหนมันก็สามารถซึมซับได้

หลุมดำกลืนกินมันเรื่อยๆ แต่มันก็ไม่อ่อน มันตรวจเจอเสี้ยวไอเทพในหลุมดำและความว่างเปล่านี้อย่างไว

เสี่ยวต๋าเริ่มเปิดโหมดกลืนกินอย่างบ้าคลั่ง

ไอเทพในหลุมดำหลั่งเข้ามาในร่างมันเรื่อยๆ หลุมดำก็คิดจะกลืนกินมันเรื่อยๆ

เสี่ยวต๋าหาความสมดุลเจอด้วยความสามารถของมันเอง ครอบปกป้องสองคนที่นอนราบอยู่ด้านในไปที่ยมโลก...

ภายในลูกแก้วแสง

ซู่เป่าเห็นซืออี้หรันนอนลง เธอจึงโน้มตัวนอนเช่นกัน และไขว้ขาไว้อย่างสบายใจ

ว่าแล้ว ใครจะไม่ชอบการนอนเฉยๆ ล่ะ