ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1502

ซู่เป่ากลับมาเมื่อสองวันก่อนและพูดถึงเรื่องที่เธอไปจิ่วโยวแล้ว แต่ตอนนั้นซูอีเฉินยังไม่กลับบ้าน

ดังนั้นเขาจึงยังไม่รู้ว่าซู่เป่าเคยไปจิ่วโยว

"หนูไปจิ่วโย่วได้เหรอ" ซูอีเฉินถามอย่างใจจดใจจ่อ เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถามต่อว่า "จะมีผลกระทบต่ออะไรกับหนูไหม"

ซู่เป่าคิดแล้ว "ไม่น่าจะส่งผลกระทบมากนัก"

เธอก็มีคนรู้จักที่จิ่วโยว จักรพรรดิชิงหัว

"ลุงใหญ่ ถ้าลุงมีอะไรจะบอกกับป้าใหญ่ก็เขียนจดหมายหรืออัดวิดีโอก็ได้"

ซูอีเฉินพูดซ้ำๆ ว่า "โอเคๆ"

เขารีบร้อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา แต่โทรสัพท์ตกลงไปในหลุมดำตอนที่พยายามดึงเหยาหลิงเยว่แล้ว

เขาจึงพยายามจะไปหาปากกามาเขียนจดหมายแทน แต่ซู่เป่าดึงเขาไว้ "ลุงใหญ่ กินข้าวก่อน"

ชั้นล่าง

ทุกคนก็รอซูอีเฉินอยู่ อาหารถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้ว นายหญิงซูบ่นพลางบอกว่าเดี๋ยวท่านจะอุ้มเสี่ยวเว่ยเว่ยให้ก่อน กู้ชีชีจะได้กินข้าว

ซูลั่วรับเสี่ยวเว่ยเว่ยมาอุ้มไว้ เสี่ยวเว่ยเว่ยก็ยังร้องอ้อแอ้ไม่หยุด บางทีทั้งตระกูลซูอาจมีเพียงเขาเท่านั้นที่ไม่ได้รับผลกระทบ

ซูอิ๋งเอ่อร์เม้มริมฝีปาก ถือโทรศัพท์ดูเหมือนจะกำลังดูวิดีโอ แต่จริงๆ แล้วแต่ละวิดีโอไม่เคยหยุดดูเกินสองวินาทีเลย

เมื่อเห็นซูอีเฉินลงมา ซูเหอเวิ่นก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า "พ่อ...?"

แต่กลับเห็นสีหน้าเขายิ้มแย้มแจ่มใส แววตาก็เปี่ยวความยินดี

ทุกคนมองไปที่ซู่เป่า

ซู่เป่าวิ่งไปพลางพูดว่า “กินข้าวกัน หิวจังเลย”

ห้องอาหารเริ่มคึกคักขึ้นทันที แต่ก็ทานกันอย่างระมัดระวัง

เสี่ยวอู่บินมา หมุนตัวกระโดดบนราวบันได จบด้วยท่ายิมนาสติกมาตรฐานและตะโกนว่า "ตะลึงตึง 98.8 คะแนน!"

ทุกคนไม่รู้จะว่าอะไรดี ซูจิ่นอวี้ถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “ทำไมต้องเป็น 98.8 ทำไมไม่ใช่ 99.9 ทำไมไม่ร้อยคะแนนไปเลยล่ะ"

หานหานพูดว่า "นั้นสิ แกถ่อมตัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

เสี่ยวอู่กระแอมแล้วบอกว่า "ทำไมถึงเป็น 98.8 คะแนนน่ะหรือ ถามได้ดีมาก เพราะอีก 1.2 ฉันยังต้องการอาหารน่ะสิ"

ทุกคนตระตุกมุมปาก

มุขนี้แป๊กมาก!

เจ้าอสูรน้อยส่งเสียงดังจึ๊ๆ อยู่ด้านข้าง ทำตาลุกวาว!

ว้าว ๆ ๆ!

ช่างเป็นมุขตลกที่มีความหมายแฝงลึกซึ้ง สมกับเป็นนกที่มีการศึกษา

มุขตลกของเสี่ยวอู่ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงมาก

วันต่อมาก็จะเข้าสู่วันวันสิ้นปีแล้วแล้ว บ้านตระกูลซูยังคึกคักเช่นเคย

ซู่เป่าบอกว่าจะไปเยี่ยมป้าใหญ่ ทุกคนจึงสบายใจขึ้นบ้าง

ซูอีเฉินก็เริ่มยุ่ง เขาไปซื้อมือถือ กล้องวิดีโอ แถมบอกให้ซูลั่วมาช่วยดูชุดให้หน่อยว่าหล่อไหม

เมื่อซูอีเฉินอยู่ในห้องคนเดียว เขาก็เปิดบันทึกวิดีโอและหายใจเข้าลึก ๆ "หลิงเยว่ ผมคิดถึงคุณจังเลย..."

พอพูดเสร็จก็กดทิ้งแล้วอัดใหม่ “หลิงเยว่ เธอไปถึงที่นั้นโดยปลอดภัยหรือเปล่า?”

พูดจบก็รู้สึกว่ายังไม่ดี เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี เขามองไปข้างๆ แล้วหยิบปากกากับกระดาษขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...

แต่ในใจกลับรู้สึกว่าการอำลาของซู่เป่าในปีนี้ค่อนข้างไม่แปลกยังไงชอบกล

ราวกับว่าครั้งนี้เธอจะไปนานมาก...

นานจนท่านแก่จนเดินไม่ไหวแล้ว... ตอนนั้นท่านยังจะจะได้เจอเธออยู่ไหม?

วันที่สองของปีใหม่

ซือก็กําลังคิดว่าจะไปสวัสดีปีใหม่ที่บ้านตระกูลซูหรือไม่ แต่เห็นซู่เป่ามาหาเขาคนเดียวแล้ว

"พี่อี้หรัน หนูอยากไปจิ่วโยวอีก" เธอพูดตรงๆ

ซืออี้หรันประหลาดใจ

แต่เขาไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าบอกว่า "โอเค ฉันจะไปกับเธอ"

"แต่ก่อนไป พวกเราไปคืนของกันก่อน"

ของที่เขายืมมาจากคนแก่คนนั้น ตอนนี้มันก็ช่วยให้เขารอดมาได้อย่างปลอดภัยแล้ว บาตรนี้ก็ควรส่งคืนเจ้าของเดิมได้แล้ว

**

หมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ ที่เงียบสงบมาก

ตอนนี้อากาศหนาวมากและเป็นช่วงวันหยุดตรุษจีนด้วย คนส่วนใหญ่นอนอยู่ในผ้าห่ม มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่หิ้วเดินอยู่บนถนน

หมู่บ้านเล็กๆ ทางตอนใต้แห่งนี้ไม่มีหิมะตก แต่บนยอดไม้ไผ่ในภูเขาลึกแห่งหนึ่งกลับมีน้ำค้างแข็ง

ชายชราสวมจีวรที่ใช้ผ้าหลายผืนปะเข้าด้วยกันยืนอยู่ใต้ชายคา มองภูเขาและเมฆสีคราม

"ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปแล้วสินะ..." เขาพึมพำกับตัวเอง "ครั้งนี้จะสำเร็จไหม?"