ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1497

ผีสาวชุดแต่งงานมองผีหลายใจและเสี่ยวต๋าด้วยสีหน้างุนงง

หมายความว่าไง...

ทั้งสองประโยคนี้มันก็แค่คำกลอนธรรมดาไม่ใช่หรือ? ทำไมพอออกจากปากสองคนนี้แล้วถึงฟังดูแปร่งๆ นะ

เสี่ยวต๋าถามว่า "อ๋อ แล้วนี่เธอชื่ออะไรนะ"

ผีหลายใจตอบว่า "ฉันชื่อหนิงไป๋เฟย แต่ตอนนี้พวกเขาชอบเรียกฉันว่าผีหลายใจ พี่หลายใจ"

เสี่ยวต๋าร้องเอ๊ะ “ผีหลายใจ แล้วเธอตายยังไง?"

ผีหลายใจถอนหายใจ "เรื่องมันยาวน่ะ สรุปง่ายๆ ก็คือว่าตอนที่ฉันกำลังจะแต่งงาน ฉันคบกับผู้ชายสองอีกคนไปในเวลาเดียวกันด้วย..."

เสี่ยวต๋าประหลาดใจ "เชี้ย ไตอ่อนแอจนตายเหรอ?"

ผีหลายใจเคาะหัวมันดังโป๊ก "คิดอะไรอยู่น่ะ"

ผู้หญิงจะบอกว่าตัวเองไตอ่อนแอได้ไง??

"จะว่าไปก็ฟังดูเหลือเชื่อไปหน่อย แฟนเก่าของฉันโกงเงินของฉันแล้วหนีไปกับแฟนเก่าอีกคนของฉัน แล้วสามีฉันจับได้ ฉันบังเอิญตกตึกตายระหว่างง้อสามี"

เสี่ยวต๋า "???"

เรื่องเล่าแค่ไม่กี่ประโยคเล่นเอาสมองแทบไหม้!

"สรุปก็คือผู้ชายสามคนทำเธอตายใช่ไหม" เสี่ยวต๋าสรุป

ผีหลายใจ "จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด แต่ฉันยอมตายแบบนั้นในอีกความหมายหนึ่งดีกว่า เฮ้อ!"

เสี่ยวต๋ารู้สึกเห็นใจอย่างสุดซึ้ง "ชาติหน้าต้องระวังหน่อยนะ"

ผีหลายใจพยักหน้า "ถ้ามีชาติหน้า ฉันต้องเลือกที่ตายดีๆ"

ผีสาวชุดแต่งงานที่อยู่อีกด้านหนึ่ง "???"

เดี๋ยว! นางยังไม่ทันได้ขึ้นรถเลย รถก็วิ่งทับหน้าไปแล้วทิ้งไว้แต่รอยล้อสองรอย

"พวกท่านช่วยพูดช้าๆ หน่อยได้ไหมเจ้าคะ... ข้าน้อยไม่เข้าใจ" ผีสาวชุดแต่งงานพูดอย่างงง ๆ

นางรู้สึกว่าเธอเข้าใจพี่ผีหลายใจดีแล้ว แต่ตอนนี้นางเพิ่งพบความจริงว่า ที่นางคิดว่านางขึ้นรถไฟแล้ว แต่ที่แท้ก็ยังปั่นจักรยานอยู่

โธ่!

ชีวิตนี้นางก็อยากเป็นคนสบายๆ เหมือนพี่หลายใจ นี่เป็นความฝันตลอดชีวิตของผีสาวชุดแต่งงาน

ผีหลายใจกับเสี่ยวต๋าคุยกันพลางเดินโยกไปพลาง เดินไปเดินมาก็มาถึงหน้าห้องของซูอี้เซิน

ผีหลายใจร้องเอ๊ะ แล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูโดยไม่เปิดประตู "อู้หู ซูอี้เซินหลับอยู่!"

ดวงตาของเธอเปล่งประกาย

ซูอี้เซินเข้าเวรดึกติดกันสองวันติดต่อกัน และได้ต้องผ่าตัดอีกหกเคส เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ตอนนี้ยังคงหลับสนิท

ก่อนหน้านี้นายหญิงซูก็มาเรียกให้ลงไปกินข้าวแล้ว 2 ครั้ง แต่ทำยังไงเขาก็ไม่ตื่น

ซูอี้เซินที่กำลังหลับอยู่นั้น รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง...

ขนตาของเขาขยับเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้นมาอย่างมืนงง

ในห้องเงียบสงบ... ท้องฟ้ากําลังจะมืดแล้ว นอกจากนี้ก็ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ...

ในเวลานี้จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ...

"เปิดหน่อย หน่อยเดียวก็พอแล้ว"

"แกอย่าขยับ เดี๋ยวฉันขยับเอง!"

"ไหวไหมเนี่ย ฉันก็ไม่ขออะไรมาก ขอดูกล้ามหน้าอกหน่อยเดียวก็พอ ยังไงก็เป็นลุงของซู่เป่า ต้องเคารพกันหน่อย"

"บ้าจริงดูกล้ามอกเขาเริ่มเปิดจากด้านล่างเหรอ อีกอย่างดูก็ดูไปแล้ว นี่ยังถือว่าเคารพอีกเหรอ?"

ซูอี้เซินหลับไปนานมาก เขารู้สึกแค่ว่าได้ยินเสียงคนคุยกันข้างหู แต่ก็ฟังไม่ชัด ตอนนี้เขาอยู่ในภาวะจิตหลุด ทุกอย่างดูไม่ค่อยสมจริง

เขาก้มหัวลงอย่างงงๆ และมองไปโดยไม่รู้ตัว...

แล้วมันก็เห็นผีวัยรุ่นตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาที่หน้าประตูสีหน้าเรียบเฉย "หนิง ไป๋ เฟย~"

ไอพิฆาตนั้น น่ากลัวเสียยิ่งกว่าผี!

ผีหลายใจวิ่งไปตะโกนไป “ไม่ใช่ฉัน! ไม่ใช่ฉันจริงๆ นะ ฉันไม่ได้แอบมุดผ้าห่ม ครั้งนี้ไม่ได้มุดจริงๆ”

ผีขี้ขลาดหรี่ตามองเสี่ยวต๋า

เสี่ยวต๋าขนลุกซู่ ชิบหาย ถึงว่าทำไมผีหลายใจต้องหนี วัยรุ่นคนนี้ดูเหมือนกินคนได้จริงๆ

เสี่ยวต๋าลนลานกระโดดออกไปทางหน้าต่าง...

ซู่เป่าเพิ่งออกจากห้องกำลังจะลงบันได

ทันใดนั้นก็เห็น "ผ้าห่ม" ผืนหนึ่งวิ่งลงมาจากชั้นสามเร็วจี๋

เฟยเหมาถุ่ย [ว้าววววววววว! ฉันเจอพวกเดียวกันแล้ว! เขาต้องแข็งแกร่งมากแน่ๆ เพราะเขามีขนมากกว่าฉัน!]

ซู่เป่างง "ลุงเล็ก?"

ซูอี้เซินเพิ่งจะตั้งสติได้ ที่บ้านไม่มีผี ถ้ามีผีก็แสดงว่าซู่เป่ากลับมาแล้ว

"ซู่เป่า!"

เขาทั้งตกใจทั้งประหลาดใจ ผ้าห่มที่ห่อตัวมาก็ไม่เอาแล้ว เขาอุ้มซู่เป่าแล้วชูขึ้นหมุนเป็นวงกลม "ซู่เป่ากลับมาแล้ว"

ซู่เป่า "!!!"

ตอนนี้เธออายุ 11 ปีแล้ว ลุงเล็กยังอุ้มเธอหมุนอยู่อีกเหรอเนี่ย!

ผีหลายใจโผล่หัวออกมาแล้วพูดด้วยความอิจฉาว่า “เอวดีจริงๆ...”

"เอ๊ะ แล้วเสี่ยวต๋าล่ะ?"

ทันใดนั้นผีหลายใจนั้นก็นึกถึงพันธมิตรของตัวเองขึ้นมาได้ ซวยแล้ว เมื่อกี้วิ่งเร็วไปหน่อยลืมเสี่ยวต๋าไปเลย！