ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1493

จิ่งจั้นถอยหลังสองก้าว ส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีก “เธอจะมาตัดสินโชคชะตาของฉันแบบนี้ไม่ได้ จะปล่อยให้ฉันในชาติหน้าถูกคนอื่นควบคุมตลอดชีวิตไม่ได้นะ!”

“ฉันไม่ยอมรับ...!”

ฉันจะกลับไปหาน้องสาวของฉัน น้องสาวของฉันมีแค่ตัวคนเดียว ฉันต้องดูแลปกป้องเธอ ฉันจะไม่ยอมลงนรก และฉันก็ปฏิเสธอนาคตในชาติหน้าที่เธอจักแจงให้ด้วย

เขาหันหลังกลับและกำลังจะออกไป!

จิ่งจั้นพยายามวิ่งสุดความสามารถ เขาจะวิ่งกลับไปตามทางเดิม ใจของเขาไม่ย่อท้อและไม่ยอมแพ้

แต่พอตั้งใจมองดูดีๆ ก็พบว่าตัวเองยังคงอยู่ในตำหนักพญายม

ชั่วขณะที่ซู่เป่ากระพริบตา เหมือนย้อนเวลาได้ เหมือนมิติเวลามีการเปลี่ยนแปลง

เขาไม่สามารถก้าวเท้าออกจากวังพญายมแห่งนี้ได้ และก็ไม่สามารถหนีออกจากชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้ได้ด้วย

จิ่งจั้นตะโกนว่า “ซูจื่อซู่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาควบคุมชะตากรรมของคนอื่น มาตัดสินชาติหน้าของคนอื่นเขาแบบนี้ มันจะต่างอะไรกับบาปที่เธอพูดถึงเมื่อกี้!”

“ฉันเป็นตัวของฉันเอง ทําไมฉันถึงต้องยอมให้เธอมากำหนดชะตากรรมของตัวเองด้วย ฉันทำใจไม่ได้และฉันก็ไม่ยอมแพ้ด้วย”

จิ่งจั้นจ้องมองเธอตาแดงก่ำ “ฉันจะบุกฝ่าการควบคุมของเธอและฝ่าโซ่ตรวนที่เธอจองจำฉันไว้ให้ได้! สักวันหนึ่งสุดฉันจะยืนอยู่จุดศูนย์กลางระหว่างฟ้าดิน ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันไม่ยอมแพ้ใครกระทั้งฟ้าดิน!”

ซู่เป่าชะงัก

ในขณะนี้ เธอนึกถึงกฎวิถีสรรค์ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นึกถึงเธอกับพ่อและจักรพรรดิองค์อื่นๆ อีกหลายองค์ที่พยายามจำลายโซ่ตรวนฟ้าดิน

เป๊ก~

ฉู่เจียงหวังถือกระทะมาฟาดหัวจิ่งจั้นไปทีหนึ่ง ฟาดเขากระเด็นออกไปเลย

เขายิ้ม “ข้ายอมรับว่าเจ้าเก่งมาก แต่อย่าเพิ่งมาเก่งตอนนี้”

พล่ามมากอยู่ได้ เสียเวลาคนจะไปกินข้าว!

ไม่งั้นป่านนี้คงไปถึงบ้านตระกูลซูตั้งนานแล้ว ไม่แน่นายหญิงซูอาจจะทําอาหารเสร็จแล้วด้วยซ้ำ!

ฉู่เจียงหวังพูดว่า “กฎวิถีนรกสวรรค์เป็นอย่างไรข้าไม่รู้แน่ชัด ต้องทำลายโซ่ตรวนหรือข้าไม่ก็ไม่รู้

แต่ข้ารู้ว่าในฐานะยมบาลท่านควรทำตามหน้าที่ของท่าน ท่านจะทำลายโซ่ตรวนหรือไม่นั้นเป็นเรื่องของท่าน แต่บาปกรรมที่ทำไว้ยังไงก็ต้องชําระคืนก่อน”

ซู่เป่าก็ร่าเริงขึ้นมาทันที นั่นสินะ

ในฐานะพญายม ตอนนี้มีหน้าที่ทำอะไรก็ควรทำไปตามนั้น เธอนึกถึงกฎวิถีสวรรค์ได้ไงเนี่ย

ตอนนี้เธออยู่ในฐานะพญายม ต้องทำหน้าที่ที่ควรทำตามกฎของยมโลก

เรื่องอื่นอย่าไปคิดอะไรมาก

“ไปกันเถอะ กลับไปฉลองตรุษจีนกัน” ซู่เป่ายกมือขึ้นแล้วพาทุกคนหายตัวไปด้วยกัน

จิ่งจั้นถูกพวกผีเอาตัวลงไป ตาทั้งสองยังคงจ้องมองซู่เป่าที่หายตัวไปแล้ว...

