ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1503

อากาศหนาวจัด มีบ้านหลังเล็กๆ ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนไหล่เขา

เมื่อซู่เป่าและซืออี้หรันมาถึงที่หมู่บ้านก็รู้ว่าชายชราที่เขาพบก็เป็นชายชราที่เธอเคยพบเมื่อถอดจิต

ตี้จั้งหวัง

เมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังเล็กๆ ชายชราก็ออกมาเปิดประตูให้ด้วยตัวเองตามคาด เขาก็คือนคนที่เธอเคยเจอก่อนหน้านี้

"ท่านเองหรือ..." ซู่เป่าอึ้ง

ชายชรายิ้มแย้มว่า “เด็กน้อย เจอกันอีกแล้วนะ”

ซู่เป่าพึมพำว่า "ท่านบอกว่าจะได้เจอกันในอีกอีกไม่นาน นี้ก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว"

พวกเขาเข้าไปในห้องดื่มชาในบ้าน ชายชรายังคงต้มชาไว้กาหนึ่งเหมือนเช่นเคย เขารินชาให้ซืออี้หรันและซู่เป่าคนละแก้ว

เสร็จแล้วก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ทำไมจะไม่ถือว่าเร็วล่ะ เราเคยเจอกันมาก่อนแล้วไม่ใช่หรือไง"

ซู่เป่าพูดว่า "นั่นไม่ใช่ตัวท่านเอง"

ชายชราถอนหายใจ "แต่นั้นก็คือตัวฉันเอง"

คําพูดนี้ซู่เป่าไม่สามารถโต้แย้งได้ แต่ชายชุดดำที่เธอเห็นและชายชราที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้า เธอสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างสองคนได้ นี่ไม่ใช่คนเดียวกันแน่นอน

"ทำไมท่านต้องผูกมัดตัวเองไว้ที่นี่ด้วย" ซู่เป่าคิดไปคิดมาแล้วถามว่า “ไม่กลับไปยมโลกแล้วหรือ ไม่อยากฝ่าด่านสูงสุดแล้วหรือ"

ชายชราส่ายศีรษะตอบว่า "ถ้าใจอยู่ จะที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ"

ซู่เป่ามองเขาอย่างเงียบ ๆ "แล้วท่านรู้อยู่ที่นี่เข้าใจอะไรแล้วบ้าง พบเส้นทางใหม่แล้ว หรือยังย่ำอยู่กับที่"

คนแก่ไม่ตอบ

ซืออี้หรันก็เอาบาตรออกมา "คืนครับ ขอบคุณ"

ก่อนหน้านี้ที่บังเอิญเจอกัน ชายชราบอกว่าเดี่ยวเขาจะมีเคราะห์ และจะได้ใช้บาตรนี้

เขาถูกดูดเข้าไปในหลุมดำจริง ๆ

ชายชราเก็บบาตรไป แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

"พวกเจ้ารู้ไหมว่าพุทธศาสนากับลัทธิเต๋าแตกต่างกันอย่างไร"

ซู่เป่าส่ายหัว ซืออี้หรันก็ไม่ได้พูดอะไร

ชายชรายิ้ม " ผีตายโหงวิญาณอาฆาตเพราะไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้ จึงมีแรงอาฆาตมาก ทำร้ายคนและเอาชีวิตคน"

"ถ้าพระภิกษุเจอผีตายโหงวิญาณอาฆาต ความคิดของพวกเขาคือคือขจัดไปพิฆาตของพวกมันและส่งมันไปเกิด"

"ถ้านักพรตลัทธิเต๋าเจอ ทางเลือกของพวกเขาคือต้องฆ่า ทำให้พวกมันแตกสลาย ไม่มีวันได้ผุดได้เกิด"

ซู่เป่ากําลังคิดอยู่ ว่าเขาหมายถึงอะไร

ชายชรากล่าวเสริมว่า “ดังนั้น พุทธกับเต๋าจึงมักถกเถียงกัน ไม่ชอบหน้ากัน”

"พระพุทธศาสนารู้สึกว่าการบำเพ็ญแบบเต๋าไม่มีความเมตตา บุ่มบ่าม สนใจแต่ความสําเร็จตรงหน้า ทำลายจิตวิญญาณของผู้คน"

"นักพรตเต๋ารู้สึกว่าพุทธศาสนาจอมปลอม ดีแต่เปลือก เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นผีตายโหงวิญาณอาฆาตที่ชั่วช้าและโหดร้าย แต่ก็ยังเสแสร้งปลดปล่อยพวกเขา"

ซู่เป่า "เอ่อ..."

เธอหวนนึกถึงเส้นทางการเติบโตของเธอ เธอจับผีมานับไม่ถ้วน พิพากษาผีไปนับไม่ถ้วน

ไม่มีความ 'เมตตา' หรือความ 'โหดร้าย' อย่างว่าเลย

ทุกอย่างเหมือนทำไปตามกฎกติกา

ชายชรามองเธอแล้วพูดว่า "ดังนั้นจึงต้องมียมโลก ยมโลกตั้งอยู่ระหว่างสองทางนี้ ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง"

ซู่เป่า "..."

ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะออกมา "คุณปู่ ทำไมท่านถึงชอบพูดแบบนี้ตลอดเลย ชอบพูดอะไรลึกลับอยู่เรื่อย"

คนแก่สับสน "แล้วพวกเจ้ามทำอะไร?"

ซู่เป่ามองซืออี้หรัน

ซืออี้หรันเอามือวางบนตักและพูดว่า "มาคืนบาตร"

ชายชราอึ้ง "แค่มาคืนบาตรอย่างเดียวเหรอ"

ซู่เป่าพยักหน้า "ใช่ แค่มาคืนบาตร"

เธอยืนขึ้นและพูดว่า "ตอนนี้ของกฌได้คืนให้ท่านแล้ว พวกเราก็ควรไปแล้วเหมือนกัน"

ซืออี้หรันพยักหน้าพูดว่า "ขอบคุณสำหรับชาครับ"

ชายชรามองตามหลังสองคนที่จากไป ไม่พูดอะไรอยู่นาน

แค่มาคืนบาตร... อย่างเดียว

เขาทำเรื่องง่ายๆ ให้กลายเป็นเรื่องซับซ้อนเกินไปงั้นหรือ?

ชายชราหยิบบาตออกมาก้มหน้ามอง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงสิ่งที่แตกต่างออกไป เขาเอื้อมมือไปสัมผัสแล้วก็ตกตะลึง

"นี่มัน..."

กลิ่นอายของกฎแห่งวิถีใหม่?

ชายชราเงยหน้าขึ้นมองไปทางที่ซู่เป่าจากไปอย่างตกตะลึงและพึมพำกับตัวเองว่า "ตอนนี้นางทำสำเร็จแล้วหรือ?"

กฎแห่งวิถีใหม่เอี่ยม กฎแห่งวิถีใหม่ที่ชาติที่แล้วถูกฟ้าฟ้าจนแตกกระดูกเป็นเสี่ยงๆ ก็ยังสร้างไม่ได้

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง... ข้าแพ้แล้ว" ชายชราถอนหายใจ

ซู่เป่าจากไปแล้ว เธอจึงไม่รู้ว่าประโยคนี้หมายถึงอะไร