ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1491

จิ่งจั้นมองที่สภาพสถานที่เกิดเหตุรถชนของตัวเองด้วยความตกตะลึง

มันเป็นไปไม่ได้ เขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียร ขนาดกับผีก็ยังหลบได้ แล้วจะหลบรถบรรทุกที่วิ่งมาชนไม่ได้ได้ยังไง

เสียงร้องไห้ของจิ่งซิ่วค่อยๆ จางหายไปจากโสตประสาทของเขา ในสมองของเขาคิดเพียงอย่างเดียวว่า เขาฝืนชะตาฟ้าลิขิตได้ นี่เขาอายุเพียง 18 ปีเอง ทําไมถึงมาตายแบบนี้ได้...?

แถมดันมาเป็นวันเกิดของเขาพอดีอีกด้วย

วันเกิดเขาเป็นวันก่อนตรุษจีนสามวัน กลับมาวันนี้ได้ฉลองวันเกิดพอดี แถมยังได้อยู่ฉลองตรุษจีนกับน้องสาวด้วย จะได้พาเธอไปซื้อของไหว้ตรุษจีน พาไปเที่ยว และช่วยสอนการบ้านให้เธอด้วย...

เขาจะตายแบบนี้ได้อย่างไร

เป็นไปไม่ได้!

ยมบาลต้องเข้าใจผิดแน่ๆ เขาต้องถามให้ชัดเจน!

“ซิ่วซิ่ว รอพี่ก่อนนะ พี่จะต้องไม่ตาย พี่จะรีบกลับมา!”

ภาพตรงหน้าแวบหายไป จิ่งจั้นอาศัยสัญชาตญาณก้าวเข้าสู่ทางน้ำพุเหลืองอย่างรวดเร็ว

เขากระวีกระวาดวิ่งผ่านทางน้ำพุเหลือง ผ่านแท่นวั่งเซียง ผ่านเทือกเขาจอทมิฬ

ต้องยอมรับว่าคนที่ฝืนชะตาฟ้าลิขิตนี่วิ่งมาถึงตำหนักพญายมเร็วกว่าผีธรรมดาตนอื่นหลายเท่าตัว

ซู่เป่าเพิ่งทำความสะอาดเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อย เตรียมตัวจะไปรับบรรพบุรุษและลุงเจ็ดที่คฤหาสน์ของบรรพบุรุษและกลับไปฉลองตรุษจีนที่คฤหาสน์ตระกูลซู

ไม่คิดว่าจะมีผีวิ่งเข้ามาตะโกนว่า “ผมต้องการพบพญายม!”

ซู่เป่าร้องเอ๊ะ รู้สึกว่าผีที่อยู่ตรงหน้าดูคุ้นๆ

นี่มันจิ่งจั้นไม่ใช่เหรอ?

พอจิ่งจั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นแล้วก็ตกตะลึง

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอายุประมาณสิบกว่าขวบ อายุพอๆ กับน้องสาวของเขา

เธอสวมชุดฮั่นฝูสีเขียวอ่อน คู่กับผ้าคลุมไหลบางๆ สีชมพูอ่อนที่มีความอิ่มตัวของสีต่ำมาก ผมดำถูกปล่อยตรง ผมยาวถึงเอว ทรงผมแบบเจ้าหญิงทำให้เธอดูสวยหวานและดูสดใส

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่จิ่งจั้นก็จำได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น นี่มันซู่เป่าไม่ใช่เหรอ?

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง” จิ่งจั้นอึ้ง

ในขณะนี้ มีความคิดหนึ่งแล่นผ่านหัวสมองของเขาไปอย่างรวดเร็ว

เธอคงไม่ใช่ยมบาลหรอกนะ?

ไม่สิ เป็นไปไม่ได้หรอก... เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? แถมยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย!

เธอจะเป็นยมบาลได้ยังไง เพราะรูปลักษณ์ภายนอก เพราะเธอน่ารักเหรอ?

“แล้วยมบาลล่ะ? ฉันต้องการพบพญายม” จิ่งจั้นมองซู่เป่านิ่งๆ

โดยไม่คำนึงถึงเรื่องอื่น จู่ๆ เขาก็พบว่าซู่เป่าก็สวยดีเหมือนกัน

งั้นเธอเป็นอะไรกับยมบาลล่ะ?

ซู่เป่าถอนหายใจในใจ : คนทำงานถวายชีวิตให้งาน คนเป็นเจ้านายก็ใช่ว่าจะแอบหนีไปก่อนเวลาได้

เธอจึงได้แต่หันหลังกลับและเดินไปที่หน้าบัลลังก์พญายม สะบัดเสื้อคลุมหมุนตัวแล้วนั่งลง

และชั่ววินาทีที่เธอหมุนตัว เสื้อผ้าของเธอก็กลายเป็นชุดทางการของพญายม

“ข้าอยู่นี่ มีอะไรจะพูดก็พูดมา”

ซู่เป่าสีหน้าเรียบเฉย ด้วยความมือไวเธอเตรียมตัวจะเปิดเครื่องเสียงอัจฉริยะที่พร้อมจะเล่น BGM โดยอัตโนมัติแล้วเชียว

เธอรู้ว่ามันต้องเล่นเพลง [หวังเฉา หม่าฮั่นอยู่ข้างๆ!!!] อีกแน่นอนเลย......

ให้มันหุบปากไปดีกว่า!

จิ่งจั้นตกตะลึงงัน เขามองไปที่ซู่เป่าอย่างอึ้งๆ คิดตามไม่ทัน

“เธอ... เธอคือยมบาลเหรอ?”

“ในทางกลับ ฉันยังเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ มีหลักการและบรรทัดฐาน”

“ให้ฉันมาตายแบบนี้ มันสมเหตุสมผลไหม ฉันไม่ยอม เธอไม่มีสิทธิ์มากำหนดโชคชะตาของฉันแบบนี้!”

จิ่งจั้นจ้องซู่เป่าสายตาแน่วแน่

ซูเป่า “???”

เกิดอะไรขึ้น จิ่งจั้นถูกรถชนตายเหรอ?

จี้ฉางได้ส่งบันทึกเป็นตายที่เปิดไว้เรียบร้อยแล้วมาให้

ซู่เป่าเหลือบมอง โอ้ ถูกรถชนตายจริงๆ ด้วย

การตายครั้งนี้ค่อนข้างน่าน้อยใจและมักง่ายไปหน่อยจริงๆ ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะคิดว่าเธอจงใจทำให้เขาตาย

“เหอะๆ” ซู่เป่าวางบันทึกเป็นตายลง แล้วพูดอย่างไม่แยแสว่า “เอางี้นะ เจ้ารู้ไหมว่าการจัดระเบียบแฟ้มประวัติและแก้ไขชะตากรรมของคนๆ หนึ่งต้องใช้แรงงานมากแค่ไหน”

จิ่งจั้นงง “อะไรนะ?”

ซู่เป่ายกมือขึ้นแล้วภาพนิมิตก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ภาพนิมิตนั้นเหมือนหน้าจอทีวี ข้างในเป็นห้องห้องหนึ่งที่ใหญ่มาก

ผีตัวเล็กเหมือนมดเคลื่อนที่ไปมาจําแนกแฟ้มประวัติเป็นหลายสิบล้านเล่มตามเวลา ความเชื่อมโยงทางเหตุผล และประวัติการเวียนว่ายตายเกิดในชาติที่แล้วและชาตินี้ ทุกอย่างเป็นระเบียบ

ซูเป่าพูดว่า “เห็นไหม หากข้าต้องการแก้ไขชะตาชีวิตเจ้า สิ่งแรกเลยก็คือค้นหาแฟ้มประวัติชีวิตทั้งในอดีตและปัจจุบันของเจ้าจิ่งจั้นจากแฟ้มหลายร้อยล้านเล่มนี้”

“ตลอดชีวิตทุกคนต่างก็ต้องติดต่อสัมพันธ์กับผู้คนเป็นพันเป็นหมื่นคน และเกิดเหตุและผลหลายสิบล้านเรื่อง”

“ถ้าข้าจะเปลี่ยนชะตาชีวิตของเจ้า ก็ต้องเปลี่ยนชะตาชีวิตของอีกเป็นพันเป็นหมื่นคนด้วย มิฉะนั้นกรรมที่เป็นเหตุเป็นผลกันในชีวิตทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้จะพังหมด”

“กระทบกันไปหมดเหมือนโดมิโน ถ้าเปลี่ยนชะตาของเจ้าคนหนึ่ง นั่นก็หมายความว่าข้าจะต้องเปลี่ยนชะตาของทุกคนที่มีบุญกรรมเกี่ยวข้องกับเจ้าทั้งชาตินี้ชาติที่แล้วและอนาคตด้วย ต้องจัดระเบียบใหม่ทั้งหมด”

ซู่เป่ามองจิ่งจั้นด้วยหน้าตาไม่ยินดียินร้าย “จิ่งจั้น เจ้าคิดว่าเจ้ามีค่าพอให้ข้าต้องเสียแรงมากขนาดนั้นหรือ?”

จิ่งจั้นชะงัก