ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1501

นายหญิงซูมีลางสังหรณ์ไม่ดี

เธอมองหิมะที่โหมกระหน่ำอยู่ข้างนอก เมื่อนึกถึงวันที่หิมะตกหนักครั้งแรก ตอนนั้นซู่เป่าเกือบจะตายอยู่ที่บ้านตระกูลหลิน

ในวันที่หิมะตกหนักครั้งที่สอง ซู่เป่าหายตัวไป

ในวันที่หิมะตกหนักครั้งที่สาม ลูกชายคนที่เจ็ดของท่านก็กลับมาไม่ได้อีกแล้ว

ครั้งนี้...

อาเฉินเหรอ?

จู่ๆ นายหญิงซูก็ตื่นตระหนก ท่านลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เสียงเครื่องยนต์หยุดลงหน้าประตู

นายหญิงซูคลุมตัวด้วยผ้าคลุมไหล่ขนมิงค์ผืนหนา และผลักประตูแล้วมองไปที่รถ

ซู่เป่าลงจากรถก่อน จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปจูงซูอีเฉินลงมา

นายหญิงซูก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง แต่ไม่นานก็กังวลขึ้นมาอีก

แล้วหลิงเยว่ล่ะ?!

ถ้าเหยาหลิงเยว่กลับมาด้วย ซูอีเฉินจะลงจากรถเป็นคนแรกแล้วรับซู่เป่าลงมาก่อนแล้วค่อยรับเหยาหลิงเยว่ลงมาอีกที แต่ว่าตอนนี้...

เมื่อเห็นซู่เป่าจูงซูอีเฉินที่สภาพหมดอาลัยตายอยากเข้ามา นายหญิงซูก็ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นท่านก็เข่าอ่อนจนต้องจะจับขอบประตูไว้

"แม่" กู้ชีชีเรียกเสียงเบา ๆ และจับแขนท่านไว้

นายหญิงซูจึงจับมือกู้ชีชีไว้แน่น น้ำตาคลอเบ้าตา "ชีชี..."

ลูกสะใภ้ที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้วตอนนี้เหลือเพียงคนเดียว

นายหญิงซูรู้ว่าเหยาหลิงเยว่จะต้องจากไปไม่ช้าก็เร็ว แต่ไม่คิดว่าจะเป็นในวันที่หิมะตกหนักเช่นนี้ พรุ่งนี้ก็จะตรุษจีนแล้ว

ท่านตั้งตารอคอยทุกปี ตั้งตารอวันที่ครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน

คนที่ควรมาหรือไม่ควรมาท่านก็ยินดีต้อนรับทั้งนั้น แต่การจากลา ทำยังไงก็ทำใจยอมรับไม่ได้

นายหญิงซูมองดูซูอีเฉินเดินเข้าบ้านมา เห็นเขาหนวดเครารุงรัง จึงยกมือขึ้นมาลูบคางของเขา "อาเฉิน เหนื่อยมั้ย" อยากกินอะไรเดี๋ยวแม่ทำให้..."

มุมปากของซูอีเฉินสั่น เขามองดูคนทั้งครอบครัว

พอรถมาจอดที่หน้าประตู เขาก็ได้ยินเสียงความคึกคักและความอบอุ่นมาจากในบ้าน

แต่ตอนนี้ทุกคนกลับมองมาที่เขา

เสี่ยวสวินสวินแกล้งทำเป็นเล่นกับเสี่ยวเว่ยเว่ย แต่ก็หันมองมาเป็นระยะ

"ผมไม่เป็นไร" ซูอีเฉินพยายามฉีกยิ้ม แสร้งทำเป็นผ่อนคลาย "แม่ครับ หลิงเยว่เธอมีธุระนิดหน่อย ปีนี้ก็จะไม่กลับมาฉลองตรุษจีนด้วยกันนะ..."

นายหญิงซูอยากจะพูดอะไร แต่ซูอีเฉินกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน "ผมไปอาบน้ำก่อนนะ อยู่บนเขาหลายวันตัวมันเหม็นไปหมดแล้ว"

เขายิ้ม ตอนที่เดินผ่านเสี่ยวสวินสวินเขาก็แวะลูบหัวลูก ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบๆ

ซูอื๋งเอ่อร์กำลังลงมาข้างบน "พี่ใหญ่..."