กลิ่นอายนี้เหมือนกับซืออี้หรัน แข็งแกร่งไม่ต่างกัน!

แข็งแกร่งพอที่จะทำให้เขาเกิดความรู้สึกไร้อำนาจ หวาดกลัว กระสับกระส่าย...

ในขณะนี้มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวจิ่งจั้น นี่ถ้าตอนแรกเขาผูกมิตรกับซู่เป่าไว้...

ถ้าเขาเปลี่ยนนิสัยใจคอตั้งแต่ตอนนั้น...

งั้นตอนนี้เขาจะเป็นเหมือนกับซืออี้หรันหรือเปล่านะ ได้เป็นเพื่อนสนิทของซู่เป่า มีความสัมพันธ์ใกล้ชิด...

ตอนนี้คงจะเก่งเหมือนพวกเขาใช่หรือเปล่า

และก็คงไม่ต้องมามีจุดจบแบบตอนนี้...

จิ่งจั้นเองก็ไม่รู้ตัวว่าความคิดของเขาเปลี่ยนไปแล้ว จาก [เขาต้องการให้เธอเสียใจที่ไม่ได้คบค้าสมาคมกับเขา] เป็น [เขาเสียใจมากที่ไม่ได้ผูกมิตรกับเธอดีตั้งแต่ตอนแรก]...

เขาชูของในมือขึ้นมา “เห็ดโคนจากบ้านแม่ผมครับ พวกเขาตากแดดมาสะอาดมาก”

“ยังมีโสมอายุร้อยปีอีกเง้าหนึ่ง”

โสมร้อยปีมีค่ามากในโลกมนุษย์ แต่สำหรับซืออี้หรันกับซู่เป่าแล้ว ของเหล่านี้ธรรมดามาก

เสี่ยวต๋าถูกใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทซึ่งตอนนี้แขวนอยู่บนราวแขวนเสื้อในขณะนี้

มันพึมพําว่า “ของที่ให้ก็ธรรมดา แต่ว่าขยันให้”

ก็แค่อยากมาเยี่ยม ไม่แน่ว่าอาจจะได้เจอซู่เป่าก็ได้！

ความคิดพวกนี้ เห้อ...

ระหว่างที่ซืออี้หรันคุยกับนายหญิงซูอยู่นั้น นายหญิงซูก็เรียกป้าอู๋ไปเอาของมาให้เขาบ้าง

ซืออี้หรันอยู่นั่งบนโซฟา เขานั่งหลังตรงท่าทางทะมัดทะแมงคุยกับนายท่านซู

มีเสียงดังตุบมาจากข้างบน หานหานถามอย่างใจร้อนว่า “ใครมา ซู่เป่ากลับมาแล้วเหรอ?”

เสี่ยวสวินสวินเดินตามหลังมา “อ๊าก ตีๆ ๆ ๆ คนที่ขโมยพี่สาวมาแล้ว!”

เสี่ยวต๋ากลอกตา บ้านตระกูลซู... คึกคักกว่าตระกูลซือซะอีก!

ถ้ามันอยู่ฉลองตรุษจีนที่นี่ด้วยคงไม่เกินไปใช่ไหม！

มันอึดอัดมาเป็นพันๆ ปีแล้ว ก็แค่ชอบที่ที่คนเยอะคึกคัก จะผิดอะไรล่ะ?

ดังนั้นเสี่ยวต๋าจึงอาศัยจังหวะที่ทุกคนไม่ทันสังเกตุ แสงสีขาวกระพริบวาบ มันแอบเข้าไปในห้องบนชั้นสอง

เป็นห้องของซู่เป่าพอดี...