ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1494

เสี่ยวต๋าเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง มันก็ไม่รู้ว่าเป็นห้องใคร อย่างไรก็ตามมันก็รู้สึกว่าห้องนี้มีชีวิตชีวาที่สุด

ปรากฏว่าเมื่อมองดูแล้วก็พบว่าห้องนี้อบอุ่นจริงๆ ผนังสีขาว เตียงสีชมพู ม่านมุ่งแบบเตียงเจ้าหญิงห้อยลงมาจดพื้นบนพรมสีเบจ...

ในห้องแต่งตัวเปิดไฟสีเหลืองอบอุ่น ชะโงกหน้าเข้าไปดูก็เห็นโต๊ะเครื่องแป้งสีชมพูกว้างขวาง

ห้องกว้างมาก มีโซฟาตัวหนึ่งอยู่ใกล้หน้าต่าง โซฟาเป็นรูปเมฆสีขาว มองปราดเดียวก็รู้ว่าต้องสบายมาก

“หอมนุ่มแถมมีกลิ่นอายที่คุ้นเคย... ต้องเป็นห้องของเจ้านายอีกคนของฉันแน่ๆ เลย”

ห้องนายน้อย แอบมองนิดเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง

มันก็สะอาดหมดจด อาบน้ำมาเกลี้ยงกริบ ไม่มีคราบตะกรันแม้แต่น้อย

เสี่ยวต๋าตรงไปที่โซฟาและซ่อนตัวเองไว้ในโซฟา

ตัวมันเองเป็นสีขาว ถูลงไปที่โซฟาแบบนี้ ถ้าไม่มองดีๆ ก็ไม่เจอหัวไชเท้าอยู่บนโซฟาจริง ๆ

“โอ๊ย สบายจังเลย!” เสี่ยวต๋าถูตัวกับโซฟา “ทั้งสะอาดทั้งอบอุ่น ทั้งหอมทั้งนุ่มทั้งน่ารัก นี่คือห้องที่ชายชาตรีควรอยู่”

มาถูกที่แล้ว!

นอกหน้าต่าง

เสี่ยวอู่ตื่นเต้นในแววตา วินาทีที่เห็นบ้านตระกูลซูก็รู้สึกว่าผ่อนคลายสบายใจขึ้นมาทันทีเลย

กลับบ้านมันดีจริงๆ...

ปีนี้มันกลับมาเร็วไม่รู้ว่าซู่เป่ากลับมาหรือยัง?

เสี่ยวอู่บินเข้ามาทางประตูบานใหญ่ที่คุ้นเคย “ฉันกลับมาแล้ว!”

นายหญิงซูร้องเอ๊ะ “เสี่ยวอู่กลับมาแล้ว”

เสี่ยวอู่ “แควก~ คุณยาย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคุณยาย!”

พอนายหญิงซูเห็นเสี่ยวอู่ก็มีความรู้สึกว่าซู่เป่ากําลังจะกลับมา

ในหน้าท่านมีรอยยิ้มและพูดอย่างอบอุ่นว่า “รีบขึ้นไปกินอะไรหน่อยเถอะ ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว”

เสี่ยวอู่พูดทันทีว่า “ว้าว คุณยายใจดีจัง ขอบคุณยาย ขอให้คุณยายอายุยืนยาว อู้หู”

พอเห็นซืออี้หรัน “โย่~ เพื่อนมาเร็วจังเลยนะ”

ซืออี้หรันกําลังจะพยักหน้าตอบ แต่กลับได้ยินนกแก้วสีเขียวเรืองแสงตัวนั้นพูดกวนบาทาเบาๆ ว่า “วัวแก่กินหญ้าอ่อน”

ซืออี้หรัน “...”