ซูเหอเวิ่นก็อึกๆ อักๆ "พ่อ..."

ซูอีเฉินไม่ตอบ เอาแต่เดินตรงกลับไปที่ห้อง

ซู่เป่าพูดเบาๆ ว่า "คุณยาย เราจะกินข้าวกันหรือยังคะ? กลิ่นหอมจังเลย..."

ในเทศกาลตรุษจีน ไก่ เป็ด ปลา ต่างก็มีกลิ่นดอกไม้ไฟและกลิ่นธูปที่จุดบูชาท่านผู้เฒ่าติดอยู่

นี่คือความอาลัยอาวรณ์ที่จารึกไว้ในอารยธรรมหลายพันปี แม้ว่าจะเศร้าแค่ไหน แต่เมื่อได้กลับบ้านก็จะมีพลังที่พร้อมจะออกเดินทางอีกครั้ง

ซู่เป่าขึ้นไปชั้นบนและผลักเปิดประตูของลุงใหญ่เบาๆ

ซู่เป่ารู้สึกได้ว่าไหล่ของเธอเปียก...

เสียงสะอึกสะอื้นของลุงใหญ่แววมา "ซู่เป่า... ลุงใหญ่... ลุงใหญ่แค่คิดถึงป้าใหญ่ของหนูนิดหน่อย"

"เธอทางนั้นจะสบายดีไหม"

"จะมีแค่เธอคนเดียวหรือเปล่า จะอยู่โดเดี่ยวหรือเปล่า..."

เวลาเธอคิดถึงเขา แล้วจะทำอย่างไร

เธอเดินทางขึ้นเขาลงห้วย เวลาเธอเหนื่อย ใครจะบีบน่องบีบไหล่ให้เธอ

ตอนที่เธอโกรธไม่สบายใจ ใครทำให้เธอมีความสุขล่ะ

ทุกบ้านล้วนมีแสงไฟ เสียงไฟแห่งความอบอุ่นพร้อมหน้า ทำไมถึงแบ่งให้เธอสักดวงไม่ได้

เสียงร้องไห้ที่อู้อี้ของซูอีเฉินดังมา ฟังดูไม่ชัดเท่าไหร่ ถึงขั้นน่าสงสัยว่าเขาร้องไห้หรือแค่พูด

ซู่เป่ารู้สึกเสียใจมาก เธอไม่เคยเห็นลุงใหญ่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ตอนที่เธอยังเด็กมาก ลุงใหญ่ก็เป็ฯเหมือนภูเขาสูงที่มั่นคงและตั้งตระหง่านเป็นคนค้ำชูตระกูลซูมาโดยตลอด

เขามีเงินเยอะแยะ ไม่ว่าเธอต้องการอะ เขาก็จะหามาให้ทันทีราวกับเสกได้

เขาเป็นคนเฉียบขาด สนามการค้าก็เหมือนสนามรบ ไม่มีใครสามารถทำให้ตระกูลซูต้องก้มหน้าทำสิ่งที่ไม่ชอบได้

เวลาลุงคนอื่นๆ มีปัญหาอะไร แค่ยิ้มแล้วเรียกพี่ใหญ่คำเดียว เขาก็จะสั่งสอนด้วยหน้าเย็นชาไปพลาง แก้ปัญหาให้พวกเขาไปพลางอย่างไม่อิดออด

เธอไม่เคยคิดว่าลุงใหญ่ก็จะร้องไห้เจ็บปวดและผิดหวังแบบนี้เป็นเหมือนกัน

เดิมทีซู่เป่าตัดสินใจว่าจะไม่ไปที่จิ่วโยวอีก แต่ก็แอบตัดสินใจว่าหลังตรุษจีนเธอก็ยังที่นั่นสักครั้ง

"ลุงใหญ่ เดี๋ยวหลังตรุษจีนหนูจะไปที่จิ่วโยวสักหน ลุงมีอะไรจะฝากให้ป้าใหญ่ไหม"

ซูอีเฉินอึ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที