ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1490

จิ่งจั้นตกสู่ภวังค์ยึดติดอีกครั้ง

ด้วยความมุ่งมั่นที่จะแซงหน้าและทำให้ซู่เป่าเสียใจให้ได้...

ด้านข้างมีเมฆครึ้มกรีดร้องพร้อมวิ่งพุ่งเข้ามาเขา จิ่งจั้นตะลึงตื่นขึ้นมาด้วยเหงื่อเย็นท่วมร่างอีกครั้ง

เมื่อมองดูดีๆ จึงพบว่านั่นคือหว่านลี่

ที่สามารถมองออก เพราะเธอยังรักษาใบหน้าเอาไว้ได้...

ไม่รู้ว่าเพราะสู้กับตัวอะไร บัดนี้ใบหน้าของเธอถูกฉีกออกไปเกือบครึ่ง

จิ่งจั้นส่งเสียงหึเย็นๆ พร้อมเอ่ยด่าเสียงต่ำ “พวกไร้ประโยชน์”

เขาคิดถึงวันนั้นที่หว่านลี่ถูกชายชุดดำโจมตีตกเหวไปภายในฝ่ามือเดียว และเขาเองก็ตกผาในเวลานั้นเช่นกัน

เขาประเมินหว่านลี่สูงไป เขาคิดว่าเธอเป็นเทพธิดาที่เก่งกาจจริงๆ

ไม่คิดว่าจะมาซวยเพราะเธอ

จิ่งจั้นไม่รู้สึกเขามีปัญหาแต่นิด ที่มีปัญหาคือหว่านลี่ เธอไม่ยอมปกป้องเขาดีๆ

ข้างหูคือเสียงกรีดร้องของหว่านลี่ที่ดังเป็นพักๆ จิ่งจั้นปีนขึ้นไปทีละก้าวได้ภายใต้เสียงกรีดร้องนี้

เมื่อเห็นว่ากำลังจะตกสู่ภวังค์ยึดติด เมฆครึ้มขุ่นมัวจะปกคลุมอีกครั้ง...

จู่ๆ จิ่งจั้นก็เห็นโครงกระดูกเปื้อนเลือด

โครงกระดูกลอยขึ้นมาจากใต้ผาหุบเหวผีร้อง ราวกับครั้งแรกที่เขามาถึงหุบเหวผีร้อง และแย่งโครงกระดูกนั้นกับซืออี้หรัน

จิ่งจั้นรู้ดีว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของเขา

เขาใช้กำลังทั้งหมดดีดตัวขึ้นมา...ในที่สุดก็กอดโครงกระดูกนั้นเอาไว้ได้

จิ่งจั้นถอนหายใจ แม้จะยังคงมึนงง แต่ความเร็วที่โครงกระดูกพาเขาขึ้นไปนั้นเร็วกว่าเขาปีนเองเยอะเลย

ไม่ถึงสิบนาที เขาก็มาถึงปากผาของหุบเหวผีร้อง ในที่สุดเขาก็สลัดหมอกพิลึกใต้หุบเขาผีร้องได้อย่างสิ้นเชิง

ระยะสั้นๆ สุดท้ายแล้ว...

จิ่งจั้นสมกับเป็นคนใจเหี้ยม เขากระโดดขึ้นไปเลย ขาของเขาหักไปข้างหนึ่ง ในที่สุดก็กลับมาถึงขอบผาหุบเหวผีร้องอย่างปลอดภัย

“ในที่สุด...”

เขาก็ขึ้นมาได้สักที

พ้นจากอุปสรรคยักษ์ ต้องพบกับความสุขอย่างแน่นอน

เขาถูกลิขิตไว้แล้วว่าเป็นผู้แก้ไขชะตา เป็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของชะตา

ตั้งแต่หุบเหวผีร้อง จนถึงหน้าผาของเขาหว่าอูในแดนมนุษย์...

จิ่งจั้นฮึบแรง ใช้ความเร็วที่ไวที่สุดเท้าที่ใช้ได้ ในที่สุดก็กลับมาถึงในโลกมนุษย์เมื่อผ่านไปแล้วสามวันสามคืน

เวลานี้ เป็นเวลาที่ซืออี้หรันแยกกับซู่เป่าและมาที่โลกมนุษย์คนเดียวพอดี

หลังซืออี้หรันกลับบ้านและรู้ว่าคุณพ่ออยู่ที่เขาหว่าอู เขาจึงตั้งใจมาดู

ตอนนี้เขาไม่ว่าจะส่งจิตเทพ หรือวาปไปก็แล้วแต่ ระยะแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอีกต่อไป

บัดนี้ ซือเย่กำลังประสบปัญหา การฝึกฝนของทีมเขานั้นเดินทางมาถึงปลายทางแล้ว แต่เขากลับติดผีร้ายสองตัวซะก่อน

หลายปีมานี้ซือเย่ก็ไม่เคยล้มเลิกการฝึกฝนพิเศษ ตอนนี้ทีมของเขาสามารถรับมือกับพลังลับได้อย่างชำนาญแล้ว เช่นผีเฮี้ยนผีตายโหง...

แต่พวกเขาที่เป็นคนธรรมดา ต่อกรกับผีร้ายในป่าลึก ก็ยังคงอันตรายเกินไป

ผีร้ายหมายเลขหนึ่งหัวเราะเย็น “พวกแกน่ะเหรอ คิดว่าตนเองเก่งขนาดนี้เชียว ถึงกล้าพูดว่าจะมาล้างผลาญพวกเรา”

ผีร้ายหมายเลขสอง “เราทำร้ายมนุษย์แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกแก จุ้นจ้านชะมัด”

ผีร้ายกรีดร้องพร้อมตะครุบใส่เซี่ยงซือเย่

วินาทีต่อมา ซืออี้หรันปรากฏ เพียงแค่ยกมือผีร้ายทั้งสองก็สลายเป็นฝุ่นผงในทันที

สมาชิกในทีมสูดหายใจเข้าลึก พวกเขาที่ประสบเรื่องราวขึ้นลงมามาก ยังต้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอึ้งๆ

นี่คือ...ลูกชายของหัวหน้าทีมเหรอ

โตขนาดนี้เชียว

เขายันร่างขึ้นอย่างสั่นระริก ฝืนทนบาดแผลรุนแรง กลับไปยังอำเภอหงด้วยความทุลักทุเล

แต่แล้วความเก่งกาจของซืออี้หรันกลับทำเขาเสียสมาธิอยู่เรื่อย ระหว่างที่เตรียมข้ามถนนกลับบ้าน ก็ได้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น...

จู่ๆ รถบรรทุกที่สูญเสียการควบคุม ก็พุ่งชนจิ่งจั้นจนกระเด็นไปไกล...

จิ่งจั้นเบิกตาโพลง

อย่างไรเขาก็คิดไม่ถึง ว่าเขาจะถูกรถชนตาย นี่มันไม่ควรเกิดขึ้น

วินาทีก่อนเขาตาย ในที่สุดเขาก็ได้เจอกับน้องสาวที่เขาห่วงใย และกังวลมาโดยตลอด

ในมือน้องสาวของเขาถือเค้ก ก้มหน้าเดินอยู่บนทางเดินคนเดียวอย่างเหงาหงอย

เมื่อได้ยินเสียงเบรกแสบแก้วหู เธอชะงักอย่างตกใจ และร่างเขาก็กระเด็นมาตกไม่ไกลจากน้องสาว...

จิ่งจั้นเห็นน้องสาวชะงัก เธอมองออกว่าเป็นเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอร้องไห้ กรีดร้องและตะครุบใส่ร่างเขา...

“พี่! พี่!” จิ่งซิ่วลนลานเป็นอย่างมาก “พี่อย่าตายนะ...”

แต่เขาตายไปแล้ว

วิญญาณของจิ่งจั้นล่องลอยมาอย่างไร้สติ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงไซเรน เสียงรถพยาบาล ต่างดังขึ้นข้างหูของเขา

เขากลับมองไปอีกด้านอย่างแน่นิ่ง มองไปทางเค้กที่หล่นอยู่บนพื้น

เค้กนี้น้องสาวเป็นคนสั่งทำ ด้านบนเขียนไว้ว่า ‘พี่ชาย สุขสันต์วันเกิด’

บนเค้กปักเทียนเลข ‘18’ เอาไว้

จิ่งซิ่วร้องไห้จนเสียงแหบพร่า เธอกอดศพของเขาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ เอ่ยกระซิบพร้อมน้ำตาที่ไหลพราก

“พี่กลับมาแล้วใช่ไหม”

“ซิ่วซิ่วรู้อยู่แล้ว พี่ไม่มีทางทิ้งซิ่วซิ่วหรอกใช่ไหม”

“พี่ พี่ตื่นเถอะ ขอร้องล่ะ...”

จิ่งจั้นชะงักไปอย่างสิ้นเชิง