เสี่ยวอู่พูดจบก็รีบหนีไป

ซืออี้หรันโมโหมาก “เขาแก่ตรงไหน ตอนนี้เขายังไม่บรรลุนิติภาวะเลย จะแก่แล้วได้ไง”

หลังจากที่เสี่ยวอู่ขึ้นมาถึงชั้นสองแล้ว มันก็เดินโยกย้ายส่ายสะโพกไปที่ห้องซู่เป่า

ห้องของมันเชื่อมกับห้องของซู่เป่าตรงกลางมีระเบียงกว้างๆ กั้นอยู่

เมื่อเข้าไปในห้องแล้วเสี่ยวอู่ก็โยกย้ายส่ายสะโพกไปที่ประตูระเบียงและเปิดประตูดังแก๊กอย่างช่ำชองแล้วเดินออกไป จากนั้นก็ปิดประตูให้เรียบร้อย เพื่อไม่ให้ความหนาวเย็นจากภายนอกเข้าไปในห้องซู่เป่าได้

พอออกจากระเบียงแล้วเลี้ยวซ้ายก็ถึงห้องของมันแล้ว

ป่าฝนเขตร้อนของมัน!

ภายในห้อง

เสี่ยวต๋าพลิกตัวอย่างรุนแรง

เดี๋ยวนะ อะไรผ่านไปแวบๆ ?

เสี่ยวอู่กําลังแต่งขนหลังจากกินข้าวฟ่างสีเหลืองไปหนึ่งกํามือ ทันใดนั้นมันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!

เสี่ยวอู่ “...”

ในที่สุดมันก็มองเห็นได้อย่างชัดเจนแล้วว่าในห้องสัตว์ประหลาดหัวไชเท้า

“เชี้ยเอ้ย หัวไชเท้าห้องครัวคุณยายกลายเป็นสัตว์ประหลาดหัวไชเท้าไปแล้ว!”

เสี่ยวต๋าเท้าสะเอว “แกสิสัตว์ประหลาดหัวไชเท้า สัตว์ประหลาดหัวไชเท้าบ้านแกสิ!”

เสี่ยวอู่ใช้ปีก “เท้าสะเอว” ชี้หน้าเสี่ยวต๋า “แกไอ้สัตว์ประหลาดหัวไชเท้า! แน่จริงก็เปิดประตูออกมาสิ!”

เสี่ยวต๋าแขย่งขาคู่ชิดขอบหน้าต่าง “งั้นแกก็ไอ้ผงซุปไก่ มีแน่จริงก็เข้ามาสิไอ้ผงซุปไก่!”

คำว่าผงซุปไก่ มันเพิ่งมารู้ตอนที่มาอยู่ที่ตระกูลซือนี่แหละ

ตอนผัดผักคุณนายซือมักจะถามว่า เอ๊ะ ไก่สกัดล่ะ แล้วน้ำซุปไก่ที่ฉันเพิ่งซื้อมาใส่ที่นี่ล่ะ

เสี่ยวต๋าถึงได้รู้ว่าของที่กินแล้วอร่อยเหาะห่อนั้นเรียกว่าผงซุปไก่...

เสี่ยวอู่โกรธมาก ไม่รู้ว่าไอ้สัตว์ประหลาดหัวไชเท้านี่มาจากไหน มายึดห้องของซู่เป่าไม่พอ แถมยังปิดประตูขังมันไว้นอกระเบียงอีก

จะไปทนได้ไง?!

เสี่ยวอู่กระโจนใส่หน้าต่างทันที เสี่ยวต๋าบิดที่จับหน้าต่างอย่างรวดเร็วล็อคจากด้านใน

“% # ￥ ￥...” เสี่ยวอู่ด่ากราด ชี้หน้าเสี่ยวต๋า “รอฉันก่อนเถอะ!”

มันสาบานว่าจะขับไล่หัวไชเท้านี้ออกไปให้ได้ มันจะต้องปกป้องดินแดนของซู่เป่า

เสี่ยวต๋า “มาสิ! ข้ารออยู่นี่แล้ว”

อะไรกันเนี่ย ไอเทพในโลกมนุษย์เหลือล้นขนาดนั้นเลยหรือ? แม้แต่สัตว์ก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดได้??

มันจะต้องกั้นเจ้าสัตว์ประหลาดนกนกตัวนี้ไว้ข้างนอกและปกป้องดินแดนของเจ้านายอีกคนของมันให้จงได้